Εχει γίνει πλέον συνήθεια και δεν προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Αποκλείεται ο Παναθηναϊκός από την Γκαμπάλα; Τζίγκερ! Κάνει ένα στραβοπάτημα ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα; Τζίγκερ! Δεν βγαίνει η μεταγραφή του Εσιέν; Τζίγκερ! Χάνει ο Παναθηναϊκός από τον Ολυμπιακό; Τζίγκερ!
Και να σου τα πύρινα άρθρα, και να σου οι διαδικτυακές αναλύσεις και να σου οι λογικές «με τον Βαρδινογιάννη και δεν χρωστάγαμε (σ.σ. αλήθεια, είστε τόσο σίγουροι;) και είχαμε αξιοπρεπή ομάδα», και να σου οι επιθέσεις σε όσους έχουν αντίθετη άποψη. Το ίδιο γίνεται ΞΑΝΑ από χθες, από γνωστούς… νοσταλγούς, προπαγανδιστές, ουφολόγους και πάσης φύσεως λάτρεις του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Είναι, όμως, και κουτοί. Πάνε να περάσουν μια γραμμή ή μια επιθυμία, χωρίς να ξέρουν, καν, τον τρόπο…
Επί εποχής Βαρδινογιάννη, γενικά, ο Παναθηναϊκός έκανε σημαντικά πράγματα. Πήρε τίτλους, έκανε πορείες στην Ευρώπη, έφτασε πολύ κοντά σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης (3 φορές). Το μεγάλο λάθος της οικογένειας ήταν ότι δεν κατάφερε ποτέ να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του κόσμου, παρά τις υποσχέσεις. Να φτιάξει γήπεδο.
Επί Τζίγκερ, Γιάννη Βαρδινογιάννη δηλαδή, ο Παναθηναϊκός έκανε λίγα πράγματα. Από το 2003 όταν και ανέλαβε ουσιαστικά την ομάδα ο πρώην «εγγυητής», οι «πράσινοι» πήραν ένα νταμπλ και τίποτε περισσότερο. Καμία ευρωπαϊκή πορεία, (ναι, καμία!), «χαστούκια» σε κάθε επίπεδο, φιάσκο με το γήπεδο στον Βοτανικό, μιζέρια, διχόνοια στον κόσμο και άδειο γήπεδο. Εδωσε στη συνέχεια τις μετοχές σε άλλους για να κάνει τον Παναθηναϊκό πολυμετοχικό. Όταν τα «έσπασε» με Βγενόπουλο, Πατέρα και τους υπόλοιπους, επέστρεψε για να φέρει την ομαλότητα. Τα έκανε πάλι «μούσκεμα», εκτινάσσοντας το μπάτζετ και μη φέρνοντας καμία επιτυχία και στη συνέχεια… πάρκαρε τις μετοχές του, κάνοντας την ομάδα να κινδυνεύει με πρωτοδικείο. Και όλα αυτά, οι νοσταλγοί, τα βαφτίζουν επιτυχίες, έχοντας ως επιχείρημα την οικονομική άνεση του κλαμπ με τον Τζίγκερ.
Είναι, μάλιστα, τόσο αφελείς που συγκρίνουν ρόστερ. Συγκρίνουν ρόστερ μιας εποχής με άπειρα λεφτά και μιας εποχής με λίγα! Τόσο κουτοί. Ξεχνούν, βέβαια, ακόμη και στον καιρό των πολλών χρημάτων και της πολιτικής Τζίγκερ, τις μεταγραφές Μίτου, Ραγκουέλ, Ζουτάουτας, Ντεμπά, Μάριτς, Λίνκαρ, Σαϊνιο, Τόργκελε, Βόουτερ, Ενακαρίρε, Σέριτς και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Αν αυτές τις μεταγραφές, φυσικά, τις είχε κάνει ο πολυμετοχικός ή ο Αλαφούζος, η πριονοκορδέλα θα ήταν καθημερινή.
Για να τελειώνουμε. Θεμιτό να επιθυμεί κάποιος την επιστροφή του Γιάννη Βαρδινογιάννη και να εκφράζει την άποψή του με επιχειρήματα. Βλακώδες, όμως, να ακολουθεί τακτικές των γνωστών τύπων που έχουν πιει το αίμα του ποδοσφαιρικού τμήματος για χρόνια, να επιτίθεται σε όσους έχουν διαφορετική γνώμη και να το παίζει ο ξερόλας της παναθηναϊκής επικαιρότητας. Και συνήθως, οι Τζιγκερολάτρες, έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά… Καληνύχτα σας…
Ο Ψυχίατρος