Πέρυσι τέτοια εποχή ο Παναθηναϊκός του Λάζλο Μπόλονι είχε τις εξής επιλογές για τον άξονα της μεσαίας γραμμής. Στη θέση του αμυντικού μέσου χρησιμοποιούνταν ο… Βέλεθ και μπροστά του υπήρχαν ο Σακαρέ με τον Μαουρίσιο. Ο Βιγιαφάνιες βολόδερνε μεταξύ πάγκου και εξέδρας, ενώ τα πράγματα είχαν γίνει πιο ορθολογικά όταν εντάχθηκε στην ομάδα ο Νιάς και πήρε χρόνο συμμετοχής ο Αλεξανδρόπουλος.
Στο ξεκίνημα της περυσινής σεζόν, δε, επί των ημερών του Ντάνι Πογιάτος, τα δύο βασικά «8άρια» της ομάδας ήταν ο Αγιούμπ με τον Μπουζούκη, ενώ αν γυρίσουμε τον νου μας ακόμα πιο πίσω θα θυμηθούμε περιπτώσεις όπως ο Νούνο Ρέις και ο Φάουστο Τιένθα να αποτελούν τους «μπακ απ» των βασικών, με μία φωτεινή εξαίρεση. Για τους εξτρέμ καλύτερα να μην το πολυανοίξουμε το θέμα διότι θα πάθουμε μάλλον κατάθλιψη μόνο και μόνο στη θύμηση των Μπεκ, Μολό, Νάγκι ή τη συμμετοχή των Καμπετσή, Μπουζούκη και Κολοβού που «βαφτίστηκαν» τέτοιοι ενώ δεν ήταν.
Ακόμη και στην ομάδα του Ουζουνίδη που υπήρχαν οι προϋποθέσεις για να διεκδικήσει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα έως ότου ο ιδιοκτήτης τράβηξε την πρίζα και τα τίναξε όλα στον αέρα, η μεσαία γραμμή δεν είχε τόσο μεγάλο ποιοτικό εύρος/βάθος. Υπήρχε μεν το εξαιρετικό από πλευράς χημείας δίδυμο των Ζέκα-Κουρμπέλη πλαισιωμένο από το πολυεργαλείο Λουντ, αλλά μετά ήταν ο Ρέις και την επόμενη σεζόν τράβηξαν το κουπί οι Κάτσε και Τζανδάρης.
Στην παρούσα χρονική στιγμή τα δεδομένα είναι εντελώς διαφορετικά στην πράσινη μεσαία γραμμή. Σαφώς καλύτερα, πέραν πάσης αμφιβολίας. Ειδικότερα από τη στιγμή που υπήρξε το τάιμινγκ της ταυτόχρονης απόκτησης του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς με την ενσωμάτωση του Δημήτρη Κουρμπέλη στην ομάδα.
Η παρθενική παρουσία του Σέρβου άσου στο πρωτάθλημα έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην «καταιγιστική» εικόνα του Παναθηναϊκού στο πρώτο μισάωρο του ματς με τη Λαμία και είναι ξεκάθαρο ότι μόλις αποκτήσει αγωνιστικό ρυθμό για να έχει διάρκεια στο παιχνίδι του, θα αναβαθμίσει σημαντικά το μεσοεπιθετικό σκέλος του παιχνιδιού της ομάδας. Η ποιότητά του είναι ξεκάθαρη και η δυνατότητά του να αγωνίζεται σε τρεις θέσεις («8», «10», αριστερός εξτρέμ) μόνο ως θετική λογίζεται. Ο Κουρμπέλης, επίσης, δίνει την εντύπωση ότι δεν έλειψε ποτέ 14 μήνες απ’ τα γήπεδα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, η εικόνα του είναι άκρως ενθαρρυντική παρότι είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται παιχνίδια στα πόδια του για να αποκτήσει ρυθμό και να ξαναβρεί το ρόλο του στην ομάδα.
Ενα δίδυμο στον άξονα με τον Κουρμπέλη πλαισιωμένο από τον Ρούμπεν Πέρεθ, ίσως την καλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού, θωρακίζει ανασταλτικά την ομάδα, την ίδια στιγμή που η ποιότητα και η ευελιξία των Βιγιαφάνιες και Γκατσίνοβιτς μόνο αμελητέα δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Αλλά το βασικότερο όλων στη μεγάλη εικόνα που αφορά τη μεσαία γραμμή του Παναθηναϊκού είναι το βάθος των επιλογών του προπονητή μεσοεπιθετικά, καθώς για τον άξονα υπάρχουν ακόμα οι Μαουρίσιο, Αλεξανδρόπουλος και Λούντκβιστ και για τα άκρα οι Παλάσιος, Αϊτόρ, Βιτάλ και Χατζηγιοβάνης, συν τον πασπαρτού Γκατσίνοβιτς.
