Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για την αδικαιολόγητη καθυστέρηση των μεταγραφών του Παναθηναϊκού, αλλά και για τα θετικά στοιχεία που μπορούν να αποδειχθούν καθοριστικά ενόψει των προκριματικών.
Φτάσαμε αισίως στην τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου και ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να περιμένει τουλάχιστον πέντε νέα κομμάτια που είναι απαραίτητο να προστεθούν στο παζλ του έμψυχου δυναμικού της ομάδας προκειμένου να ολοκληρωθεί η εικόνα.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μας είχε προϊδεάσει για την… ταλαιπωρία που βιώνουμε, είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του και πέρυσι όσον αφορά τους ρυθμούς χελώνας που κινείται και αποφασίσει έως ότου ανάψει το πράσινο φως, τα ίδια συνέβαιναν και όταν ήταν στον ΑΠΟΕΛ και είναι πασιφανές ότι αποτελεί στοιχείο του πακέτου της προπονητικής του προσωπικότητας.
Στη ζωή δεν μπορεί να τα έχεις όλα. Κάτι θα κερδίζεις και κάτι θα χάνεις και θα ήταν το λιγότερο αχαριστία να μην αναγνωριστούν τα πολύ περισσότερα θετικά του και να μην γείρουν την πλάστιγγα υπέρ του στην τελική σούμα.
Εξυπακούεται ότι όταν υπάρχει τόσο μεγάλη καθυστέρηση δεν αποτελεί αποκλειστική ευθύνη του ενός η κωλυσιεργία και μερίδιο ευθύνης υπάρχει και στη διοίκηση από τη στιγμή που δεν υπάρχει επαρκή στελέχωση ως προς την ανίχνευση παικτών, ανθρώπων που θα αναγνωρίζουν και θα προτείνουν περιπτώσεις οι οποίες θα κουμπώνουν στα ποδοσφαιρικά θέλω του Γιοβάνοβιτς.
Διότι παίζει το ρόλο του μεταξύ ποιων παικτών καλείται να διαλέξει ο προπονητής και είναι σαφές ότι σε περίπτωση που το ποιοτικό εύρος όσων παικτών προτείνονταν ήταν συμβατό με τη φιλοσοφία και τις ανάγκες της ομάδας, τότε κάποιες κινήσεις τουλάχιστον θα είχαν γίνει πιο έγκαιρα.
Τούτο το καλοκαίρι άλλωστε υπάρχει μία διαφοροποίηση σε σχέση με το προηγούμενο: το διακύβευμα της Ευρώπης μετά από πέντε χρόνια ανομβρίας. Ένας στόχος πολύ σημαντικός για το σύλλογο που θα έπρεπε να είχε αναγκάσει τους πάντες να είναι καλύτερα οργανωμένοι, πιο έτοιμοι και με το πόδι στο γκάζι. Και να υπήρχαν ήδη στο ρόστερ έστω δυο-τρεις νέοι παίκτες από τους πέντε-έξι που θα αποκτηθούν.
Έτσι όπως είναι τα δεδομένα δεν υπάρχει ούτε ένα αμιγώς δημιουργικό 8άρι, ούτε ένας «μπακ απ» εξτρέμ, κανείς κλασικός επιθετικός πίσω από τον Ιωαννίδη. Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα δεδομένα, ξάνεις το σταυρό σου να μην συμβεί καμιά ζημιά με κάποιον από τους βασικούς, λες ο θεός βοηθός και προχωράς.
Τα δεδομένα της παρούσας χρονικής εμπεριέχουν και θετικά. Για την ακρίβεια είναι περισσότερα τα θετικά μηνύματα όσον αφορά την προετοιμασία της ομάδας και της κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Το είδαμε στα φιλικά και στις προπονήσεις, οδεύουν στον δεύτερο χρόνος του Γιοβάνοβιτς και ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται εξαιρετικά συμπαγής, βγάζει αυτοματισμούς, φέρει σαφώς την ταυτότητα του εξαιρετικού προπονητή του και αμυντικά προσδίδει εμπιστοσύνη.
Το τελευταίο μόνο αμελητέο δεν είναι ενόψει της Ευρώπης. Ανέκαθεν η αξιόλογη αμυντική λειτουργία αποτελούσε τη βάση των προκρίσεων. Σε όλες τις εκδόσεις του Παναθηναϊκού στο παρελθόν ήταν το διαβατήριο για να γίνουν υπερβάσεις και έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι εάν εξασφαλίζεις στέρεα μετόπισθεν στην Ευρώπη, αποκτάς αυτόματα περισσότερες ελπίδες.
Η Σλάβια ήταν πέρυσι και λογικά θα είναι και φέτος η χαρά του όβερ, μεσοεπιθετικά είναι πράγματι πολύ ισχυρή, ανασταλτικά έχει αδυναμίες και το συγκεκριμένο «πακέτο» σε συνδυασμό με τις αμυντικές επιδόσεις του Παναθηναϊκού αποτελούν το ισχυρότερο χαρτί για την (πρώτη) πρόκριση.
