Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για τον «διαστημικό» Αργεντινό εξτρέμ και αναλύει το τέταρτο συνεχόμενο «ματ» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς απέναντι στον Ολυμπιακό του Μαρτίνς.
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις. Δεν έχουν περάσει πολλοί μήνες από τις αρχές Σεπτεμβρίου, τότε που ο Σεμπαστιάν Παλάσιος έκανε το ντεμπούτο του στον Παναθηναϊκό ως η πιο δαπανηρή μεταγραφή του συλλόγου τα τελευταία χρόνια.
Το τριφύλλι αντιμετώπιζε τον Απόλλωνα στη Λεωφόρο, η σεζόν μόλις είχε ξεκινήσει και ο Αργεντινός άσος έβγαινε για πρώτη φορά στην Ευρώπη εν μέσω αγώνων στο πρωτάθλημα της χώρας του με την πρώην ομάδα του, Ιντεπεντιέντε. Δεν γνώριζε τους συμπαίκτες του, τον τρόπο που αγωνιζόταν η ομάδα, ούτε καν αγγλικά. Κι όμως υπήρχε η διαπίστωση ότι όλα αυτά είναι… δικαιολογίες. Το κλασικό παράδειγμα του Χουάν Χοσέ Μπορέλι δεν έπειθε πολύ κόσμο και οι επικρίσεις, ακόμη και μετά από το πρώτο του γκολ κόντρα στον Ιωνικό στις 16 Οκτωβρίου, φούντωναν. Κάποιοι τον βάφτιζαν μέχρι και… Παραθαλάσιος και έκραζαν όλους όσοι υποστήριζαν το αυτονόητο. Οτι δηλαδή πρόκειται για έναν πολύ καλό παίκτη που χρειάζεται χρόνο προσαρμογής. Είπαμε: μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!
Σε 41 ματς σε όλες τις διοργανώσεις έχει πετύχει 13 γκολ και έχει δώσει 3 ασίστ, είναι ο πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού και τον οδηγεί ξανά στην Ευρώπη μετά από πέντε χρόνια. Δίνει και τη ψυχή του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, αποτελώντας παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά τη νοοτροπία και την αγωνιστικότητά του, ενώ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό «ξέρανε» το Φάληρο.
Η εκπληκτική του γκολάρα που άνοιξε το δρόμο προς το θρίαμβο του Παναθηναϊκού μέσα στο σπίτι του «αιωνίου» αντιπάλου κατέδειξε τη σπάνια κάστα του. Τέτοια «τεμάχια», μόνο ο Μάρκους Μπεργκ έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και τέτοια επιδραστικότητα από εξτρέμ είχε να δει το τριφύλλι από την εποχή, ενός άλλου Σεμπάστιαν, του Λέτο. Οταν ακόμα αυτός ήταν στα ποδοσφαιρικά του ντουζένια.
Δεν αρκούσε ασφαλώς μόνο ο Παλάσιος για να νικήσει ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό μέσα στο Φάληρο. Ολη η ομάδα ήταν… κανονικός Παναθηναϊκός, άπαντες έκαναν κατάθεση ψυχής και αντεπεξήλθαν στους ρόλους τους, ενώ ο «στρατηγός» Γιοβάνοβιτς πέτυχε ένα ακόμη «ματ» στη σκακιέρα των πάγκων απέναντι στον Ολυμπιακό και τον αξιόλογο ομόλογό του Πέδρο Μαρτίνς. Δεν έχασε κανένα από τα τέσσερα ντέρμπι και ο Σέρβος προπονητής πήρε αυτό που κάθε χρειαζόταν με όλους τους ποδοσφαιρικούς τρόπους. Είχε μία ισοπαλία και μία νίκη στο Φάληρο αν και αποδεκατισμένος, δίνοντας έμφαση στην άμυνα και αντεπιθέσεις, και, ταυτόχρονα, είχε μία νίκη και μία ισοπαλία στη Λεωφόρο με κυριαρχικό ποδόσφαιρο και φουλ επιθετική φιλοσοφία. Αυτό κι αν είναι πρόοδος! Από τη στιγμή που η ομάδα μπολιάστηκε και με τον κυνισμό του αποτελέσματος, που απαιτείται προκειμένου να επέλθει η μαγική λέξη ισορροπία, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Νίκησε δύο φορές μέσα σε 25 ημέρες τον Ολυμπιακό κάτι που είχε να συμβεί εδώ και 37 χρόνια, απ’ το μακρινό 1985.
Νίκησε τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Αρη, έσπασε το αήττητο 35 αγώνων των Πειραιωτών στην έδρα τους και παραμένει η μοναδική αήττητη ομάδα στα πλέι οφ του πρωταθλήματος, μετρώντας δέκα σερί ματς χωρίς ήττα και δώδεκα συνολικά μαζί με τους ημιτελικούς απέναντι στη Λαμία. Με νίκη επί του ΠΑΣ Γιάννινα στη Λεωφόρο το Σάββατο οριστικοποιεί την ευρωπαϊκή επιστροφή μετά από πέντε χρόνια και, επιπλέον, έχει ήδη κλείσει μία θέση στον τελικό του Κυπέλλου στις 21 Μαϊου στο ΟΑΚΑ, κόντρα στον ΠΑΟΚ, για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας!
