Σύμφωνα με όσα έχουμε δει στη θητεία Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό, οι Έλληνες προπονητές ήταν αυτοί που του ταίριαξαν καλύτερα. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Αν ρίξουμε μια ματιά στους προπονητές που έχουν περάσει από τον Παναθηναϊκό επί Γιάννη Αλαφούζου, θα δούμε πως οι Ελληνες είναι εκείνοι που τα κατάφεραν καλύτερα. Και σίγουρα εκείνοι που κέρδισαν τον κόσμο και αγαπήθηκαν απ’ αυτόν. Ο Αναστασίου χάρισε τίτλο το 2014.
Ο Ουζουνίδης πάλευε μόνος του απέναντι στην ίδια τη διοίκηση που αποφάσισε να μην στηρίζει οικονομικά τον σύλλογο και να πουλήσει σε ένα καλοκαίρι ό,τι καλύτερο υπήρχε στο ρόστερ. Ο Δώνης για δύο χρόνια έχτιζε κάτι καλό, που είχε ως βάση πολλά παιδιά από την ακαδημία, μέχρι που το… γκρέμισε η ίδια η διοίκηση με την απόφασή της να τον διώξει χωρίς προφανή λόγο.
Οι ξένοι, όλοι, τα έκαναν… μαντάρα. Ο Φάμπρι υπήρξε μία κατηγορία μόνος του. Ποτέ και κανείς δεν κατάλαβε πως βρέθηκε σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό. Ο Στραματσόνι ήταν εξαιρετικός στο να βρίσκει καλούς ποδοσφαιριστές, στο να διαπραγματεύεται, στο να πείθει παίκτες να τον ακολουθήσουν, αλλά ο Παναθηναϊκός τον ήθελε για προπονητή και όχι για τεχνικό διευθυντή. Και σαν προπονητής απέτυχε. Ο Πογιάτος πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Μπόλονι απέτυχε στους στόχους του σε πρωτάθλημα και Κύπελλο και παρουσίασε μια ομάδα που έπαιζε αποκρουστικό ποδόσφαιρο.
Με λίγα λόγια, ο Παναθηναϊκός… πέτυχε στις επιλογές και των τριών Ελλήνων. Και απέτυχε σε αυτές των ξένων. Το ίδιο συνέβη και στους τεχνικούς διευθυντές. Ο Νταμπίζας, ο Φύσσας, ο Βόκολος έκαναν δουλειά. Πετυχημένη ή λιγότερη πετυχημένη, πάντως δούλευαν. Με μεράκι και με στόχο. Οσοι ξένοι ανέλαβαν το πόστο αυτό, από τον σπουδαίο Ζιλμπέρτο, έως τον Ρόκα, δεν τα κατάφεραν. Και ο Ντρεοσί έως τώρα δεν έχει φανεί επιδραστικός.
H ιστορία δείχνει πως οι επιλογές Ελλήνων μπορούν να οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό σε πιο ασφαλή μονοπάτια. Να τον βγάλουν από το αδιέξοδο. Παρ’ όλα αυτά η πρώτη σκέψη στο μυαλό των ανθρώπων της ομάδας παραμένει κάποιος από την ξένη αγορά.
