Ισως είναι η πρώτη φορά στη διάρκεια της φετινής αγωνιστικής περιόδου που ο Παναθηναϊκός έδειξε τόσα κιλά… άντερα και τόσο σπουδαίο χαρακτήρα στις ουκ ολίγες αντιξοότητες που συνάντησε μέσα στο χορτάρι. Πάλεψε σαν λιοντάρι στην αρένα και απέδειξε ότι δεν… πέφτει με τίποτα από την κορυφή στην οποία βρίσκεται από το ξεκίνημα και με εξαίρεση μία αγωνιστική απολαμβάνει τη μοναξιά της. Ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποδεικνύεται στην πράξη πολύ σκληρός για τον πεθάνουν. Το πλέον αισιόδοξο. Το πιο πορωτικό. Στην πλέον κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος. Το ντέρμπι με την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν αλλιώτικο από τ’ άλλα. Ηταν τόσο σημαντικό το διακύβευμα του αποτελέσματος στον πρώτο από τους δέκα τελικούς των πλέι οφ που οι μυημένοι στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία: σιγά μην το άφηναν στην τύχη του.
Το τριφύλλι έχει ως μοναδικό όπλο το ίδιο το ποδόσφαιρο. Η κορωνίδα είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το όχημα προς την επιτυχία οι ποδοσφαιριστές του και τα αποδυτήρια. Δεν ενδιαφέρεται για τις Ενώσεις, δεν ασχολείται με τη Superleague 2 για να αποκτήσει δορυφόρους, δεν επιλέγει το Δ.Σ. της ΕΠΟ και τον αρχιδιαιτητή, δεν κυκλώνει αδύναμους κρίκους/παίκτες αντιπάλων για να περάσει… τρένο, δεν δίνει φιλικά ματς, δεν επιθυμεί να γίνει θύτης για να κάνει νταβατζιλίκια και να κουνάει μετά και το δάχτυλο, ρίχνοντας το βάρος στην επικοινωνία για να γίνει το άσπρο μαύρο.
Στην «Αγια-Σοφιά – OPAP Arena» μίλησαν οι μουγγοί και είδαν οι τυφλοί. Ο Παναθηναϊκός πέρασε αλώβητος και διατηρήθηκε στην κορυφή, αλλά εάν γινόταν το αυτονόητο, αποβαλλόταν ο Αμραμπατ και άλλαζαν οι αριθμητικές ισορροπίες στο πρώτο ημίχρονο, τότε θα διεκδικούσε τη νίκη με σαφώς καλύτερες προοπτικές και πιθανότητες. Ο «κλόουν» Νταμπάνοβιτς προσκλήθηκε από την ΕΠΟ στο πάρτι για να κάνει τα δικά του. Και τα έκανε. Μαντάρα.
Ντροπή στην ΕΠΟ και τον Μπένετ που τον όρισε. Ούτε λίγο ούτε πολύ πήγε να τινάξει στον αέρα ένα ολόκληρο πρωτάθλημα, το συναρπαστικότερο των τελευταίων ετών, ίσως και όλων των εποχών, που άπαντες παρακολουθούμε με αγωνία και ανυπομονησία. Με το καλημέρα. Από την πρώτη αγωνιστική χειρουργείο. Εύλογα προκύπτει η απορία; τι άλλο θα δουν τα μάτια μας στα εννέα ματς που απομένουν; Οχι δεν ήταν μία διαιτησία που στηρίχθηκε στη μία απόφαση σκάνδαλο. Ηταν διαιτησία καρμανιόλα από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο. Κι αν τον άφηνε το παρεάκι των βοηθών του να βάλει το κερασάκι στην τούρτα στο 90+10’ θα ακολουθούσε η μάχη του Ελ Αλαμέιν. Με ό,τι κι αν συνεπαγόταν κάτι τέτοιο.
Ένας διαιτητής που δεν βγάζει δεύτερη κίτρινη σε δύο περιπτώσεις στον παίκτη της ΑΕΚ, δεν ασχολείται καν με το χέρι του Χατζισαφί, δίνει ανάποδα τα φάουλ (αυτός ο δύσμοιρος ο Παλάσιος δύο φορές γκρεμίστηκε αντικανονικά από τον Χατζισαφί και του δόθηκαν ισάριθμα επιθετικά για… χέρι) και στο 90+10’ σφυρίζει πέναλτι υπέρ της ΆΕΚ ενώ έχουν προηγηθεί δύο επιθετικά φάουλ, είναι ή δεν είναι καρμανιόλα; Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα για όσους δεν έχουν τσίμπλα στα μάτια.
