Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για το timing στο οποίο ΟΛΟΙ θέλουν το πράσινο «σπίτι» αλλά και για το τελευταίο «κανονάκι» σωτηρίας
Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει αλλά σε κάθε περίπτωση και με τη μπάλα όσο γίνεται πιο κάτω οι μέρες που ζούμε είναι ιστορικές. Σε μια περίοδο που το τριφύλλι έχει μαραζώσει όσο ποτέ άλλοτε, εκεί που δεν υπήρχε τίποτα να σε κάνει να θέλεις ασχοληθείς και ήταν όλα μαύρα, δείχνει λοιπόν να φουντώνει ξανά η ελπίδα και η προσμονή για κάτι καλό, για κάτι πραγματικά πολύ μεγάλο, για κάτι που φτάνει και περισσεύει για να σε βγάλει από το αδιέξοδο.
Πριν προχωρήσουμε στο… παρασύνθημα να επαναλάβουμε κάτι που πολλάκις έχουμε σημειώσει το τελευταίο δίμηνο. Ετσι επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Εννοείται πως κατανοώ ΟΛΟΥΣ όσους έχουν τις επιφυλάξεις τους και δεν ανοίγονται. Εχουν τόσο ταλαιπωρηθεί και πικραθεί τα μάτια μας με αυτά που έχουμε (και που… δεν έχουμε) δει που κάθε αμφιβολία όταν ακούς λόγια πολιτικών ή βλέπεις (για την ώρα) χειραψίες είναι δεκτή, απολύτως θεμιτή και σε μεγάλο βαθμό κατανοητή.
Μακάρι να μπορούσε να βάλει κάποιος το χέρι του στη φωτιά και να σας πει ότι «το γήπεδο θα γίνει 100%» και εδώ θα ήμασταν να… εγκαλέσουμε (που λέει ο λόγος) τους επιφυλακτικούς. Την ίδια αγωνία έχουμε όλοι και τις ίδιες δεύτερες σκέψεις κάνουμε. Από την άλλη όμως να πούμε και κάτι ακόμα. Οκ, μπορεί και λόγια πολλά να έχουμε ακούσει στο παρελθόν και χειραψίες των εκάστοτε εμπλεκόμενων να έχουμε δει, προσωπικά ωστόσο ποτέ ξανά δεν είχα δει τόσο μεγάλη ευκαιρία σαν την τωρινή για να αποκτήσει επιτέλους ο Παναθηναϊκός το δικό του σπίτι.
Είναι τέτοιο το timing και η πρεμούρα ΟΛΩΝ για να προχωρήσει το έργο που δύσκολα οτιδήποτε παρουσιαστεί θα μοιάζει (πόσω μάλλον θα είναι ικανό για να βάλει φρένο. Από τη μία ο Γιαννακόπουλος που το θέλει και το κυνηγάει σαν τρελός δένοντάς το από παντού και από την άλλη ο Δήμος και η Κυβέρνηση να μοιάζουν να εννοούν τα πάντα από το «ναι σε όλα» που δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία.
Επομένως, από τη στιγμή που το έργο είναι νομοθετικά κατοχυρωμένο και με την προϋπόθεση ότι θα… χωρέσει στον φάκελο και το κλειστό του μπάσκετ όλο το θέμα μοιάζει να είναι στα λεφτά. Εφόσον λοιπόν ισχύουν (και δεν έχω κανένα λόγο να μην το πιστέψω) οι διαβεβαιώσεις για την χρηματοδότηση τότε ειλικρινά αφενός δεν βλέπω πως μπορεί να μην γίνει το γήπεδο και αφετέρου αδυνατώ να φανταστώ αν θα μας δοθεί ποτέ ξανά ανάλογη ευκαιρία. Εξ ου και το τελευταίο «κανονάκι» που αναφέρεται στο λιντάκι του συγκεκριμένου άρθρου, ακριβώς δηλαδή κάτω από τον τίτλο.
Γυρίζοντας το χρόνο 2-3 εβδομάδες πίσω θα θυμηθούμε ότι ο Γιαννακόπουλος στη συνέντευξη Τύπου που έγινε έθεσε τρεις προϋποθέσεις. Από την πρώτη στιγμή λοιπόν εμείς είχαμε κάνει λόγο για την… εξής μία: ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ. Αν προχωρήσει το θέμα, τα υπόλοιπα θα είναι σαν να μην υπάρχουν. Τα 20 εκατομμύρια δεδομένα θα μαζευτούν και δεν αναφέρομαι τόσο στον απλό κόσμο της ομάδας όσο στους επιφανείς Παναθηναϊκούς. Τα λεγόμενα χοντρά πορτοφόλια μπροστά στο όραμα και την προοπτική του γηπέδου δεν υπάρχει περίπτωση να μην συνδράμουν. Όπως και για το τρίτο, δηλαδή τον Αλαφούζο, επίσης δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να θέλει ούτε να μπορεί να μην δεχτεί την πρόταση που του έχει γίνει.
Καλώς ξεκίνησε από τώρα η διαδικασία να μαζευτούν τα λεφτά με το άνοιγμα του κουμπαρά, θα δείτε ωστόσο όλοι τι έχει να γίνει εάν και εφόσον μπει το νερό στο αυλάκι και σιγουρευτεί το γήπεδο. Εδώ είστε και εδώ είμαι. Και αν όλα πάνε καλά όλοι μαζί θα είμαστε και στο νέο γήπεδο. Μέχρι τότε κάτω η μπάλα και βήμα – βήμα η δουλειά…