Το ντέρμπι του Καραϊσκάκη πέρασε στην ιστορία και ελάχιστοι από εμάς θα το θυμόμαστε στο μέλλον. Πρόκειται για ένα από τα χειρότερα παιχνίδια, ανάμεσα στους δυο αιώνιους, τα τελευταία χρόνια. Χαμηλός ρυθμός, πολλά λάθη, ελάχιστες φάσεις μπροστά στις δυο εστίες και δυο ομάδες «φοβισμένες» και μη διατεθειμένες να ρισκάρουν. Ντέρμπι… σούπα, λοιπόν, με το «τριφύλλι» να χάνει για πρώτη φορά έπειτα από τέσσερα χρόνια στο Φάληρο.
Οι «πράσινοι» φοβήθηκαν το παιχνίδι, αδικαιολόγητα. Παρουσιάστηκαν μονοδιάστατοι στον αγωνιστικό χώρο, έχοντας πολύ καλή ανασταλτική λειτουργία, μα κάκιστη δημιουργική. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έκαναν ούτε μια κλασσική ευκαιρία, παρά μόνο 2-3 φάσεις, οι οποίες δεν ήταν ικανές να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις στα αντίπαλα καρέ. Αυτή ήταν η εικόνα του «τριφυλλιού», χωρίς περισσότερες αναλύσεις. Λίγες ημέρες μετά το θετικό αποτέλεσμα στο Αϊντχόφεν, ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να πάρει αποτέλεσμα και μέσα στο Καραϊσκάκη, αν ο Γιάννης Αναστασίου «κατέβαζε» μια πιο επιθετική ομάδα, με όχι τόσο ξεκάθαρο αμυντικό προσανατολισμό…
Τα παράπονα για τη διαιτησία του «πρωταγωνιστή» Καλογερόπουλου είναι δικαιολογημένα. Σε ένα ματς, όπου οι φάσεις απουσιάζουν και οι δυο ομάδες είναι τραγικές στη δημιουργία, ο διαιτητής βάζει το χέρι του και ευνοεί ξεκάθαρα τον Ολυμπιακό, προκαλώντας για μια ακόμη φορά απορίες. Το γκολ του Αυλωνίτη προέρχεται από φάουλ που δεν υπάρχει, το πέναλτι που δίνει στον Μήτρογλου, επίσης, δεν υπάρχει, ενώ στις καθυστερήσεις του αγώνα «ανακαλύπτει» χέρι στον Πέτριτς, ο οποίος έχει στρώσει την μπάλα με το σώμα στον Ατζαγκούν και ο τελευταίος είναι έτοιμος να σουτάρει από το ύψος του πέναλτι… Για γέλια και για κλάματα…
Προφανώς, η γιούχα των φίλων των «ερυθρόλευκων» στο τέλος του αγώνα, κάτι σημαίνει…
