Από το βαρύ στραπάτσο της Βαρκελώνης στο σόου των πιτσιρικάδων κόντρα στον Κολοσσό. Μοιάζει απόσταση που δεν είναι φυσιολογικό να καλυφθεί μέσα σε λίγα 24ωρα. Ακόμα και αν τα παιχνίδια δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη. Ακόμα και αν τις ομάδες σαν τον Κολοσσό, τον Απόλλωνα Πάτρας, το Ρέθυμνο κ.ο.κ. ο Παναθηναϊκός τα έπαιρνε με άνεση και στις πιο light εκδόσεις του. Όταν είχε τον Νέλσον και όχι τον Καλάθη, τον Μπατίστα και όχι τον Ραντούλιτσα.
Είναι, όμως, το μέγεθος της διαδρομής τέτοιο από Πέμπτη βράδυ μέχρι Κυριακή απόγευμα που δηλώνει και το προφανές: πριν καλά – καλά μπει ο Νοέμβρης όλες οι ομάδες ζουν με τα σκαμπανεβάσματά τους. Στην περίοδο, δε, αυτή των σκαμπανεβασμάτων αυτό που μπορείς μόνο να δεις είναι κατά προσέγγιση το ταβάνι της κάθε ομάδας. Με άλλα λόγια: και η Μπαρτσελόνα έπαιζε σαν ομάδα της σειράς στην επίθεση στο παιχνίδι της κόντρα της Καρσίγιακα, απέναντι στον Παναθηναϊκό, όμως, εμφάνισε τις τεράστιες δυνατότητες του αλλαγμένου σε μεγάλο βαθμό ρόστερ της. Και τη Ζιέλονα Γκόρα με το ζόρι την κέρδισε, δεν σημαίνει ότι οι Πολωνοί είναι καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό.
Ούτε πανικός, λοιπόν, επειδή ήρθε μια βαριά ήττα στη Βαρκελώνη ούτε θριαμβολογίες για τη διαδικαστική όσο και εντυπωσιακή νίκη επί του Κολοσσού. Όλες οι ομάδες του πρώτου ραφιού παρατείνουν την προετοιμασία τους μέχρι το φινάλε της πρώτης φάσης της Ευρωλίγκας. Στο διάστημα αυτό μοντάρονται σε κανονικές συνθήκες τα ρόστερ, στο διάστημα αυτό αποφασίζονται και γίνονται οι προσθήκες στις θέσεις που κρίνεται απαραίτητο, στο διάστημα αυτό δομούνται οι ομάδες που θα… αρχίσουν τη σεζόν από το τοπ 16 και μέχρι το φινάλε. Σε περιόδους προετοιμασίας λοιπόν τέτοιου είδους «διαδρομές» σαν κι αυτή που διάνυσε το «τριφύλλι» από το βράδυ της Πέμπτης μέχρι το απόγευμα της Κυριακής δικαιολογούνται. Όπως δικαιολογείται και η «διαδρομή» από το άριστο επιθετικά ματς του Εξάστερου κόντρα στην Καρσίγιακα ως το άθλιο σε επίπεδο παραγωγικότητας παιχνίδι στη Βαρκελώνη. Ούτε στην Πολωνία θα δούμε έναν έτοιμο Παναθηναϊκό…
Κι εδώ κάπου έρχεται το «αλλά»… Το πρώιμο της σεζόν και τα σκαμπανεβάσματα της ομάδας δεν κρύβουν και το βασικό πρόβλημα που την ταλαιπωρούν στο φετινό της ξεκίνημα. Ο καλός επιθετικά ψηλός της είναι αργός στην άμυνα. Όχι ότι ο Τζόρτζεβιτς δεν μάχεται να βρει τη λύση. Είτε με αλλαγές στυλ χάντμπολ (Ραντούλιτσα στην επίθεση, Κούζμιτς στην άμυνα), είτε με τον Γκιστ σε αναγκαστικές υπερωρίες (το πλήρωσε και με θλάση). Μέχρι να το λύσει, όμως, αυτό μοιάζει να είναι το βασικό του πρόβλημα. Δεν μπορεί να είναι επιθετικό το πρόβλημα του Παναθηναϊκού καθώς διαθέτει τους δύο καλύτερους πασέρ στην Ευρώπη. Πώς να το κάνουμε; Μια ομάδα που τελειώνει έστω και ματς του ελληνικού πρωταθλήματος με 34 ασίστ δεν τη λες και βραχυκυκλωμένη επιθετικά… Είπαμε, ακόμα και τώρα στο ξεκίνημα το ταβάνι – κατά προσέγγιση – μπορείς να το δεις.
Και μία κουβέντα για τους μικρούς: όσο περισσότερο χρόνο παίρνουν σε τέτοια ματς τόσο γρηγορότερα θα μεγαλώσουν. Καλές οι δυνατές προπονήσεις και το tutoring (αλά football manager) από τους λαμπρούς συμπαίκτες αλλά το παρκέ και η συμμετοχή στα παιχνίδια είναι πολύ μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Ειδικά όταν η ομάδα είναι φτιαγμένη για να παίζει μπάσκετ κυριαρχίας.
