Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γιοβάνοβιτς είναι ο σεβασμός στα αποδυτήρια. Αποτυπώνεται ξεκάθαρα μέσω του αλτρουισμού του Καρλίτος, όταν πέρυσι γινόταν το «έλα να δεις». Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γιοβάνοβιτς είναι ο σεβασμός στα αποδυτήρια. Αποτυπώνεται ξεκάθαρα μέσω του αλτρουισμού του Καρλίτος, όταν πέρυσι γινόταν το «έλα να δεις». Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Δεν χρειάστηκαν περισσότεροι από τέσσερις μήνες για να επιστρέψει το χαμόγελο στους φίλους του Παναθηναϊκού που παρακολούθησαν τα τρία ματς της ομάδας στο γήπεδο της Λεωφόρου. Τόσο είναι το διάστημα που βρίσκεται στο τιμόνι του συλλόγου ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αν και καθαρά ποδοσφαιρικά είναι ακόμα μικρότερος ο χρόνος και η διαφορά σε σχέση με το περυσινό κακέκτυπο του Παναθηναϊκού που εμφανιζόταν στο χορτάρι του ιστορικού γηπέδου, είναι εντυπωσιακή.
Για καλή μας τύχη το περυσινό «χτικιό» μας άφησε χρόνους κι όσοι έχουν κάνει τον κόπο να βρεθούν στο ιστορικό γήπεδο της ομάδας, έχουν αποχωρήσει απ’ αυτό συνεπαρμένοι. Εκστασιασμένοι. Γεμάτοι από το θέαμα και τα γκολ που είδαν τα μάτια τους. Μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Μετά τη τεσσάρα επί του Ιωνικού που ακολούθησε της πεντάρας επί του Βόλου και της τεσσάρας επί του Απόλλωνα, ψάχναμε να βρούμε πόσα χρόνια πριν το τριφύλλι «έκοβε ταρίφα» στη Λεωφόρο. Απ΄την εποχή του αείμνηστου Γιάννη Κυράστα, όταν η ομάδα έπαιζε στο Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν η ετυμηγορία, αν και επισήμως τρία στα τρία με ανάλογα σκορ είχε να συμβεί εδώ και μισό αιώνα, απ’ το 1972.
Ακόμη δεν κατακτήθηκε κάποιος στόχος. Εκτός έδρας τα αποτελέσματα δεν είναι ανάλογα, αλλά η βελτίωση είναι πασιφανής, όσο προφανές είναι και ότι ο Γιοβάνοβιτς χτίζει σωστά και θέτει τις βάσεις. Τα θεμέλια. Ο Παναθηναϊκός έχει δρόμο μπροστά του και πολλή δουλειά ακόμα για να φτάσει στα φυσιολογικά του στάνταρ. Στην κανονικότητα, όπως την ορίζει η ένδοξη ιστορία του. Θαύματα δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη. Χάρη στον Σέρβο προπονητή ωστόσο ο Παναθηναϊκός, από ξέφραγο αμπέλι που ήταν πέρυσι, έχει καταφέρει πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί και ο πλέον αισιόδοξος οπαδός του, να ξαναγίνει ΟΜΑΔΑ. Τηρουμένων των αναλογιών δεν είναι μικρό το επίτευγμα, ασχέτως εάν δεν πρέπει να παίρνουν αέρα τα μυαλά κανενός.
Το ραβδάκι του Σέρβου προπονητή τον έχει μεταμορφώσει από… ασχημόπαπο σε κύκνο. Και επειδή ό,τι συμβαίνει σε μικρή κλίμακα συμβαίνει και σε μεγάλη, όπου Παναθηναϊκός βάλτε δίπλα τον Καρλίτος. Ο Ισπανός επιθετικός βρισκόταν πέρυσι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, το μέλλον του στο τριφύλλι κρεμόταν σε μία λεπτή κλωστή, αλλά ο ίδιος, αν και μετέωρος, φρόντισε να αποδείξει ότι είναι ικανός να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις. Φέτος είναι ο Καρλίτος των ρεκόρ. Ο πιο επιδραστικός παίκτης της ομάδας μακράν του δεύτερου.
Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος με επτά γκολ σε έξι αγωνιστικές. Με τον καλύτερο συντελεστή στη σχέση γκολ/τελική, που αποτυπώνει τα ποσοστά αποτελεσματικότητας ενός παίκτη, με 1 γκολ ανά 1.4 τελικές. Χρειάζεται δηλαδή λιγότερο από μιάμιση τελική ενέργεια για να στείλει τη μπάλα στο πλεχτό! Πραγματοποιεί την πιο παραγωγική του σεζόν εδώ και τρία χρόνια και το περασμένο Σάββατο έγινε ο πρώτος παίκτης του τριφυλλιού που σημειώνει τρία γκολ σε ένα ματς μετά 1.688 ημέρες, από τότε που ο «αυτοκράτορας» Μάρκους Μπεργκ είχε πράξει κάτι ανάλογο, στις 4 Μαρτίου του 2017 κόντρα στη Βέροια. Θα μπορούσε κάλλιστα να ξεπεράσει τον Σουηδό παιχταρά, όμως δεν το έκανε. Δεν κοίταξε το προσωπικό του όφελος, όταν ο Παλάσιος κέρδισε το πέναλτι και τον άφησε να το εκτελέσει για να του τονωθεί η ψυχολογία. Κάτι ανάλογο είχε πράξει και με τον Ματέους Βιτάλ στο ματς με το Βόλο.
Ο αλτρουισμός του αποτελεί μεγαλύτερο παράσημο ακόμα κι απ’ τις εντυπωσιακές επιδόσεις του στο χορτάρι και η νοοτροπία του το καλύτερο παράδειγμα. Ενα σύνολο για να γίνει ομάδα επιβάλλεται να έχει παίκτες που να θυσιάζουν το «εγώ» για το «εμείς». Τίποτα όμως δεν έρχεται από μόνο του. Και δεν γίνεται να αναδειχθεί το «εμείς» από κανέναν παίκτη, όσο σωστή νοοτροπία κι αν έχει, εάν προηγουμένως δεν υπάρχουν αρχές και αίσθηση δικαιοσύνης στα αποδυτήρια. Για να υπάρξει σεβασμός προς τον συμπαίκτη, πρέπει να υπάρχει και ανάλογο κλίμα, οι παίκτες που θα έρθουν να είναι καλοί χαρακτήρες και ο… τιμονιέρης να είναι αποδεκτός, δίκαιος, παράδειγμα και πρότυπο.
Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι πέρυσι θα γινόταν κάτι ανάλογο από τον οποιονδήποτε παίκτη του Παναθηναϊκού. Τότε πάσο. Με τη διαφορά ότι την περασμένη αγωνιστική περίοδο τα αποδυτήρια ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμα να εκραγούν, τα επεισόδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, οι διαρροές και οι «μπηχτές» του ενός παίκτη για τον άλλον έβγαιναν προς τους ρεπόρτερ με χαρακτηριστική ευκολία, μερίδα παικτών έκαναν αντάρτικο εναντίον του προπονητή και εν ολίγοις ο καθένας κοιτούσε τον εαυτό του. Την πάρτη του. Η διαφορά με φέτος είναι τεράστια, εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Στο χορτάρι και στα αποδυτήρια. Μέσα σε χρονικό διάστημα ολίγων μηνών το τριφύλλι ξαναγίνεται ΟΜΑΔΑ.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
