Ο Βάιος Τσούτσικας γράφει στο panathinaikos24.gr για τη σπουδαία νίκη στο ΣΕΦ και τα ακόμα σπουδαιότερα που φάνηκε ότι μπορεί η ομάδα να κάνει όταν… λυθεί.
Και πέρυσι η χρονιά έτσι ξεκίνησε. Αρχές Οκτώβρη ο Παναθηναϊκός με νέο προπονητή στον πάγκο απέκλεισε στο πρώτο επίσημο ματς της χρονιάς τον Ολυμπιακό στα προημιτελικά του Κυπέλλου. Βασική διαφορά ότι πέρυσι το ματς έγινε στο ΟΑΚΑ. Άδειο κι αυτό μεν, γνώριμο στους «πράσινους» δε. Βασική διαφορά και το γεγονός ότι πέρυσι η ομάδα του Ιβάνοβιτς μπήκε στο γήπεδο με όπλο τον τσαμπουκά, το πάθος και τη διάθεση για αυτοθυσία των παικτών της. Όσων, τέλος πάντων, ήταν διαθέσιμοι.
Και πέρυσι ο Ολυμπιακός έμοιαζε στο ξεκίνημα της χρονιάς σε καλύτερη κατάσταση από τον «αιώνιο αντίπαλο». Έτσι λέγαμε και φέτος, πριν το τζάμπολ στο ΣΕΦ. Πέρυσι, όμως, ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό περισσότερο με τον τσαμπουκά και το περίσσιο θάρρος και θράσος των παικτών του. Φέτος το πέτυχε παίζοντας μπάσκετ. Παρακολουθήστε με ψυχραιμία το δεύτερο ημίχρονο του ματς στο ΣΕΦ και δείτε πόσο μεγάλη διαφορά είχε η μία ομάδα από την άλλη. Ο Παναθηναϊκός παρήγαγε ή προσπαθούσε να παράξει μπάσκετ, ο Ολυμπιακός κατέστρεφε μόνο. Το μπάσκετ που προσπαθούσε να παίξει ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό είναι το σπουδαιότερο παράσημο του Τζόρτζεβιτς. Σπουδαιότερο και από αυτό που έτσι κι αλλιώς «κρέμασε» στο στήθος του με το πρώτο «διπλό» στο σπίτι του «αιωνίου» αντιπάλου. Να το πούμε και αλλιώς: όσα έδειξε ότι μπορεί να κάνει ο Παναθηναϊκός είναι σπουδαιότερες ειδήσεις ακόμα και από την ίδια την πρόκριση και τη δυνατότητα να κατακτήσει ο σύλλογος το 17ο Κύπελλο και να συνεχίσει για 21η σεζόν την αδιάλειπτη συλλογή τίτλων του.
Δύο πράγματα μέσα από το παρκέ που αλλάζουν την εικόνα της ομάδας συγκριτικά με πέρυσι. Πέραν βέβαια της σπουδαίας συνεισφοράς του Καλάθη στην αποφόρτιση του Διαμαντίδη την οποία – έτσι κι αλλιώς – έχουμε επισημάνει ήδη αρκετές φορές. Ο Παναθηναϊκός «χτύπησε» τον αντίπαλό του εκεί που πέρυσι «χώλαινε». Το ξέσπασμα των «πρασίνων» και το… πρόωρο φινάλε της αναμέτρησης ήρθε από τη θέση «3». Και πέρυσι, θα πει κανείς, ο Γιάνκοβιτς έπαιζε εκεί. Μόνος του, όμως. Σωστό ή λάθος ο Ιβάνοβιτς στο ξεκίνημα της σεζόν είχε επιλέξει να αφήνει πολλή ώρα τον Βλάντο στο παρκέ και να μη δίνει αρκετό χρόνο στον Χαραλαμπόπουλο. Αποτέλεσμα τούτου ήταν η μεγάλη και γρήγορη φθορά του Γιάνκοβιτς. Φέτος, με την παρουσία του Πάβλοβιτς, ο Βλάντο (και ο Χαραλαμπόπουλος) έχουν την άνεση να έρχονται από τον πάγκο και να παρουσιάζουν συσσωρευμένη την ενέργειά τους στο παρκέ. Με άλλα λόγια: ο Γιάνκοβιτς θα μπαίνει και θα αλλάζει τον ρυθμό στα περισσότερα ματς. Όπως έκανε και στο ΣΕΦ…
Εντυπωσιακός ήταν ο Παναθηναϊκός και στον τομέα των ριμπάουντ. Βασικό στοιχείο που προσπαθούν να βάλουν στο παιχνίδι όλοι οι προπονητές, βασικό ατού του περυσινού Ολυμπιακού. Και αδυναμία του περυσινού Παναθηναϊκού. Η αξία των περισσότερων ριμπάουντ θα φανεί περισσότερο όταν τα χέρια και τα πόδια λυθούν. Όταν, δηλαδή, οι έξτρα κατοχές δεν θα σπαταλούνται από τα πολλά λάθη που δικαιολογούνται στο ξεκίνημα κάθε χρονιάς.
Αύξηση και μάλιστα σημαντική της ποιότητας του ρόστερ, λοιπόν, αύξηση και της έντασης και της ενέργειας εντός παρκέ. Και μπόλικο μυαλό με τον κορυφαίο πλέι μέικερ της Ευρώπης να έχει πλέον δίπλα του τον επόμενο κορυφαίο πλέι μέικερ της Γηραιάς Ηπείρου. Με άλλα λόγια: και πέρυσι έτσι ξεκίνησε η σεζόν. Δεν θα εξελιχθεί, όμως, με τον ίδιο τρόπο. Φέτος είναι αλλιώς…
