Ο Χρήστος Μαρτσάκης, αθλητής της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο, μίλησε στην εφημερίδα «Πράσινη».
Μεταξύ άλλων ανέφερε :
Για το ατύχημα που οδήγησε στον ακρωτηριασμό: «Ήταν 3 Ιανουαρίου του 1999, έτρεχα με τη μηχανή και έπεσα πίσω από ένα αυτοκίνητο. Δεν είχα κάτι σοβαρό στο πόδι, αλλά από λάθος χειρισμό του γιατρού καταλήξαμε στον ακρωτηριασμό. Τα πρώτα χρόνια, η αλήθεια είναι πως εκείνη την ημέρα δεν έφευγα από το σπίτι. Όμως το ατύχημα το πέρασα ανώδυνα. Ήμουν μόνο 16 χρονών και εγώ μπαινόβγαινα στα χειρουργεία και πέρασα και ένα διάστημα σε κώμα. Οπότε η μητέρα μου που με περίμενε απ’ έξω πέρασε πιο δύσκολα από εμένα. Όταν ξύπνησα λοιπόν με ρώτησε η μητέρα μου “τι θες να κάνουμε μόλις βγεις από το νοσοκομείο”. Της είπα να πάρουμε άλλη μηχανή. Δεν μου λένε εύκολα όχι κι έτσι πήρα άλλη μηχανή.
Δεν είμαι της άποψης ότι έφταιγε η μηχανή. Εγώ έτρεχα με καταρρακτώδη βροχή. Μου αρέσουν πολύ οι μηχανές και δεν είναι δυνατόν να κατηγορήσεις τη μηχανή για κάποιο ατύχημα. Με διάφορα παιδιά που μιλάω και με τους γονείς τους, αυτό λέω, πως αν είναι να το πάθεις θα πέσει ένα τούβλο πάνω σου. Δεν το γλιτώνεις. Όχι βέβαια να προκαλούμε την τύχη μας αλλά δεν γίνεται να κλείνεσαι μέσα σε ένα σπίτι, γιατί και εκεί μπορεί να σε βρει το κακό».
Για το πώς ένιωσε όταν έμαθε για το λάθος του γιατρού: «Τον συγκεκριμένο γιατρό η μητέρα μου τον είχε θεοποιήσει. Με είχε ρίξει σε κώμα, γιατί η ασφάλεια που είχα ήταν πολύ καλή και ήξερε πως έδινε λεφτά. Οπότε η μητέρα μου νόμισε ότι με έσωσε. Πήγαμε στα δικαστήρια και εκεί τον… αθώωσαν οι πολιτικοί. Γιατί αυτός ήταν σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Αυτόν τον άνθρωπο ειλικρινά τον έσωσε η κόρη μου, γιατί ήρθε πολύ νωρίς στη ζωή μου και έπαψα να ασχολούμαι. Αν γυρνούσα όμως τη ζωή μου πίσω, δεν θα άλλαζα δύο πράγματα: τη γέννηση της κόρης μου στα 21 και το τρακάρισμα στα 16. Μετά το τρακάρισμα έμαθα πως πρέπει αν ανταπεξέλθω και να επιβιώνω, άρα πήρα πολλά μαθήματα και αυτόματα έγινα αυτό που είμαι σήμερα. Δεν θα τα άλλαζα με τίποτα αυτά τα δύο γεγονότα της ζωής μου. Εντάξει, το πόδι μου κόψανε, δεν έπαθα κάτι χειρότερο. Αν εγώ το χειριστώ σωστά δεν θα στερηθώ τίποτα. Και έτσι έγινε. Δεν άφησα σε κανέναν το δικαίωμα να με λυπηθεί. Ακόμη και σε… καυγάδες μέσα ήμουν και φυσικά κανείς δεν είπε ότι δεν σε… βαράω
Για το ότι δεν θέλει να τον αποκαλούν «ήρωα»: «Έχω κάνει πλέον 21 χειρουργεία, όμως ζω και παίζω μπάσκετ. Γιατί είμαι ήρωας εγώ και δεν είναι μια γυναίκα που μεγαλώνει πέντε παιδιά μόνη της; Ή ένας που μένει στο εξωτερικό και “παλεύει” να βρει να φάει και να ταΐσει την οικογένειά του; Ήρωες είναι οι παππούδες μας που πολέμησαν. Αυτοί είναι ήρωες. Εμείς απλά προσπαθούμε να επιβιώσουμε στη ζωή, όπως προσπαθούν όλοι, απλά με κάτι παραπάνω. Εσύ μπορεί να μην κάθεσαι στο καρότσι, αλλά να επιβιώνεις πιο δύσκολα από εμένα. Το ότι δεν σε καθηλώνει ένας σοβαρός τραυματισμός σε αναπηρικό αμαξίδιο είναι σίγουρα σημαντικό. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι που προσπαθούμε να επιβιώσουμε. Καθημερινοί ήρωες».
Για την πρώτη φορά που έπαιξε μπάσκετ με τη φανέλα του Παναθηναϊκού: «Ήμουν απίστευτα αγχωμένος. Ευτυχώς παίζαμε με μια όχι τόσο δυνατή ομάδα, την Πάτρα, οπότε ήταν χαλαρή η μέρα (…) Είναι τέτοιο το κλίμα στην ομάδα που και να μην ασχολείσαι αυτόματα θα μπεις στη διαδικασία να πας να δεις και τα άλλα αθλήματα του συλλόγου. Να καταλάβεις, αυτοί οι οπαδοί που αφήνουν τα πάντα για να είναι δίπλα στην ομάδα, γιατί το κάνουν; Προσωπικά έχω χάσει πολλά πράγματα από την αγάπη μου για την ομάδα, αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Την ίδια εβδομάδα πήγα να δω και Ίντερ-Παναθηναϊκός στη μπάλα και Σιένα-Παναθηναϊκός στο μπάσκετ και έχασα τη δουλειά μου για να το κάνω. Υπάρχουν παιδιά που αφήνουν τις δουλειές τους τις οικογένειές του, για να πάνε να δουν τον Παναθηναϊκό. Έχω πάει να δω από μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, μέχρι και πινγκ πονγκ. Είναι αρρώστια».
