Ο MVP του ΝΒΑ, Γιάννης Αντετοκούνμπο, παραχώρησε συνέντευξη στην El Pais και αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, όπου ζούσε με το φόβο της απέλασης. Αναλυτικά:
-Φανταζόσουν ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα θριάμβευες στο μπάσκετ; Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να το πω ξεκάθαρα. Μπορώ να πω μόνο πως ότι κι αν έκανα, θα αφοσιωνόμουν 100%. Βάζω πολύ πάθος σε όσα κάνω. Για παράδειγμα, αν ήμουν φύλακας, θα προσπαθούσα να είμαι ο καλύτερος φύλακας. Με τη βοήθεια του Θεού, έπαιξα μπάσκετ.
-Ποια είναι η άποψή σου για τη στάση που κρατά η Ευρώπη απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες; Είναι μια κατάσταση εξαιρετικά δύσκολη. Αυτός είναι και ο λόγος που προσπαθώ να βοηθήσω με κάποιες δράσεις (όπως αυτές μέσω του ιδρύματος Αντετοκούνμπο). Είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, είναι δύσκολο για τους μετανάστες ειδικά όταν δεν έχουν χαρτιά, διαβατήριο και διατρέχουν τον κίνδυνο της απέλασης.
-Αυτό συνέβη και σε εσένα; Όταν ήμασταν παιδιά, οι φίλοι μας είχαν όλοι χαρτιά. Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Ρωτούσαμε τους γονείς για ποιο λόγο εμείς δεν έχουμε τίποτα, κανένα έγγραφο, ούτε διαβατήριο. Για ποιο λόγο εμείς δεν μπορούσαμε τα ταξιδέψουμε. Δεν μπορούσαν να μας εξηγήσουν. Δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ψηφίσουν ούτε να εκφράσουν την άποψή τους. Είναι απίστευτο. Δόξα τω θεώ, συναντήσαμε ανθρώπους οι οποίοι μας βοήθησαν να ζήσουμε σε καλύτερες συνθήκες. Σιγά σιγά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, άρχισαν να δίνονται ευκαιρίες σε ανθρώπους σαν εμάς. Είναι δύσκολο πρόβλημα, δεν υπάρχει εύκολη λύση. Ελπίσω όλοι οι μετανάστες στην Ευρώπη να έχουν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
-Ποια ήταν η συμβουλή που σας έδιναν οι γονείς σας; Μας δίδαξαν να μην μισούμε, ακόμα κι αν υπήρχαν άνθρωποι που μιλούσαν αρνητικά για εμάς. Δεν θα αρνηθώ πως στην Ελλάδα υπάρχει πολύς ρατσισμός. Ωστόσο, υπήρξαν γύρω μας και άνθρωποι που μας βοήθησαν. Στην Ελλάδα οι μαύροι δεν είναι πολλοί, στο σχολείο ήμασταν μόνο εμείς. Ήμασταν διαφορετικοί, αλλά δεν μας ένοιαζε. Είχαμε πολλούς φίλους λευκούς. Μας βοήθησαν να αντιμετωπίσουμε τον ρατσισμό. Πριν από έξι χρόνια φοβόμουν να βγω από το σπίτι για να μη με απελάσουν. Ευτυχώς τα πράγματα είναι καλύτερα. Σήμερα τα παιδιά έχουν ελπίδα.
-Πως νιώθεις όταν γυρίζεις στην Αθήνα και στο ταπεινό γήπεδο του Φιλαθλητικού όπου άρχισες να ξεχωρίζεις; Χαίρομαι να επιστρέφω εκεί που άρχισαν όλα, να επιστρέφω στην πόλη αυτό που έκαναν για εμένα. Χαίρομαι να γυρίζω στην Ελλάδα. Εκεί είμαι ένας κανονικός άνθρωπος, όχι ένας σταρ.
-Τι θα έλεγες σε ένα παιδί που θα ήθελε να πετύχει όπως εσύ; Να είναι ο εαυτός του, να σηκώνεται κάθε πρωί για να πετύχει το ακατόρθωτο. Κι αν κάποιος τον βλέπει διαφορετικό, να μην το εκλαμβάνει ως αρνητικό. Είναι ωραίο να είσαι διαφορετικός. Εγώ είμαι έτσι σε όλη τη ζωή μου. Πήγαινα σε ένα σχολείο με 350 παιδιά και ήμουν ο μοναδικός με διαφορετικό χρώμα δέρματος.
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
