Το τριφύλλι μετράει αντίστροφα για την πρώτη ευρωπαϊκή του πρόκληση απέναντι στη Σλάβια Πράγας και ο Κώστας Μανωλιουδάκης στέκεται στο DNA του συλλόγου και την ευκαιρία επιστροφής σε ρόλο πρέσβη.
Κάποια πράγματα είναι διαχρονικά αξεπέραστα. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού θα πρέπει να είναι κανείς αρνητής αλήθειας για να μην παραδεχτεί ότι πρόκειται για τον κορυφαίο ελληνικό σύλλογο στην Ευρώπη. Μακράν του δεύτερου.
Ούτε κολακείες, ούτε καλοπιάσματα εμπεριείχε η καταγραφή της πραγματικότητας από τη Σλάβια Πράγας στο πρόσφατο αφιέρωμά της στον Παναθηναϊκό ενόψει των αναμετρήσεις του τρίτου προκριματικού γύρου του Κόνφερενς Λιγκ. Αλίμονο στους Τσέχους εάν υποτιμήσουν το τριφύλλι, μακάρι να το πράξουν γιατί θα βρεθούν στα σχοινιά δίχως να καταλάβουν από που τους ήρθε.
Το DNA του συλλόγου είναι ταυτισμένο με τις ευρωπαϊκές υπερβάσεις. Λες και η μοίρα τα έχει φέρει έτσι, ώστε κάθε φορά που θα δημιουργείται μία εξαιρετική ομάδα με το τριφύλλι στο μέρος της καρδιάς, τότε αυτή θα είναι ικανή να υπερβαίνει τα ελληνικά σύνορα και να καθηλώνει τας Ευρώπας.
Το Γουέμπλεϊ ήταν το πρώτο και αξεπέραστο για τα εγχώρια διασυλλογικά δεδομένα, αποτύπωμα ελληνικής ομάδας στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αποτέλεσε το έναυσμα, τον σπόρο, την πηγή έμπνευσης για να φτάνει ο σύλλογος ακόμα δύο φορές στα ημιτελικά της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διασυλλογικής διοργάνωσης, κι άλλες δύο στον δεύτερο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό. Για να φτάνει τέσσερις φορές στους «8», στο ρελαντί.
Να ταπεινώσει μεγαθήρια, για να σεβαστεί, ως γνήσιος τζέντλεμαν, «μεγάλες κυρίες» προκειμένου να μην τις διασύρει. Να «παγώνει» πρωτεύουσες που αποτελούν τη Μέκκα του ποδοσφαίρου, αλλά και να αναγκάσει να κάνουν καθυστερήσεις κάτι… παραπάνω από ένα κλαμπ. Επιτεύγματα που ούτε στο πιο τρελό όνειρο δεν θα μπορούσε να τα φανταστεί κανείς για έναν ελληνικό σύλλογο και αποτυπώνουν σε πλήρες εύρος το μεγαλείο του.
Τί είμαστε όλοι μας μπροστά στην Ιστορία; Τίποτα δεν είμαστε.
Οι σύλλογοι είναι το παρελθόν τους, η «σούμα», οι αξίες, ο κόσμος και τα επιτεύγματά τους.
Η παρακαταθήκη παραμένει ο κόσμος να χαλάσει. Οση ζηλοφθονία κι αν υπάρξει, όση γκρίνια κι ανυπομονησία κι αν έχουμε εκ φύσεως οι άνθρωποι. Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλος και τρανός ό,τι κι αν ζήσει ο καθένας από μας στη σύντομη περπατησιά του. Η ιστορία κάνει κύκλους και η ζωή δεν είναι μία ευθεία γραμμή. Εχει ανηφόρες, κατηφόρες, λεωφόρους, κακοτράχαλα μονοπάτια και ξανά μανά.
Στο «τώρα» ο Παναθηναϊκός ετοιμάζεται να επανεμφανιστεί στο διεθνές προσκήνιο μετά από πέντε χρόνια ανομβρίας. Εχει ξαναρχίσει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά και καμία Σλάβια δεν μπορεί να του προκαλεί φόβο. Οι Τσέχοι πρέπει να φοβούνται τον Παναθηναϊκό κι ας είναι το φαβορί στα χαρτιά εξαιτίας των ευρωπαϊκών επιτευγμάτων τους την τελευταία τετραετία.
Κι ας μην έγιναν εγκαίρως οι μεταγραφικές προσθήκες της ομάδας. Κι ας μην είναι απόλυτα έτοιμος ο Σπόραρ κι ας μην έχει δικαίωμα συμμετοχής ο Βέρμπιτς. Κι ας προέρχονται από ιώσεις τέσσερα βασικά του στελέχη…
Ο Παναθηναϊκός είναι γεννημένος για υπερβάσεις. Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει εάν έχει έρθει η ώρα για να πραγματοποιήσει ακόμα μία, εάν η Πράγα θα είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος σταθμός στο φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι. Απαντες, ωστόσο, μπορούν να αισθάνονται σιγουριά και αυτοπεποίθηση ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα κάνει το καλύτερο δυνατό και οι ποδοσφαιριστές του θα πουλήσουν πολύ ακριβά το τομάρι τους στο χορτάρι.
Η πρόκληση είναι μεγάλη και το κίνητρο τεράστιο, ειδικότερα γνωρίζοντας ότι ο επόμενος αντίπαλος θα προκύψει από το νικητή του ζευγαριού Ρακόβ – Σπαρτάκ Τρνάβα. Πάμε σαν άλλοτε.
