Ο Παναθηναϊκός έγραψε στο Βελοντρόμ ένα ποδοσφαιρικό έπος. Από όποια άποψη και αν το δει κανείς. Ένα έπος που - μας - θύμισε μετά από χρόνια πως είναι να ονειρεύεσαι. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος.
Αυτές είναι βραδιές που θα θυμόμαστε για μια ζωή. Αυτές είναι βραδιές που μας είχαν λείψει και που ΜΟΝΟ ο Παναθηναϊκός μπορεί να προσφέρει. Αυτές είναι οι βραδιές που μας έκαναν να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο και να… καψουρευτούμε τον Παναθηναϊκό. Εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει επιστροφή, εκεί που βλέπεις τον αντίπαλο να έχει μετατρέψει το παιχνίδι σε… λιοντάρια – χριστιανοί, εκεί όλα γυρίζουν τούμπα.
Και ο γίγαντας σηκώνεται, ανασυντάσσεται, επιτίθεται και χτυπάει. Έχοντας απέναντί του 67.000… μανιασμένους Μασσαλούς, αλλά ακούγοντας στ’ αυτιά του τις φωνές από την Ελλάδα, ακούγοντας τον χτύπο της καρδιάς εκατομμυρίων Παναθηναϊκών. Ναι, σε ένα κολασμένο Βελοντρόμ, οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς άκουγαν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο εκατομμύρια δικούς τους φιλάθλους να τους φωνάζουν μέσα σ’ αυτιά τους πως μπορούν. Και μπόρεσαν.
Η βραδιά της 15ης Αυγούστου θα γραφτεί στην ιστορία ανεξάρτητα από το τι θα γίνει στα παιχνίδια με την Μπράγκα και από το αν ο Παναθηναϊκός θα πετύχει πλεον τον απόλυτο στόχο, δηλαδή την πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Και θα γραφτεί στην ιστορία για όλα όσα ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε σε αυτό, για όλο το κοντράστ που μας γέννησε ένα παιχνίδι που είναι βγαλμένο σαν από όνειρο.
Με ένα πρώτο ημίχρονο που όμοιό του δεν έχω δει ξανά. Θύμισε το ιστορικό Τσεχία – Ελλάδα στο EURO 2004, εκεί που… σφύριζαν τα δοκάρια από τις επιθέσεις των Τσέχων, αλλά οι Έλληνες ήταν αυτοί που βρήκαν το γκολ και πήραν την πρόκριση στον τελικό. Στο πρώτο ημίχρονο του Βελοντρόμ και τα δοκάρια… σφύριζαν και ο Μπρινιόλι έβγαζε και η Μαρσέιγ έβαλε. Δύο. Δύο στα δύο πιο κρίσιμα σημεία ενός ημιχρόνου: στα πρώτα λεπτά το 1-0, στις καθυστερήσεις το 2-0. Σε λυγίζει, σε διαλύει όλο αυτό. Ειδικά αν έχει μεσολαβήσει ανάμεσα στα δύο γκολ ένας… καταιγισμός ποδοσφαίρου και ευκαιριών από τη Μαρσέιγ.
Κι όμως: εκεί που περιμένεις πως δεν υπάρχει επιστροφή και εκεί που βλέπεις πως η Μαρσέιγ μπαίνει και στο δεύτερο ημίχρονο και σκοράρει, με το γκολ να ακυρώνεται, εκεί είναι που ο Παναθηναϊκός αρχίζει δειλά – δειλά να σηκώνεται. Με τον… μαέστρο Γιοβάνοβιτς να κάνει κινήσεις που άλλαξαν όλο το παιχνίδι. Και να παίρνει από τους παίκτες που μπήκαν την πρόκριση. Μπερνάρ, Ιωαννίδης και Παλάσιος έχουν αλλάξει όλο το ματς. Δημιουργούν, απειλούν, αναστατώνουν. Κάνουν τη Μαρσέιγ να νιώσει ότι έχει αντίπαλο και την αγχώνουν.
Ο Μλαντένοβιτς – ακόμα μία αλλαγή – είναι ο πρωταγωνιστής στη φάση του πέναλτι, εκεί που το… χέρι του Θεού ήταν αυτό του Γκενζουζί. Και όταν ο Φώτης ευστοχεί στο πέναλτι καταλαβαίνεις και τι έχει συμβεί και τι πρόκειται να συμβεί. Η τύχη επέστρεψε στον Παναθηναϊκό σε ένα ματς όλα όσα του στέρησε πέρσι, με την άδικη απώλεια του πρωταθλήματος. Και στο Βελοντρόμ γράφτηκε ένα ποδοσφαιρικό έπος.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες προκρίσεις που έχει πετύχει ελληνική ομάδα στην Ευρώπη αυτή στη Μασσαλία. Και για τον αντίπαλο που είχε να αντιμετωπίσει ο Παναθηναϊκός και για τον τρόπο που ήρθε. Για τα ψυχικά αποθέματα αυτών των παιδιών που δουλεύουν καθημερινά ολοένα και περισσότερο ώστε να πετύχουν τους στόχους τους. Για τον Γιοβάνοβιτς, τον άνθρωπο που μας θύμισε πως είναι να ονειρεύεσαι.
Είχαμε ξεχάσει πως είναι τα όνειρα. Πως είναι το καρδιοχτύπι ενός αγώνα σαν αυτόν απέναντι στη Μαρσέιγ. Πως είναι να ταξιδεύεις και να νιώθεις ισχυρός, να νιώθεις πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν στο γήπεδο μπαίνει ο Panathinaikos. Πως είναι να νιωθεις πως… παντού είναι Λεωφόρος.
