Πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια και ήρθε η ώρα να το πούμε ξανά. Το… «σπίτι μου, σπιτάκι μου, σπιτοκαλυβάκι μου». Εστω και από… ανάγκη το τριφύλλι γυρνά ξανά στα πάτρια εδάφη. Εκεί που χτυπά η καρδιά κάθε Παναθηναϊκού. Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο ιστορικό κλουβί.
Τι να πει και τι να γράψει κανείς για το γήπεδο αυτό… Το «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» δείχνει τι… περίπου έχουμε ζήσει εκεί μέσα, τι υπάρχει στο μυαλό και την καρδιά μας. Ο Μπόλονι που είναι χρόνια στο κουρμπέτι το ξέρει καλά. Και όταν ρωτήθηκε είπε κατευθείαν το «ναι». Εστω και χωρίς κόσμο. Σαν να αρκεί μονάχα η αύρα και η μυρωδιά. Τι όχι;
Σε αγωνιστικό επίπεδο ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε διαρκή άνοδο. Φαινόταν αυτό από την πρώτη μέρα που ήρθε ο Λάζλο στην ομάδα, βρήκε και τη «μεγάλη» νίκη που έψαχνε για να το πιστοποιήσει με κάθε επισημότητα. Υπάρχει όμως ένα «αν». ΑΝ δεν κερδίσεις το Σάββατο τον ΠΑΣ θα είναι σαν να μην νίκησες ποτέ την ΑΕΚ. Θα γυρίσεις και πάλι πίσω. Αντίθετα, αν το πάρεις το ματσάκι θα πας και στην Τούμπα με ψυχολογία για να τους κάνεις κηδεία στις 20 του μήνα. Και φυσικά ΜΠΟΡΕΙΣ.
Η επιστροφή στη Λεωφόρο έρχεται και σε μια επίκαιρη στιγμή. Πάνω που συζητιέται η επόμενη μέρα, με τις ζυμώσεις να οδηγούν στον Βοτανικό και το Απόστολος Νικολαίδης να παραχωρείται στο πλαίσιο της διπλής ανάπλασης. Με την σκόνη να παραμένει σηκωμένη για το πόσο είναι συμφέρον όλο αυτό κοκ. Φυσικά και δεν έχει ουδεμία σχέση το ένα με το άλλο. Το τάιμινγκ έκατσε απλά.
ΥΓ: «Ελλάς – Ευρώπη – Παναθηναϊκός», γιατί… μια νύχτα απ’ τη ζωή μας ολόκληρη η δική τους. Τα ασταμάτητα ξεφτιλίκια τους σε δικαιώνουν ακόμα και όταν είσαι στα χειρότερά σου και δεν παίζεις καν.
ΥΓ1: Δεν σηκώνει άλλο σίριαλ με ανανεώσεις ο Παναθηναϊκός. Το θέμα του Ζαγαρίτη πρέπει να κλείσει ΧΘΕΣ κι ας του δώσεις και κάτι παραπάνω. Το ίδιο και του Αλεξανδρόπουλου, για τον οποίο έχεις περισσότερο χρόνο αλλά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να το αφήσεις για τελευταία στιγμή.