Ο Κώστας Μανωλιουδάκης γράφει για την κομβική αλλαγή ρόλου του αρχηγού του Παναθηναϊκού, θυμίζοντας τι είχε συμβεί πέρυσι με τον Αργεντινό και καταδεικνύει τη σημασία της συνύπαρξής του με τον Πέρεθ στη μεσαία γραμμή ενόψει των πλέι οφ.
Από το καλοκαίρι του 2021, όταν ανακοινώθηκε η πρόσληψη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς από τον Παναθηναϊκό, μέχρι σήμερα, έχουμε εμπεδώσει άπαντες ότι ο Σέρβος προπονητής διαθέτει μεταξύ άλλων και υψηλό επίπεδο ποδοσφαιρικής αντίληψης.
Δεν παίρνει υψηλό βαθμό δηλαδή μόνο στην «αναγέννηση» ποδοσφαιριστών που πριν αναλάβει ο ίδιος την τεχνική ηγεσία της ομάδας βρίσκονταν στην ναφθαλίνη και αναδείχθηκαν σε χρόνο… dt σε απόλυτοι πρωταγωνιστές (βλέπε Αϊτόρ). Ούτε στο τακτικό σκέλος και τη διαχείριση των αποδυτηρίων. Παίρνει υψηλό βαθμό και σε επίπεδο διορατικότητας που σχετίζεται με αλλαγές ρόλων, ενίοτε και θέσεων, των παικτών στον αγωνιστικό χώρο.
Το κλασικότερο παράδειγμα που επικύρωνε το παραπάνω συμπέρασμα δεν είναι άλλο από τον Λούκας Βιγιαφάνιες της περσινής σεζόν. Από «10άρι» και ακραίος μεσοεπιθετικός, ο Αργεντινός μέσος μετεξελίχθηκε στα… χέρια του Γιοβάνοβιτς σε πλέι μέικερ πίσω ζώνης δίπλα στον αμυντικό χαφ και μάλιστα διατηρεί μέχρι σήμερα αυτόν τον ρόλο στην Κύπρο και τον ΑΠΟΕΛ όπου αγωνίζεται.
Πλέον, μπορούμε να διακρίνουμε κάτι παρεμφερές στην περίπτωση του Δημήτρη Κουρμπέλη, όπου είναι ξεκάθαρο ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει βάλει ξανά το χεράκι του. Προφανώς δεν είναι ίδια η αλλαγή, καθώς πρόκειται για παίκτες με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, αλλά αυτό δεν αναιρεί το συμπέρασμα ότι ο Κουρμπέλης βρίσκεται σε άλλους χώρους και αγωνίζεται σε πιο ψηλά μέτρα στο γήπεδο, επιχειρώντας να βάλει πράγματα στο παιχνίδι του που δεν μας τα είχε δείξει ποτέ.
Όπως το να πατάει τέσσερις φορές την αντίπαλη περιοχή σε ροή αγώνα στο ματς με τον Παναιτωλικό, να δίνει ασίστ, να έχει δοκάρι, να συμμετέχει ενεργά στις προσπάθειες της ομάδας στο επιθετικό τρίτο και να πραγματοποιεί διαγώνιες μακρινές μεταβιβάσεις με ακρίβεια, αλλάζοντας -συνήθως επιτυχημένα- την πλευρά.
Στα χαρτιά, στη θεωρία αν προτιμάτε, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν ανέκαθεν και «6» και «8». Πάντοτε ωστόσο είχε ανασταλτικές ιδιότητες και ρεπερτόριο και ποτέ ως ένας «box to box» μέσος με την σύγχρονη έννοια του όρου. Την αντίπαλη περιοχή, συγκεκριμένα, την πατούσε μέχρι πρότινος μόνο σε στατικές φάσεις, ενώ όποτε είχε δίπλα του (κι άλλον) αμυντικό χαφ κινούνταν σε παρεμφερείς χώρους με αυτόν.
Θα θυμάστε, άλλωστε, όταν πρωτοεπέστρεψε μετά τον τραυματισμό του, πόσο πολύ μπλεκόταν με τον Πέρεθ κι έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλο, με συνέπεια να υπάρχει μπλέξιμο στο νευραλγικό χώρο της μεσαίας γραμμής. Στα τελευταία ματς φαίνεται ότι οι ρόλοι τους είναι απόλυτα διακριτοί, με τον Κουρμπέλη να έχει μετατραπεί από τον Γιοβάνοβιτς σε ένα κλασικό «8άρι» και να ανταποκρίνεται προς ώρας εξαιρετικά.
Το παραπάνω γεγονός μόνο αμελητέο δεν είναι για τη λειτουργία της μεσαίας γραμμής του Παναθηναϊκού όσον αφορά τα επικείμενα πλέι οφ. Στα λεγόμενα ντέρμπι άλλωστε θεωρείται δεδομένη η παρουσία τουλάχιστον δύο μέσων με ανασταλτικές ιδιότητες και το δίδυμο Πέρεθ-Κουρμπέλη θα κληθεί να δώσει μεγάλες μάχες, είτε με τον Μπερνάρ μπροστά τους, είτε με τον Τσέριν ή τον Κλέινχεϊσλερ να τους συμπληρώνει.
