Ο Παναθηναϊκός μείωσε το σκορ σε ένα ματς που η… ελεύθερη βούληση και το πάθος των πρασίνων κατέστρεψαν κάθε σύστημα του Μεσίνα.
Το πρώτο βήμα για τον Παναθηναϊκό έγινε και έχει σημασία να δούμε λίγο πιο ψύχραιμα και με τους σφυγμούς να έχουν πέσει, το πώς έγινε και το τι μπορεί να σημαίνει για την συνέχεια. Υπάρχει ένα ή δύο ματς ακόμα και είναι στο χέρι των πρασίνων να μπουν στο αεροπλάνο την Πέμπτη για να ταξιδέψουν στην Μόσχα. Φάνηκε ξεκάθαρα αυτό και στα τρία παιχνίδια ως τώρα της σειράς. Στο πρώτο, όταν με δικά τους λάθη, οι παίκτες του Φραγκίσκου Αλβέρτη στο τέλος δεν έδειξαν χαρακτήρα, στο δεύτερο όταν για 19’ δεν μπορούσαν να σκοράρουν με τίποτα και με λάθη στην άμυνα τους έδιναν… αυτοπεποίθηση στους Μοσχοβίτες και στο τρίτο, όπου κέρδισαν ένα ματς, παρά το γεγονός ότι σε αρκετές στατιστικές κατηγορίες ήταν… χειρότεροι από τους αντιπάλους τους.
Το έχετε διαπιστώσει αλήθεια αυτό; Αρχικά, ίδια ποσοστά σε δίποντα και τρίποντα. 16/30 δίποντα ο Παναθηναϊκός, 16/32 η ΤΣΣΚΑ, που αν έβαζε το τελευταίο αδιάφορο δίποντο θα ήταν καλύτερη! 5/21 τρίποντα ο Παναθηναϊκός και 4/17 η ΤΣΣΚΑ που επίσης είναι σχεδόν το ίδιο ποσοστό.
Από εκεί και πέρα, χειρότεροι οι πράσινοι στις βολές, λιγότερες ασίστ, περισσότερα λάθη και όσο και αν δεν φάνηκε στο παιχνίδι… λιγότερα κλεψίματα. Στο μοναδικό που ήταν φανερά καλύτεροι οι πράσινοι ήταν στα ριμπάουντ, με τη νίκη να εξηγείται στο στατιστικό της κομμάτι από τα 13 επιθετικά ριμπάουντ, που αύξησαν και τις κατοχές.
Πάμε λίγο και στο κομμάτι της τακτικής; Υπήρχαν στιγμές στο επιθετικό κομμάτι του Παναθηναϊκού, που πραγματικά φαινόταν να μην ξέρουν οι παίκτες τι να παίξουν. Συνεχόμενα σουτ από τα 6μ. ο Λάσμε, τρίποντα στο τέλος της επίθεσης που ευτυχώς κάποια βρήκαν τον στόχο και επιθέσεις που είχαν μεν κίνηση, αλλά δεν είχαν κάποιο βασικό σχεδιασμό να μπει η μπάλα εύκολα στο καλάθι, ή τουλάχιστον –και πιο σωστή διατύπωση αυτή- κάπου αυτός ο σχεδιασμός χάλαγε στην μέση.
Οι περισσότερες επιλογές του Παναθηναϊκού ήταν ένας εναντίον ενός. Και οι 24 πόντοι που μπήκαν στο δεύτερο ημίχρονο ήταν προσωπικές στιγμές κάπου παίκτη. Είτε πλάτη του Μαυροκεφαλίδη, είτε τρίποντο του Ούκιτς από τα 9μ., είτε μετά από επιθετικά ριμπάουντ του Ράιτ και του Γκιστ, είτε από αιφνιδιασμούς μέσα από καλή άμυνα του Ράιτ. Για να μετρήσουμε.. 15 πόντοι αυτοί και έξι βολές, μας κάνουν 19. Βάλτε το τρίποντο του Φώτση στο 27’ και την μαγική και ιστορική –λόγω ρεκόρ- ασίστ του Διαμαντίδη στο φινάλε και βρήκατε τους 24 πόντους του Παναθηναϊκού στο δεύτερο ημίχρονο.
Αν έκλεινα το κομμάτι εδώ θα άρχιζε και το κράξιμο για τον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Αλλά αν σας έλεγα ότι μάλλον αυτή η προσωπική υπόθεση που έγιναν όλες οι επιθέσεις στο δεύτερο ημίχρονο, με πέντε πράσινους να ζητάνε την μπάλα για να εκτελέσουν αυτοί, ήταν ότι πιο σημαντικό σε θέμα τακτικής στο παιχνίδι, θα το ξανασκεφτόσασταν.
Ο Παναθηναϊκός σε θέματα τακτικής είναι δύσκολο να χτυπήσει τον Μεσίνα. Οπότε τι είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσει ένας προπονητής που είναι δάσκαλος στην τακτική; Την φαντασία του κάθε παίκτη. Η ΤΣΣΚΑ δεν έχει λύση απέναντι στην προσωπική δημιουργία που δεν βγαίνει μέσα από το σύστημα. Και αν ο Παναθηναϊκός γίνει εύστοχος-επιτέλους- στα σουτ μακριά από το καλάθι (0/7 τρίποντα Μπράμος και Κάρι), τότε η ΤΣΣΚΑ δεν θα έχει αντίλογο στην άμυνα της.
Για αυτό και σταθερά καλός παίκτης σε αυτή την σειρά είναι ο Ράιτ. Παίκτης που δεν θα στα βάλει μέσα από το σύστημα, αλλά θα στηριχτεί στην έμπνευση της στιγμής. Για αυτό και ο Διαμαντίδης, όσο και αν είναι φανερά σε κακή κατάσταση, γίνεται εφιάλτης για την άμυνα των Ρώσων, όταν κάνει αυτό που δεν τον περιμένουν… Απειλεί με ντράιβ και δεν πασάρει συνέχεια.
Αυτά για το ένα κομμάτι… Που σαφώς και μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ για τον Παναθηναϊκό, αν βρεθούν όλοι σε μία κακή μέρα. Το είδαμε την Μ. Παρασκευή εξάλλου. Αλλά εξαρτάται από αυτόν. Στην άμυνα, το όλοι μέσα και ας σουτάρουν οι υπόλοιποι Αμερικανοί πλην του Ουίμς, θυμίζει τακτική Πεδουλάκη, αλλά είναι αποδοτική. Σκληρή άμυνα που έχει καλές αλληλοκαλύψεις και ρίσκο, αλλά ποντάρει στο ότι για να βάλει σουτ ο αντίπαλος θα πάει η επίθεση του κοντά στα 20’’, κάτι που συμφέρει βάση τακτικής τον Παναθηναϊκό.
Ο Μεσίνα πολλές φορές φάνηκε να σχεδιάζει κάτι και να του το χαλάει η πράσινη άμυνα και δεν πιστεύω πως και το τέταρτο ματς θα πάει πάνω από τους 130 πόντους, εκτός και αν ο Παναθηναϊκός το επιτρέψει.
Οι πράσινοι κέρδισαν την Δευτέρα του Πάσχα και για την διαιτησία, απλά θα εύχονται να έχουν την ίδια που είχε ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ. Δεν είναι κακό να πούμε ότι ο Λαμόνικα πήρε κάποιες φάσεις πάνω του (χωρίς αυτό να μετριάζει την επιτυχία των ερυθρολεύκων). Απλά τα τελευταία χρόνια, ο Παναθηναϊκός έχει μάθει να ζει και να κερδίζει και με διαιτησία που δεν τον ευνοεί.
Ας συνεχίσει να παίζει την ίδια άμυνα, να βάλει τα… γκολ από την περιφέρεια και τις βολές και με λίγο καλύτερο Διαμαντίδη, θα προβάρουμε τα ιταλικά μας από βδομάδα…
