Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την ιστορική ευκαιρία για το νέο «πράσινο σπίτι» και την υποχρέωση όλων για ΠΡΑΞΕΙΣ μόλις… ξαναλειτουργήσει το κράτος.
Γήπεδο και… ξανά γήπεδο. Αφενός γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο στην πράσινη επικαιρότητα με την με την μιζέρια και την αβεβαιότητα να σκεπάζουν τα πάντα και αφετέρου επειδή μιλάμε για το ΑΠΟΛΥΤΟ θέμα του Παναθηναϊκού. Είναι ένα ζήτημα που αν λυθεί φτάνει και περισσεύει για να λύσει και όλα τα υπόλοιπα, να σε κάνει να αναγεννηθείς μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια σου.
Ας δούμε και πως έχουν τα πράγματα μέχρι τώρα. Εκεί που είπαμε να ακούσουμε δυο καλές και ελπιδοφόρες κουβέντες για τον Βοτανικό, αλλά αυτοί το παράκαναν. Σε τέτοιο βαθμό που σε λιγάκι θα το πιστέψουμε κιόλας. Κι ας γνωρίζουμε ότι τις περισσότερες φορές τα λόγια των πολικών μοιάζουν με εκείνα του αέρα. Εχει ανοίξει πολύ το πράγμα λοιπόν. Εχουν τοποθετηθεί οι πάντες και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε η κωλοτούμπα να είναι πολύ δύσκολη μέχρι και στους… μετρ τους είδους.
Οκ, βρισκόμαστε σε εκλογική περίοδο διαρκείας και μοιάζει εν μέρει λογικό η μία εξαγγελία να σκάει μετά την άλλη, όμως από ένα σημείο και μετά το πράγμα δεν θα μαζεύεται. Από το «λέγε – λέγε» κάτι θα… μείνει. Για να μην προτρέχουμε ασφαλώς και το θέμα του Βοτανικού δεν είναι μια απλή περίπτωση. Είναι ωστόσο αναμφίβολα η πιο εφικτή με την έννοια ότι υπάρχει η σχετική προεργασία και νομικά δείχνεις κατοχυρωμένος. Κατανοητές οι επιφυλάξεις ΟΛΩΝ, καθώς έχουμε καεί ένα σωρό φορές στο θέμα του γηπέδου. Πρώτοι το ξεκινήσαμε, τελευταίοι και καταϊδρωμένοι έχουμε απομείνει.
Επίσης για την ώρα βρισκόμαστε στα λόγια, τα οποία αν δεν πέσουν οι υπογραφές δεν έχουν ουδεμία αξία. Υπομονή θα χρειαστεί, η μπάλα κάτω και γερό στομάχι. Σαφώς και ένα θέμα που μας βασανίζει εδώ και δεκαετίες δεν γίνεται να λυθεί σε μια βδομάδα, από την άλλη όμως δεν παύει να αποτελεί μια ιστορική ευκαιρία για τον σύλλογο. Χρονικά και με δεδομένο ότι πάμε σε εκλογές συν το όποιο διάστημα θα χρειαστεί για να… ξαναλειτουργήσει το κράτος, οι όποιες εξελίξεις (κανονικές, όχι οι δηλώσεις) πάνε για μετά το καλοκαίρι. «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη» που έγραφαν και παλιά οι ταμπέλες έξω από τα χειμερινά σινεμά για όσους ενθυμούνται. Πέρα από την όποια πολιτική βούληση υπάρχει ή θα υπάρξει για μένα είναι σημαντικό και κάτι ακόμα. Ότι την προσπάθεια την κάνει ΕΝΑΣ και όποιος θέλει να βοηθήσει απλά θα πρέπει να συνταχθεί μαζί του, εν προκειμένω με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε πόσες τρικλοποδιές έχουμε φάει από τρίτους στο θέμα του γηπέδου. Γνωστά αυτά και καταγεγραμμένα. Είχε όμως πρόβλημα και εκ των έσω ο Παναθηναϊκός αφού δεν ήξερε ούτε τι ήθελε ούτε πώς να το πάρει. Ακούγονται εσχάτως διάφορες φωνές (το ακούγονται είναι σχετικό γιατί οι τύποι επί της ουσίας δεν υφίστανται) για τον Βοτανικό, το ποιοι τον θυμήθηκαν τώρα, ποιοι τον ήθελαν τότε και δεν συμμαζεύεται. Σε δυο τρεις λέξεις απλά… ότι ‘να ναι. Η ιστορική… αποτυχία να φτιαχτεί γήπεδο βαραίνει αποκλειστικά την τότε ιδιοκτησία της ΠΑΕ η οποία ΑΝ ΗΘΕΛΕ μπορούσε με… ένα τηλεφώνημα να το τελειώσει (και) αυτό το θέμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε να λέγαμε μπας και ξυπνήσει κανείς που δεν ξέρει ή που ξεχνάει.
ΥΓ: Σαφώς και θα είναι υπόλογος στον… εαυτό του ο Μπεργκ αν πάει σε αυτούς που του έκαναν όσα του έκαναν και που ο ίδιος έβγαινε διαρκώς από τα ρούχα του. Να μην ξεχνάμε όμως πως αν δεν του άνοιγε την πόρτα της εξόδου ο Αλαφούζος, «σκοτώνοντάς» τον για ένα κομμάτι ψωμί θα ήταν ακόμα μαζί μας και γενικότερα η ιστορία θα ήταν αλλιώς.
