Ανήμερα της επετείου του συλλαλητηρίου του 2008, ο Διονύσης Δεσύλλας γράφει στο panathinaikos24.gr όλα όσα ακολούθησαν, αλλά και για την προηγούμενη πορεία του Γιάννη Βαρδινογιάννη.
Για το συλλαλητήριο των οπαδών του Παναθηναϊκού το 2008 και τα όσα έγιναν μετά, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλές απόψεις. Αλλες πιο ήπιες, άλλες πιο extreme και πάντα σ’ αυτή την ιστορία υπήρχαν τα στρατόπεδα. Τα υπέρ (Βαρδινογιάννη) και τα κατά. Οι φίλοι και οι εχθροί. Αποτέλεσμα; Καμία ή για την ακρίβεια ελάχιστες ψύχραιμες αναλύσεις του τι έφταιξε και έφτασε ο Σύλλογος στη σημερινή εποχή. Οι άναρθρες κραυγές και οι προσπάθειες προπαγάνδας, είτε από τη μια, είτε από την άλλη πλευρά, υπερίσχυσαν…
Να συμφωνήσουμε ότι αυτό που έγινε το 2008 ήταν σημείο αναφοράς στην ιστορία του Συλλόγου. Και όχι μόνο. Ποτέ ξανά τόσος πολύς κόσμος (περίπου 35.000) δεν συγκεντρώθηκε οργανωμένα για να διαδηλώσει. Ποτέ ξανά δεν είχε γίνει κανείς μάρτυρας μιας τόσο μαζικής συγκέντρωσης από φιλάθλους. Αυτή ήταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά που έγινε κάτι τέτοιο. Συνεπώς, αυτό από μόνο του καταδεικνύει το μεγαλειώδες του ιστορικού πράγματος…
Για το τι έγινε στη συνέχεια, μπορούν να γραφτούν βιβλία. Οχι προπαγανδιστικά, όπως έχει γραφτεί ένα με… συγγραφέα φάντασμα, αλλά πραγματικά. Με πραγματικά γεγονότα, με αλήθειες, με ψύχραιμες αναλύσεις και με στοιχεία και ντοκουμέντα.
Αν τα καταγράψουμε όλα σύντομα, η πραγματικότητα είναι μια: Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός και κατ’ επέκταση ο Σύλλογος, έχασε μια σπουδαία ευκαιρία να αλλάξει για τα καλά επίπεδο και να πρωταγωνιστήσε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οι… πολυμετοχικοί, όπως συνηθίσαμε να τους λέμε, έχυσαν την καρδάρα με το γάλα και επί της ουσίας, έπειτα από δυο επιτυχημένες χρονιές, πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων τα “ζεστά” και πολλά εκατομμύρια που έβαλαν. Κρίμα. Τόσοι επιχειρηματικοί “γίγαντες” και να μην καταφέρουν να “δέσουν”. Για να επιβεβαιωθεί, δυστυχώς, ότι στην Ελλάδα ένα τέτοιο εγχείρημα είναι δύσκολο να κρατήσει. Διότι, οι εγωισμοί, ειδικά όταν μιλάμε για τέτοιους ανθρώπους, είναι αυτοί που διαλύουν τα πάντα. Οπως και έγινε με τον Παναθηναϊκό.
Μεγαλύτερος υπεύθυνος όλων ο μεγαλομέτοχος. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης. Αυτός που άνοιξε τις πόρτες στην ΠΑΕ, έπειτα από μια χρονιά εμφύλιου σπαραγμου και έπειτα από λίγο καιρό, επέστρεψε για να τα αποτελειώσει όλα και να αθετήσει την υπόσχεσή του, περί εγγύησης από τον ίδιο και την οικογένειά του. Ολοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Και ο Βγενόπουλος και ο Πατέρας και ο Γιαννακόπουλος. Μα, την πρώτη ο κύριος με το πλειοψηφικό πακέτο.
Ο άνθρωπος που, την πενταετία 2003-2008, όπου είχε αναλάβει ουσιαστικά την ΠΑΕ, έκανε, παρά τις καλές του προθέσεις, το ένα λάθος μετά το άλλο, αλλά αντί να τα παραδέχεται, είχε το μυαλό του πως θα φτιάξει ένα μηχανισμό προπαγάνδας για να κάνει… κιμά το μυαλό των φίλων του “τριφυλλιού”. Ο άνθρωπος που παρ’ ολίγο να στείλει στο πρωτοδικείο την ΠΑΕ. Ο άνθρωπος που άφηνε κάποιον… Τσάκα να κάνει ρεζίλι τον Παναθηναϊκό και την ιστορία του. Ο άνθρωπος που, ξαφνικά, πάρκαρε τις μετοχές του, δημιουργώντας μια απίστευτη αναστάτωση στην ομάδα. Ο άνθρωπος που τα έκανε μούσκεμα με το γήπεδο στον Βοτανικό και δεν το παραδέχθηκε ποτέ…
Δυστυχώς, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, παρά τις καλές του προθέσεις επαναλαμβάνω, δεν κατάφερε ποτέ να εμπνεύσει, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει ο διοικητικός ηγέτης που όλοι θα ήθελαν. Το αντίθετο. Εγινε αυτός που επέτρεπε τον σπαραγμό, αυτός που διοχέτευε, άθελά του, τη μιζέρια, μέσω… τρίτων. Και αυτός που έκανε χιλιάδες κόσμου να τον καθυβρίζουν χυδαία (δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση). Οχι γιατί δεν τους χαρτζιλίκωνε, όπως λέγεται από την… Βαρδινογιαννική πλευρά. Αλλά γιατί πέρα από τα λάθη του, έκανε κι έναν πόλεμο σε μια μεγάλη μάζα του κόσμου, έχοντας τη λογική “πονάει χέρι, κόψει χέρι”. Πήγε, δηλαδή μαζί με τα ξερά να κάψει και τα χλωρά…
Και κάπως έτσι φούντωσε ξανά ο αντιβαρδινογιαννισμός. Ενας αντιβαρδινογιαννισμός που άρχισε από τη δεκαετία του ’80 όταν ο επιτυχημένος, Γιώργος Βαρδινογιάννης, έκανε εμφανίσεις με κουμπούρια και άλλα ωραία τέτοια. Συνεχίστηκε στη δεκαετία του ’90, με το γνωστό σε όλους “Παύλο Θεέ, πάρε την ΠΑΕ” και φούντωσε για τα καλά μετά τα πεπραγμένα του “Τζίγκερ”. Τον οποίο είναι αλήθεια ότι εξ’ αρχής μια μερίδα του κόσμου έβλεπε με καχυποψία, ως γιο του Βαρδή και κληρονόμο της οικογένειας.
Δυστυχώς, ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έκανε τεράστια λάθη, άσχετα αν δεν τα παραδέχθηκε ποτέ, και έφτασε στο σημείο να οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Οταν ποντάρεις περισσότερα στην επικοινωνία και λιγότερα στην ουσία, αυτά παθαίνεις κάποια στιγμή. Και ο “Τζίγκερ” τα έπαθε. Οπως έλεγε ένα σύνθημα της εποχής του συλλαλητηρίου: “Στους τύπους μέτοχος, στην ουσία αμέτοχος”
