Ήταν από εκείνα τα βράδια, αυτό της Κυριακής, που το «Απόστολος Νικολαΐδης» μεγαλώνει τον μύθο του. Έχει περάσει πολλά τέτοια ο Παναθηναϊκός στην ιστορική του έδρα. Κυρίως ευρωπαϊκή ή σε μεγάλα ντέρμπι που έκριναν τίτλους. Αλλά καμιά φορά αρκεί ένα παιχνίδι όπως αυτό με τον Άρη για να καταλάβεις πως τα… τσιμέντα παίζουν μπάλα. Και μπορούν να σκοράρουν μόνα τους ένα γκολ νίκης. Ένα τέτοιο ήταν αυτό του Σπόραρ στο 92′ της αναμέτρησης με τον Άρη.
Μπορεί το ματς με τον Άρη να είχε στραβώσει για τα καλά για τον Παναθηναϊκό, μπορεί τίποτα να μην πήγαινε όπως το είχε σχεδιάσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ήρθε το γκολ που κακώς ακυρώθηκε του Μπερνάρ, ήρθε ο σοκαριστικός τραυματισμός του Αϊτόρ. Αλλά μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, ο κόσμος δεν έπαψε ποτέ να στηρίζει και πάνω απ’ όλα να πιστεύει στην ομάδα και στη νίκη.
Όταν ο Παναθηναϊκός κέρδισε το φάουλ από το οποίο προήλθε το γκολ του Σπόραρ, πίστευες πως στη Λεωφόρο μπήκε γκολ. Ήταν σαν όλος ο κόσμος, 15.000 άνθρωπο, να μπήκαν μέσα στο γήπεδο και να έστειλαν την μπάλα στα δίχτυα του Άρη. Πριν καν εκτελεστεί το φάουλ. Καταλάβαινες ότι όλη αυτή η… σχιζοφρένεια περνούσε στους παίκτες, ήταν σαν να έχουν γίνει όλοι ένα και να δίνουν την τελική τους μάχη για το γκολ της νίκης. Καταλάβαινες και τον φόβο στα μάτια των αντιπάλων. Τραβούσαν τα μαλλιά τους όταν έγινε το φάουλ, λες και είχε δοθεί πέναλτι. Το γνώριζαν…
Όταν η μπάλα από το κεφάλι του Σπόραρ βρέθηκε στα δίχτυα του Κουέστα, αυτό που έγινε στο Απόστολος Νικολαΐδης θύμιζε γκολ… πρωταθλήματος. Αν μιλάμε για Λεωφόρο ονείρων, αυτή είδαμε μπροστά στα μάτια μας το βράδυ της Κυριακής. Μια έκρηξη συναισθημάτων απ’ όλους, μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο. Ο Άρης έχασε επειδή το παιχνίδι αυτό έγινε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δηλαδή με τον Παναθηναϊκό πρώτο και με… λύσσα για το πρωτάθλημα και επειδή το παιχνίδι παιζόταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ας ελπίσουμε αυτή η αύρα του συγκεκριμένου γηπέδου σε μερικά χρόνια να μεταφερθεί στον Βοτανικό. Γιατί θα μας λείψει πολύ.
Το… weekend μας έφτιαξε (και χάλασε με τρόπο… σαδιστικό για όλους τους υπόλοιπους) όπως λέει και ο Γιοβάνοβιτς, και πλέον ανυπομονούμε για το επόμενο. Για τον Βόλο που θα πρασινίσει από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού που θα βρεθούν εκεί κατά χιλιάδες. Όπως θα βρεθούν σε κάθε γήπεδο της χώρας φέτος, μέσα ή έξω απ’ αυτό, όπου τους επιτρέπεται να δίνουν παρουσία, σε αεροδρόμια, λιμάνια, εθνικές οδούς. Αυτό το πρωτάθλημα θα το πάρει όλος ο οργανισμός του Παναθηναϊκού σαν ένα.
Εννιά στα εννιά και η… προπαίδεια συνεχίζεται. 27 βαθμοί στο σακούλι, που διατηρούν τους αντιπάλους σε απόσταση ασφαλείας και γεμάτους προβληματισμό και άγχος για το πως και που θα χάσει ο Παναθηναϊκός. Όπως έγραφα και σε προηγούμενο blog, ας έχουν υπομονή. Κάποια στιγμή θα το συνηθίσουν.
ΥΓ: Περαστικά σ’ αυτόν τον παιχταρά, στον καλύτερο ποδοσφαιριστή του φετινού πρωταθλήματος, τον Αϊτόρ. Τέτοιες στιγμές είναι οι πιο δύσκολες στη ζωή και την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή. Αλλά την ομάδα θα την ατσαλώσει. Θα παίξουν και γι’ αυτόν, θα φορούν τη φανέλα του, θα του αφιερώνουν τις νίκες τους. Και στο τέλος θα του δώσουν να σηκώσει πρώτος το πρωτάθλημα.
