Η «Μάνα του Λόχου» επηρεασμένη από τις εξελίξεις στη χώρα και γενικότερα στον αθλητισμό, όπως και την κακοδιαχείρηση των προηγούμενων ετών, «παλεύει» να κάνει μία καινούργια αρχή, καθώς γίνονται προσπάθειες ώστε να ανέβουν τα τμήματα του συλλόγου, με εκείνο του στίβου να μην αποτελεί εξαίρεση.
1953 Aλεξανδρούπολη (η ομάδα του ΠΑΟ που αγωνίστηκε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα) \,
Είναι ένα από τα πλέον ιστορικά τμήματα του συλλόγου, που μετρά σχεδόν 100 χρόνια από την ίδρυσή του και έχει πετύχει μεγάλες επιτυχίες.Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως ορισμένοι από τους πρωτοπόρους του τμήματος στίβου του Παναθηναϊκού, ήταν εμβληματικές μορφές του συλλόγου όπως οι: Γιώργος Καλαφάτης, Απόστολος Νικολαΐδης, Μιχάλης Παπάζογλου, και Λουκάς Πανουργιάς.
Το τμήμα του Στίβου του Παναθηναϊκού λοιπόν, ένα από τα αρχαιότερα τμήματα συλλόγου, με χρονιά ίδρυσης το 1919, μέσα από τις προσπάθειες της νέας διοίκησης του Ερασιτέχνη, αλλά και ανθρώπων που αγαπούν το σύλλογο, έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι του 2015, να στήνεται από την αρχή με μόνο στόχο την επιστροφή στους τίτλους, κάτι άλλωστε που έχει αρχίσει ήδη να γίνεται, με σημαντικές επιτυχίες τα τελευταία δύο χρόνια.
Η ομάδα στίβου του ΠΑΟ, παρελαύνει στο Στάδιο Καραϊσκάκη ..
Ένας ακόμη στόχος είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη πορεία στο χώρο του στίβου, όπου το «τριφύλλι» έχει μεγάλη παράδοση, καθώς πίσω από τον Πανελλήνιο είναι η 2η μεγαλύτερη δύναμη στην Ελλάδα, με 23 Πρωταθλήματα Ελλάδος Ανοιχτού Στίβου, αλλά και 4 Πρωταθλήματα Ελλάδος Κλειστού Στίβου.
Πολλές επιτυχίες υπάρχουν βέβαια και στον Ανώμαλο δρόμο, με τον Παναθηναϊκό να έχει κατακτήσει 27 πρωταθλήματα, με τελευταίο μάλιστα αυτό της φετινής χρονιάς, όπου στις πρώτες θέσεις βρέθηκαν οι Δήμος Μαγγίνας, Κωνσταντίνος Πούλιος και Κώστας Γκελαούζος.
Δημήτρης Ρήγας, Δήμος Μαγγίνας, Κωνσταντίνος Πούλιος και Κώστας Γκελαούζος μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος στον Ανώμαλο δρόμο
Οι πρωταγωνιστές λοιπόν, μιλούν στο Panathinaikos24.gr για τη νέα προσπάθεια που γίνεται, με πρώτο και καλύτερο, τον άνθρωπο που έχει αναλάβει να «ζωντανέψει» και πάλι το τμήμα, τον Δημήτρη Ρήγα.
Επιμέλεια: Μάριος Μανιός – Γιώργος Μίχας
Βλέπετε, ο Δημήτρης, σαν πιστός υπηρέτης του συλλόγου και με θέληση για να μάθει νέα πράγματα, αφού όπως παραδέχεται δεν γνώριζε πολλά πριν ασχοληθεί με το τμήμα, μπήκε μπροστά σε αυτή την προσπάθεια και όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω, έχει καταφέρει ήδη σπουδαία πράγματα, αρχικά με τις μεταγραφικές κινήσεις που ανέβασαν επίπεδο το «τριφύλλι», αλλά κυρίως με το «τρέξιμο» που ρίχνει 24 ώρες το 24ωρο για την λειτουργία του τμήματος.
Δημήτρη όταν ανέλαβε η διοίκηση Μιχαλαριά τον Ερασιτέχνη και σου μίλησαν για το τμήμα του στίβου, πως αντέδρασες;
«Δεν το σκέφτηκα και πολύ. Μπορεί να μην ήξερα πολλά για το τμήμα, αλλά ήθελα να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορούσα τον Παναθηναϊκό και το έκανα».
Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις όταν είδες την κατάσταση στο τμήμα; Περίμενες να είναι τόσο άσχημα τα πράγματα;
«Το τμήμα ήταν ίσως στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας του. Κυριολεκτώ πραγματικά σε αυτό που λέω. Παλιότερα ο ΠΑΟ γέμιζε πούλμαν για να συμμετέχουν οι αθλητές του στα πανελλήνια πρωταθλήματα και ξαφνικά μετά από αλλεπάλληλα λάθη όπως και λάθος χειρισμούς, έμειναν ελάχιστοι αθλητές να υπερασπίζονται τα χρώματα του συλλόγου. Άρα πρώτο μέλημα μας ήταν η διαφύλαξη όλων των αθλητών, και παράλληλα να μεγαλώνει η ομάδα σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο ακαδημιών. Μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει, αλλά υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μπροστά μας και δυστυχώς αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσβατος και με πολλά εμπόδια. Απαιτείται μεγάλη και συνεχής προσπάθεια. Δεν μπορούμε να εφησυχαζόμαστε ούτε λεπτό…
Ποιοι ήταν οι πρώτοι σου στόχοι;
«Η κατάσταση όπως είπα στο τμήμα ήταν τουλάχιστον τραγική…. ελάχιστοι αθλητές, μετρημένοι στα δάχτυλα, και η απογοήτευση διάχυτη παντού. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα, ήταν να καταγράψω ποιους αθλητές είχαμε στην δύναμη μας… Κάναμε μια συνάντηση με αθλητές και προπονητές, μιλήσαμε μαζί τους, μας είπαν τα προβλήματα τους και τις ανησυχίες τους και μετά από 14 μήνες περίπου, όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο για όλους!
Μεγαλώσαμε ποσοτικά την ανδρική ομάδα με 4 καινούριες προσθήκες καθώς και την γυναικεία ομάδα με τρεις μικρές αθλήτριες να μεταγράφονται στο «τριφύλλι».
Σκοπός του τμήματος είναι οι ομάδες – ανδρών και γυναικών – να είναι αξιοπρεπής, να πλασάρονται σε καλές θέσεις και να διεκδικούν συνεχώς μετάλλια. Αυτό θα φέρει άνοδο στην γενική βαθμολογία και ο ΠΑΟ θα επανέρθει στις υψηλές θέσεις της βαθμολογίας».
Ο Δημήτρης Ρήγας με το κασκόλ στη μέση. Μαζί του οι Γκελαούζος, Λεβεντάκη, Μαγγίνας, Πούλιος, Τζαναβάρας, Λουφέκης και Νικολάου καθώς και οπαδοί του συλλόγου…
Και λίγους μήνες μετά ήρθε και η πρώτη σου εμπειρία στο κομμάτι των μεταγραφών και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
«Δύσκολα τα πράγματα. Από τους υποψήφιους μεταγραφικούς στόχους υπήρξε δυσπιστία και αρκετή επιφυλακτικότητα.
Έφταιγε η κατάσταση του συλλόγου τα περασμένα χρόνια, αλλά και το γεγονός πως αρκετοί σύλλογοι δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους προς τους αθλητές με ότι αυτό συνεπάγεται.
Τελικά όλα πήγαν καλά και τα 2 μεγαλύτερα ονόματα στις μεσαίες και μεγάλες αποστάσεις, οι Δήμος Μαγγίνας και Κώστας Γκελαούζος έγιναν αθλητές του Παναθηναϊκού, μετά από συντονισμένες προσπάθειες».
Και τελικά, οι προσπάθειες σου έφεραν αποτέλεσμα, καθώς ο Παναθηναϊκός βγήκε πρωταθλητής στον Ανώμαλο δρόμο.
«Ναι, καταφέραμε να επιστρέψουμε στους τίτλους και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό για το τμήμα και παράλληλα και για τον σύλλογο, διότι προστέθηκε ακόμη ένας πανελλήνιος τίτλος στην πλούσια ιστορία του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ μας, και αυτό μας κάνει υπερήφανους!
Επίσης είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του συλλόγου να βρίσκονται αθλητές, του στις δύο πρώτες θέσεις του βάθρου, ενώ παράλληλα οι 8 βαθμοί ποινής είναι η καλύτερη συγκομιδή βαθμών του ΠΑΟ στα 27 πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει»!
Για τις προπονήσεις των ακαδημιών και το κόστος εγγραφής;
«Οι προπονήσεις των λιλιπούτειων φίλων μας, γίνονται στο ΟΑΚΑ (γήπεδα Κ1 και Κ2). Οι ώρες που προπονούνται με τους δύο προπονητές του συλλόγου είναι από τις 17:00 εώς τις 19:00 και η μηνιαία συνδρομή κυμαίνεται στα 25 ευρώ.
Για κάποιον γονέα που θέλει να γράψει και τα δύο παιδιά του στον σύλλογο το κόστος είναι 40 ευρώ μηνιαίως. Η εγγραφή για τα καινούρια μέλη στις ακαδημίες είναι 20 ευρώ ετησίως».
Βλέπουμε πολλούς ερασιτέχνες δρομείς να λαμβάνουν μέρος στους αγώνες δρόμου που διεξάγονται κάθε Κυριακή με ένα πολύ όμορφο t-shirt του συλλόγου. Μίλησε μας γι’αυτό…
«Επειδή το δρομικό κίνημα είναι σε έξαρση και χιλιάδες κόσμος συμμετέχει στους λαϊκούς αγώνες που διοργανώνονται, θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα τεχνικό μπλουζάκι για εκείνους. Έτσι βρήκαμε το κατάλληλο ύφασμα και το σωστό πράσινο χρώμα που θέλαμε από μία εταιρεία στην Ιρλανδία, και τα παραγγείλαμε.
Κάναμε τα τυπώματα στην Αθήνα και πλέον πολλοί φίλοι του συλλόγου έχουν στην κατοχή τους αυτό το πανέμορφο πολυεστερικό μπλουζάκι κατάλληλο για running. Επίσης αρκετοί οπαδοί της ομάδας, το έχουν αγοράσει για να ενισχύσουν το τμήμα και τους ευχαριστούμε πολύ. Διαθέσιμα κομμάτια υπάρχουν ακόμα σε όλα τα μεγέθη και το κόστος του t-shirt είναι 19,08 ευρώ».
Θα υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης;
«Δεν είναι σίγουρο ακόμα. Τις αποφάσεις δεν τις λαμβάνω μόνος μου, αλλά σε συνεργασία με άτομα που τα σέβομαι απεριόριστα και τους γνωρίζω χρόνια. Επίσης οι προπονητές που είναι πολλά χρόνια στον χώρο, σαφώς διαθέτουν την ανάλογη εμπειρία και έχουν κρίση για πολλά λειτουργικά θέματα μέσα στην ομάδα.
Μέσα στο 2015 η διαχείριση όλων των προβλημάτων πιστεύω ότι ήταν ικανοποιητική από μεριάς μου, και αυτό φάνηκε με την καθολική σχεδόν συμμετοχή όλων των αθλητών στα πανελλήνια πρωταθλήματα και στους διασυλλογικούς αγώνες. Ελπίζω στο κοντινό μέλλον ο τρόπος διαχείρισης να τελειοποιηθεί στο 100%. Οι αθλητές και οι αθλήτριες της ομάδας νιώθουν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του τμήματος και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό στους αγώνες που συμμετέχουν».
Με το οικονομικό κομμάτι του τμήματος τι ακριβώς γίνεται; Υπάρχει βοήθεια από τον κόσμο, από επιχειρηματίες ίσως;
«Το οικονομικό μέρος είναι αρκετά σύνθετο και πολύπλοκο. Το περασμένο καλοκαίρι παράλληλα με τις μεταγραφές, “έτρεχα” και το χορηγικό κομμάτι. Στα λόγια είναι εύκολο να υπόσχεσαι λεφτά, αλλά όταν φτάσει η ώρα να βάλει κάποιος το χέρι στην τσέπη, εκεί τα πράγματα αλλάζουν άρδην.
Συμπέρασμα μου είναι ότι το χορηγικό κομμάτι είναι τρομακτικά δύσκολο, όσο καλή διάθεση, ευγένεια, διπλωματία και ανταποδοτικότητα προσφέρεις σε κάποιον, ακόμα και αν είναι φίλος του συλλόγου. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι οπαδοί που ενώ έχουν μαγαζιά, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να διαφημίζονται, αλλά παρ’όλα αυτά βοηθάνε οικονομικά όπως μπορούν…
Η διοίκηση του Ερασιτέχνη βοηθάει όσο μπορεί, αλλά αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που υπάρχει στον σύλλογο με τα χρέη περασμένων ετών και την αποπληρωμή τους, προσπαθούμε να μην τους “ενοχλούμε” πολύ. Γι’αυτό κάναμε άνοιγμα στο forum των GreenWebFans και το αποτέλεσμα ήταν συγκλονιστικό καθώς σε μόλις 53 ημέρες μαζεύτηκαν αρκετά χρήματα για να καλύψουν τις μεταγραφές της τρέχουσας χρονιάς.
Η ανταπόκριση των οπαδών ήταν συγκινητική και αυτό το εγχείρημα πραγματοποιείται και το ερχόμενο καλοκαίρι (έχει ήδη ξεκινήσει η καμπάνια για το 2016-17). Είναι πολύ σημαντικό να κρατήσουμε στην δύναμη μας τις περσινές προσθήκες (μεταγραφές) και αν μπορέσουμε να δυναμώσουμε ακόμα περισσότερο την ομάδα. Ακόμα και αν κάποιος δεν θέλει να συμμετέχει στην καμπάνια, υπάρχει εναλλακτικός τρόπος βοήθειας, αγοράζοντας το τεχνικό t-shirt που διαθέτουμε σαν τμήμα, αφήνοντας απλά μήνυμα στην σελίδα του στίβου στο Facebook ή να το προμηθευτεί από το site: kalafatis-onlinestore».
Τι θυσίασες για να ασχοληθείς και να στήσεις ουσιαστικά ένα τμήμα από την αρχή;
«Θυσίασα σχεδόν τα πάντα. Αφοσιώθηκα ΜΟΝΟ στη δουλειά μου και στο τμήμα. Για πολλούς μήνες βρισκόμουν μεταξύ ΟΑΚΑ και στον χώρο εργασίας μου, στην ομοσπονδία του ΣΕΓΑΣ και στα γραφεία του Α.Ο. για γραφειοκρατικές υποθέσεις. Νομίζω ότι πολλά λειτουργικά θέματα έχουν μπει σε μία σειρά και υπάρχει πρόοδος και τάξη σε αρκετά κομμάτια του τμήματος. Για αυτό που στεναχωριέμαι περισσότερο, είναι ότι μείωσα πολύ τις προσωπικές ώρες προπόνησης που αφιέρωνα για την προσωπική μου εκγύμναση και ότι αραίωσε αρκετά η προσωπική μου επαφή με φίλους και γνωστούς. Ειδικά το δεύτερο είναι το σημαντικότερο κομμάτι και δυστυχώς μια μεγάλη περίοδο είχε παραμεληθεί αρκετά από εμένα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς…»
Η Ελένη Λεβεντάκη
Η Ελένη Λεβεντάκη είναι σχετικά νέα στο χώρο του στίβου, καθώς τρέχει μόλις τέσσερα χρόνια, αλλά όπως φαίνεται έχει μεγάλη θέληση και ταλέντο. Μας μίλησε γι’ αυτό που την «έσπρωξε» στον κλασσικό αθλητισμό, τις προσπάθειες του τμήματος και αναφέρεται στα θετικά του αθλήματος πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι.
Είσαι σχετικά νέα στο χώρο, έχεις πολλές υποχρεώσεις παράλληλα, αλλά είσαι σταθερά σε ανοδική πορεία.
«Ναι είναι αλήθεια, ξεκίνησα το τρέξιμο πριν από 4 χρόνια, τυχαία θα έλεγα και κόλλησα!
Παράλληλα, είμαι μητέρα, και ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι ψυχολόγος. Στον Παναθηναϊκό βρίσκομαι τα τελευταία τρία χρόνια και ασχολούμαι με τις μεγάλες αποστάσεις, ενώ καμιά φορά κατεβαίνω και σε μεσαίες αποστάσεις για προπονητικούς κυρίως λόγους.
Αυτά τα τρία χρόνια ξεκινώντας ουσιαστικά από το μηδέν έχω καταφέρει σε όσους επίσημους αγώνες κατεβαίνω να είμαι πάντα στην εξάδα. Λέω από το μηδέν γιατί δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ούτε μικρότερη με τον κλασσικό αθλητισμό.
Φέτος βγήκα 3η πανελληνιονίκης στα 3.000μ κλειστού στίβου, 6η πανελληνιονίκης στον ανώμαλο και 4η πανελληνιονίκης στα 10.000 μ. Επίσης, έχω το πανελλήνιο των 5.000μ που εκκρεμεί. Γενικά πήγε καλά η χρονιά και χωρίς τραυματισμό, γιατί τα προηγούμενα τρία χρόνια ταλαιπωρήθηκα μέχρι να εξοικειωθεί και το σώμα μου με τις απαιτήσεις».
Στα δεξιά η αθλήτρια του Παναθηναϊκού Α.Ο
Τι σε κρατάει στο χώρο και τι είναι για σένα ο στίβος;
«Νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που ασχολούμαι με τον κλασσικό αθλητισμό, αλλά ο βασικότερος είναι ότι ο στίβος είναι όπως και η ζωή, έχει χαρές, λύπες, πόνο, πέφτεις, σηκώνεσαι, έχει δράση, εξέλιξη, ανταγωνισμό, και γενικά είμαι αρκετά ανήσυχος άνθρωπος, οπότε με εκφράζει και εκφράζομαι μέσα από αυτόν.
Τα κίνητρα συνέχεια αλλάζουν, αλλά το σταθερό και αδιαπραγμάτευτο, είναι ότι το κάνω για μένα».
Πως βλέπεις τα πράγματα στο τμήμα; Αισιοδοξία για το μέλλον;
«Βλέπω να υπάρχει έντονη κινητικότητα και δράση και αυτό είναι ευχάριστο! Η κινητικότητα και η δράση είναι σημάδια αισιόδοξα. Η ιστορία του σωματείου δίνει κίνητρο και έρχεται πολύ ωραία και «δένει» με το παρόν, δημιουργώντας προσδοκίες και για το μέλλον, όμως χρειάζεται δουλειά.
Γενικά είμαι συναισθηματικά αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά λογικά απαισιόδοξη για τα δεδομένα της χώρας μας…
Οι χορηγίες σε πολλές περιπτώσεις έχουν φανεί πολύ βοηθητικές, αλλά όλα είναι σχετικά ανάλογα τι κερδίζει και τι χάνει κανείς. Στο χώρο του στίβου σίγουρα θέλουμε δουλειά ακόμα, αλλά η όρεξη και η θέληση υπάρχουν και είναι σημαντικά στοιχεία.
Η κορυφή θα έρθει μετά από προσπάθεια κ επιμονή από όλους μας».
Στα νέα παιδιά τι μήνυμα θα έστελνες, ώστε να τα «τραβήξεις» στον κλασσικό αθλητισμό;
«Μέσα από τον κλασσικό αθλητισμό μαθαίνεις και εξελίσσεσαι, όχι μόνο στις επιδόσεις αλλά και σαν προσωπικότητα, σου δίνει κομμάτια απαραίτητα για να σταθείς στη ζωή, μαθαίνεις να παίζεις, να χάνεις, να κερδίζεις. Αυτό νομίζω είναι σημαντικό και το σημαντικότερο για τα νέα παιδιά είναι να μάθουν να κοπιάζουν, να προσπαθούν και να επιμένουν, είναι γοητευτική τόσο η διαδικασία, όσο και το αποτέλεσμα».
Κωνσταντίνος Πούλιος
Γνώστης της κατάστασης που επικρατεί στο σύλλογο και της νέας προσπάθειας που γίνεται, ένας από τους παλιούς αθλητές του «τριφυλλιού», που συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Πούλιο, έναν έμπειρο δρομέα μεγάλων αποστάσεων του Παναθηναϊκού, ο οποίος μετρά σημαντικούς τίτλους και διακρίσεις στο ιστορικό τμήμα του Στίβου, με την πράσινη φανέλα.
Αρχικά ο έμπειρος αθλητής του «τριφυλλιού» μας μίλησε για την ενασχόληση του με τον κλασσικό αθλητισμό, τη συμμετοχή του στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου, αλλά και για την 13χρονη θητεία του στον Παναθηναϊκό και το μέλλον του στο τμήμα, μετά το τέλος της καριέρας του.
Πες μας αρχικά λίγα πράγματα για εσένα;
«Είμαι αθλητής του Παναθηναϊκού από το 2003, Πρωταθλητής Ελλάδας στις μικρές και μεγάλες αποστάσεις, ενώ από το 2010 και μετά ασχολούμαι με τον Μαραθώνιο. Υπάρχουν ωστόσο διακρίσεις εντός Ελλάδας, τόσο στα 5 όσο και στα 10 χιλιάδες μέτρα ενώ το ρεκόρ μου στον μαραθώνιο είναι 2:17:12.
Όλα αυτά τα χρόνια έχω κατακτήσει πρωτιές σε αυτές τις αποστάσεις, είτε είναι στον ανώμαλο δρόμο είτε είναι στο στίβο. Παράλληλα, είμαι πρωταθλητής Ελλάδας στον ημιμαραθώνιο και στον μαραθώνιο δρόμου, όπου το 2012 είχα πιάσει και το όριο για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, όντας ο μόνο Έλληνας μαραθωνοδρόμο».
Πως ασχολήθηκες με τον κλασικό αθλητισμό;
«Ένας γυμναστής στη δευτέρα γυμνασίου, μου πρότεινε να τρέξω στους σχολικούς αγώνες. Εκεί και χωρίς προετοιμασία, πήγε αρκετά καλά και αυτό μου έδωσε ώθηση, ώστε να γραφτώ στην Κηφισιά και να ξεκινήσω. Άρχισα να κάνω προπονήσεις στο Ζιρίνειο μαζί με τον Απόστολο Μόσχο, τον άνθρωπο που με βοήθησε να σημειώσω επιτυχίες. Από την πρώτη χρονιά, έγινα Πανελλήνιος πρωταθλητής στα 3 χιλιόμετρα παίδων και έτσι ξεκίνησε.
Με νέες προκλήσεις στη συνέχεια, με αγώνες και με την Εθνική ομάδα, συνέχισα να κάνω πρωταθλητισμό. Με τις σωστές προπονήσεις όλα αυτά τα χρόνια, κατάφερα να έχω διάρκεια 20 χρόνια τώρα και να πρωταγωνιστώ από την πρώτη χρονιά. Έχω πάρει πολλές χαρές και λύπες, καθώς έτσι είναι ο αθλητισμός, ενώ κάνω έναν τρόπο ζωής που αρκετοί θα ζήλευαν, αν και έχει πολλές θυσίες.
Ο προπονητής μου o Απόστολος Μόσχος που είναι και φίλος της ομάδας, ήταν ο άνθρωπος που με έφερε στον Παναθηναϊκό το 2003. Έφυγε τότε από το σύλλογο της Κηφισιάς όπου ήμασταν παρέα και ουσιαστικά με τράβηξε και μένα, που μπορεί να μην ασχολούμε τόσο, αλλά είμαι Παναθηναϊκός εκ πεποιθήσεως».
Μία ατυχία δεν σε άφησε να βρεθείς στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Πως ήταν γενικά η χρονιά και τι στόχοι υπάρχουν;
«Στόχος για φέτος, ήταν να πιάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Βραζιλίας, όμως δυστυχώς υπήρξα άτυχος και μία γαστρεντερίτιδα με άφησε εκτός από τους αγώνες στο Αμβούργο και στο Ντίσελντορφ μία εβδομάδα αργότερα. Πλέον στόχος, είναι οι εγχώριες διοργανώσεις. Φέτος βγήκα δεύτερος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του ανωμάλου δρόμου στα 10 χιλιόμετρα στο Μαρκόπουλο, πίσω από έναν ακόμα αθλητή του Παναθηναϊκού.
Κερδίσαμε το πρώτο ομαδικό στο Πανελλήνιο και πήραμε την πρώτη θέση ως Παναθηναϊκός. Στόχος λοιπόν, είναι το Πανελλήνιο πρωτάθλημα 10 χιλιάδων μέτρων στις 22 Μαϊού στα Μέγαρα και το πεντάρι στο πρωτάθλημα του Ιουνίου, για τον ανοιχτό στίβο.Ευελπιστώ με τις φετινές μεταγραφές, να κάνουμε ένα δυνατό σύνολο και να είμαστε στις πρώτες θέσεις».
Ας μιλήσουμε για την εμπειρία του μαραθωνίου της Ολυμπιάδας του 2012, όπου αν και εμπύρετος δεν τα παράτησες και πέρασες την γραμμή του τερματισμού.
«Ναι, αν και με πυρετό κατάφερα τελικά να τερματίσω. Από τους 110 αθλητές που πήραν μέρος, τερμάτισα 80ος, όχι τελευταίος δηλαδή (σ.σ γέλια). Δυστυχώς είχα μία ίωση που κόλλησα από έναν αθλητή που ήμασταν μαζί στο διαμέρισμα και δε μου βγήκε αυτό που είχα δουλέψει. Ήταν απωθημένο να βγει, αλλά δεν βγήκε. Είναι η ολοκλήρωση ενός αθλητή το να φτάσει να τρέξει σε Ολυμπιακούς Αγώνες και δυστυχώς δεν κατάφερα να τρέξω σύμφωνα με τις δυνατότητες μου.
Οι χρόνοι μου ήταν πολύ καλοί και έπρεπε να βγάλουμε μία επίδοση που δεν έχει ξαναβγεί, μέχρι σήμερα, καθώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γυμνάζομαστε δεν είναι εκείνες του επαγγελματία, αλλά του οικογενειάρχη. Η ρουτίνα του αθλητή στην Ελλάδα, δεν σε τραβάει να κάνεις πρωταθλητισμό, όπως είναι στο εξωτερικό. Ουσιαστικά είμαι ένας αθλητής, που δεν ανήκει στην ελίτ όπως οι Κενυάτες για παράδειγμα και αυτό συμβαίνει λόγω της αδυναμίας να προπονηθούμε όπως θα έπρεπε».
Κωνσταντίνος Πούλιος και Δήμος Μαγγίνας
Οι στόχοι του τμήματος;
«Οι στόχοι είναι κυρίως ατομικοί και μετά ομαδικοί. Όταν πάμε καλά ατομικά, τότε και η ομάδα πετυχαίνει τους στόχους της. Ουσιαστικά, ο καθένας κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί και στο τέλος κερδίζει και η ομάδα από όλο αυτό. Στόχος λοιπόν, είναι να πάω καλά εγώ και να πάρει βαθμούς και η ομάδα.
Το τμήμα πάντως έχει εκτοξευθεί με τη δουλειά που έχει κάνει ο Δημήτρης Ρήγας. Και ο πρόεδρος φυσικά έχει κάνει συντονισμένες και με τις μεταγραφές που έγιναν, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αποκτήσει την αφρόκρεμα των αθλητών. Έτσι πλέον, βρισκόμαστε στις πρώτες θέσεις.
Μην ξεχνάμε, πως ο Παναθηναϊκός ήταν πρωταθλητής Ελλάδος για αρκετά χρόνια, σε πολλά αθλήματα. Φυσικά, τώρα δεν συμβαίνει το ίδιο, καθώς και οι νέοι έχουν άλλες ασχολίες που τις προτιμούν σε σχέση με τον στίβο ή ακόμα και άλλα αθλήματα. Έχουμε στερέψει ουσιαστικά από αθλητές».
Υπάρχει σε αυτή την προσπάθεια, βοήθεια από την ομοσπονδία;
«Η αλήθεια είναι πως οι επιχορηγήσεις που υπήρχαν τα παλαιότερα χρόνια, βοηθούσαν τους συλλόγους να δίνουν τα οδοιπορικά στους αθλητές, ώστε να μην έχουν το μυαλό τους στις προπονήσεις, χωρίς να σκέφτονται τα οικονομικά και άλλα. Δεν κρύβω, πως ο Παναθηναϊκός όταν είχα έρθει το 2003 ήταν πολύ καλύτερα οικονομικά και μας έδινε οδοιπορικά σε εμάς τους αθλητές. Κάτι φυσικά, που μας έδινε επιπλέον κίνητρο, ώστε να κάνουμε καλές επιδόσεις, καθώς μόνο έτσι έπαιρνες τα χρήματα.
Τώρα, με την κρίση που βιώνει η χώρα, δυστυχώς τα προβλήματα μεγαλώνουν, οδοιπορικά δεν υπάρχουν, αλλά ο σύλλογος κάνει ότι μπορεί για εμάς και πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για αυτό. Άλλωστε, ο σύλλογος με βοήθησε ώστε να πάω στον αγώνα του Αμβούργου, με στόχο να πιάσω το όριο για τους Ολυμπιακούς, αφού μου έβγαλε τα εισιτήρια.Στην Ελλάδα πλέον, για να πάρεις επιχορήγηση, πρέπει να είσαι αθλητής Παγκοσμίου επιπέδου ή να έχεις πάρει μία μεγάλη θέση».
Τα προηγούμενα χρόνια, ο Παναθηναϊκός είχε κατορθώσει να πανηγυρίσει συνεχόμενα πρωταθλήματα. Μπορεί να επιστρέψει η δυναστεία του Παναθηναϊκού στον στίβο;
«Θα πρέπει αρχικά να διαφημιστεί το τμήμα. Να δει ο κόσμος πως ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στις πολύ καλές εγκαταστάσεις του ΟΑΚΑ, με τους προπονητές του και τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να μάθουν τα μυστικά δίπλα σε πρωταθλητές. Μετά είναι θέμα των προπονητών, πως θα κρατήσουν τα παιδιά και πως θα δουλέψουν, ώστε να έρθουν μετά και τα αποτελέσματα. Επιπλέον, υπάρχει και η ανάγκη υποστήριξης από χορηγούς, ιδιωτών κυρίως, αλλά και οπαδών του συλλόγου, που θα θέλουν οικονομικά να στηρίξουν τις προσπάθειες των αθλητών».
Όταν αποφασίσεις να σταματήσεις ως αθλητής, τι σχέδια έχεις; Το έχεις σκεφτεί καθόλου;
«Σκοπός μου είναι, όταν αποσυρθώ να βοηθήσω και εγώ το τμήμα του στίβου, ώστε να φέρω αθλητές στον Παναθηναϊκό και να καταφέρουν να μεγαλώσουν το τμήμα μας. Είναι ένας στόχος μου για το μέλλον και θα ήθελα να ασχοληθώ με την προπονητική».
Κώστας Γκελαούζος
Ο Κώστας Γκελαούζος, ένας από τους νέους αθλητές του συλλόγου, μας αποκαλύπτει την αγάπη του για το «τριφύλλι» και την επιθυμία του να παραμείνει για αρκετά χρόνια ακόμα, μιλάει για το μέλλον και τους στόχους που έχει θέσει και εκφράζει την απογοήτευση του για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και τον ελληνικό αθλητισμό.
Ποιοι ήταν οι λόγοι που επέλεξες να έρθεις στον Παναθηναϊκό, στον οποίο βρίσκεσαι από το καλοκαίρι του 2015;
«Ναι το καλοκαίρι του 2015 ήρθε, αν και η μεταγραφή μου έγινε επίσημη λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβριο.
Καταρχάς από μικρός είμαι Παναθηναϊκός και σίγουρα αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο. Αλλά το βασικό ήταν το πως μου συμπεριφέρθηκαν οι άνθρωποι του συλλόγου.
Οι κινήσεις του Δημήτρη Ρήγα ήταν πολύ σωστές και είχε έρθει η στιγμή να έρθω εδώ, καθώς είναι κάτι που πάντα επιθυμούσα και πλέον νιώθω ένα κομμάτι μου γεμάτο για να πω την αλήθεια. Κάτι το οποίο δεν το ένιωθα τα προηγούμενα χρόνια. Είμαι κάπου που μου αρέσει και αυτό μου δίνει κίνητρο ώστε να τα πάω καλύτερα.
Πέρα από την ομάδα που έκανα τα πρώτα μου βήματα στην επαρχεία, ο άλλος σύλλογος που βρέθηκα πριν έρθω εδώ, δεν με γέμιζε. Το κομμάτι αυτό στον Παναθηναϊκό όμως έχει καλυφθεί».
Τώρα που είσαι μέσα στα πράγματα, πως βλέπεις τις προσπάθειες που γίνονται;
«Οι κινήσεις είναι όντως πολύ καλές μέχρι τώρα. Δείχνουν πως το θέλουν και βοηθούν τους αθλητές όσο μπορούν, ώστε να έρθουν και καλύτερα αποτελέσματα.
Σίγουρα υπάρχει μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ένα κομμάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση αφορά την πρώτη μου συνάντηση με τον Δημήτρη Ρήγα.
Είχα σκεφτεί ένα συγκεκριμένο ποσό και είχα πει πως αν αυτά μου προσφέρει ο σύλλογος, θα πω κατευθείαν το «ναι». Ε λοιπόν, όταν συναντήθηκα με τον Δημήτρη, μου ανέφερε το ίδιο ποσό και εκεί σκέφτηκα το ότι πραγματικά ο σύλλογος θέλει να κάνει κάτι καλό και να βοηθήσει τα παιδιά».
Επιτυχίες υπάρχουν και από σένα, αλλά και από τα υπόλοιπα παιδιά. Τι θέλετε να πετύχετε στο μέλλον;
«Κοίτα, το καλό κομμάτι για τον Παναθηναϊκό, είναι πως έχει βρει παιδιά τα οποία έχουν φιλότιμο και θέλουν να τρέξουν. Εκτός από το ατομικό κομμάτι, δηλαδή του να πετύχουμε κάτι καλό ως αθλητές μέσα από το σύλλογο, τα πάμε πολύ καλά και στα ομαδικά αγωνίσματα.
Θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός θα ανέβει ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια στη βαθμολογία, αλλά και το ότι θα έχει καλές θέσεις στα ομαδικά αθλήματα.
Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο σύλλογος θέλει να κάνει ακόμα περισσότερες «δυνατές» μεταγραφές και πιστεύω πως σύντομα θα γίνει και πάλι η πρώτη δύναμη».
Οι προσωπικοί σου στόχοι για τα επόμενα χρόνια;
«Θέλω να τρέξω καταρχάς στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα που είναι στα τέλη Ιουνίου στην Πάτρα και να κερδίσω στο πεντάρι ή να βρεθώ τουλάχιστον στην πρώτη τριάδα.
Μεγάλος στόχος είναι και το Πανευρωπαϊκό, το οποίο ξεκινάει στις αρχές Ιουλίου, όταν και θα έχουν τελειώσει οι υποχρεώσεις μου με τον Παναθηναϊκό.
Για την υπόλοιπη σεζόν, δηλαδή μετά τον Σεπτέμβρη υπάρχουν κάποιοι στόχοι, τους οποίους προτιμώ να κρατήσω για τον εαυτό μου».
Έκανες προσπάθεια για να πας στους Ολυμπιακούς;
«Ναι έκανα. Έτρεξα στις αρχές του Απρίλη στη Γερμανία για πρώτη μαραθώνιο και πιστεύω πως έφτασα πολύ κοντά στο να το πετύχω.
Σαν χρόνο, το έχασα για τρία λεπτά, αλλά πραγματικά πιστεύω πως βρέθηκα κοντά στον στόχο. Όπως είπα, ήταν ο πρώτος μαραθώνιος για μένα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να ακολουθήσω και λάθος τακτική».
Πόσο δύσκολη είναι για τους αθλητές η προσήλωση στο άθλημα, από τη στιγμή που αρκετοί από εσάς κάνετε ακόμα και δεύτερες δουλειές για να τα βγάλετε πέρα;
«Καταρχάς το βασικό είναι πως αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Κάνουμε προπόνηση και το γουστάρουμε. Εγώ για παράδειγμα μπορεί να έχω νεύρα μία μέρα, αλλά θα πάω να τρέξω, θα κάνω προπόνηση και μόλις τελειώσω, θα είμαι άλλος άνθρωπος. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο παραπάνω, μας αρκεί η ικανοποίηση πως κάνουμε αυτό που μας αρέσει».
Ο σύλλογος είναι αρωγός σε αυτή την προσπάθεια που καταβάλετε; Σας βοηθάει με τα μέσα που διαθέτει; Υπάρχει στήριξη στο οικονομικό κομμάτι, στα ταξίδια, στις αποστολές σας;
«Κοίτα δεν ξέρω για τα άλλα τα παιδιά, αλλά εγώ πραγματικά, έχω δει πολύ καλή συμπεριφορά. Με έναν τραυματισμό που είχα τον Χειμώνα, ο Δημήτρης, ο σύλλογος, με έστειλαν στους καλύτερους γιατρούς, ώστε να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερα.
Είναι πάντα δίπλα μου και αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν αθλητή. Κάθε φορά είναι μαζί μου σε ότι δύσκολο προκύψει.
Άρα, τα επόμενα χρόνια θα μείνεις στον Παναθηναϊκό;
«Καλά για μένα είναι σίγουρο. Και χάλια να πάνε τα πράγματα και να αλλάξουν, γιατί πλέον δε γνωρίζεις τι θα συμβεί αύριο, εγώ θέλω να μείνω στον Παναθηναϊκό. Όπως σου είπα, είναι μία ομάδα που υποστηρίζω από μικρός οπότε θέλω να είμαι μέσα στην οικογένεια του συλλόγου».
Για να ανέβει ένας σύλλογος, χρειάζεται και μικρά παιδιά, σωστά;
«Κοίτα, όσο μεγαλώνουμε εμείς οι αθλητές γινόμαστε πιο στοχευμένοι στα αγωνίσματα. Οι πιτσιρικάδες έχουν το πλεονέκτημα πως μπορούν να τρέξουν παντού. Έχουν επίσης και το πλεονέκτημα των κατηγοριών. Δηλαδή ένα παιδί μπορεί να τρέξει με τους Παίδες, αλλά αν θέλει, μπορεί να τρέξει και με τους Εφήβους.
Μπορεί σε μία σεζόν να βγάλει πολλά κομμάτια και να βοηθήσει την ομάδα. Φυσικά και χρειάζονται».
Κώστας Γκελαούζος και Κωνσταντίνος Πούλιος
Εσύ έχεις στήριξη από την ομοσπονδία; Μετά από μία καλή προσπάθεια, ένα μετάλλιο;
«Τα χρόνια που τρέχω όχι δεν έχω δει κάτι τέτοιο. Δηλαδή μετά από μία καλή προσπάθεια, έναν καλό αγώνα, δεν έχει έρθει κανείς να μου πει, Γκελαούζο έλα να σε βοηθήσω, είτε με γιατρούς, είτε με χρηματική βοήθεια.
Ίσα-ίσα, υπήρξαν περιπτώσεις που μου στάθηκε και εμπόδιο. Σε θέματα με Εθνικές ομάδες και τα σχετικά».
Πιστεύεις ή μάλλον νιώθεις αδικημένος. Δηλαδή, ο Γκελαούζος με αρκετές επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια, αν μεγάλωνε στη Γερμανία πως θα ήταν; Θα ήσουν ένα επίπεδο πάνω;
«Είχα και εγώ αυτές τις απορίες να σου πω την αλήθεια. Τι καλύτερο έχει ο Σέρβος από μένα;
Ξόδεψα λοιπόν κάποια στιγμή ένα ποσό και πήγα στο Μαρόκο για προετοιμασία. Μία από τις «δυνατές» χώρες στο στίβο.
Δεν έχουν καμία διαφορά σε σχέση με εμάς. Οι μόνες διαφορές είναι πως ζουν όπως η Ελλάδα πιο παλιά. Απλά. Το παιδί θα βγει να παίξει μπάλα και δεν θα κάτσει στο σπίτι. Επίσης, χωρίς να έχουν μεγάλη βοήθεια από την ομοσπονδία, τα αθλητικά κέντρα παραμένουν σε καλή κατάσταση.
Η μόνη διαφορά είναι πως εκείνοι έχουν τον αθλητισμό αλλιώς στο κεφάλι τους. Δουλεύουν πολύ, είναι σκληροί ως αθλητές αν και τους βοηθάει και το υψόμετρο.
Σε εμάς για παράδειγμα, υπάρχει ένα γήπεδο στην Πάρνηθα που είχε όλες τις προδιαγραφές, αλλά πλέον το έχουν παρατήσει και αυτό.
Είναι κρίμα πραγματικά. Είναι ένα αθλητικό κέντρο που θα μπορούσε να φανεί πολύτιμο στους αθλητές και στα νέα παιδιά».
Το γεγονός πως και να κάνεις πρωταθλητισμό, δεν αρκεί για να ζήσεις, σε επηρεάζει;
«Σκέψου πως εγώ είμαι στα 25 με 26 και λέω πως θα κυνηγήσω το όνειρο μου. Και καταφέρνω να πάω σε μία Ολυμπιάδα. Και πάλι μετά όμως δεν θα έχω κάπου μόνιμη δουλειά.
Δεν υπάρχει τίποτα. Ξέρεις πως θα «φας» τη ζωή σου γι΄αυτό και ξαφνικά θα ξυπνήσεις στα 35 σου και θα πεις τι κάνω τώρα. Για αυτό και μένει λίγος κόσμος στο στίβο. Κάποιοι αποχωρούν νωρίς, άλλοι συνεχίζουν με μεγάλες δυσκολίες».
Εσύ μετά το τέλος της καριέρας σου, θες να βοηθήσεις να αλλάξει η κατάσταση; Είτε μέσω του να γίνεις προπονητής ή με κάποιο άλλο τρόπο;
«Σπουδάζω προπονητική και μπορώ να σου πω πως είναι όνειρο μου, να ασχοληθώ σε όλη μου τη ζωή με το κομμάτι του στίβου. Το κομμάτι της προπόνησης είναι κάτι που με ενδιαφέρει. Ευτυχώς έχω στήριξη από το σύλλογο, την οικογένεια μου και κάποιος χορηγούς, οπότε ελπίζω πως θα μπορέσω να κάνω αυτό που θέλω».
Τι εύχεσαι για το δικό σου μέλλον; Μία μεγάλη διοργάνωση ίσως;
«Θα ήθελα να συμμετέχω σε μία μεγάλη διοργάνωση, όπως το Diamond League.
Επίσης θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου με καλούς χρόνους, ενώ θέλω να τρέξω τον μαραθώνιο τον Σεπτέμβριο στο Βερολίνο, αλλά και να πιάσω και το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Σκέφτομαι και την κλασσική διαδρομή του Μαραθωνίου, αλλά η συμμετοχή μου εκεί, εξαρτάται από πολλά πράγματα. Εύχομαι σίγουρα πολλές επιτυχίες με τον Παναθηναϊκό»!
«Να φτάσει το τμήμα εκεί που του αξίζει»
Σειρά παίρνουν οι δύο προπονητές του τμήματος, οι κ.κ Απόστολος Μόσχος και Ζήσης Κούρελλος που μας εξηγούν τη δουλειά που γίνεται στις μικρές ηλικίες και όχι μόνο, στα βοηθητικά του ΟΑΚΑ (Κ1 και Κ2).
Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας στο τμήμα.
«Είμαι στον Παναθηναϊκό 12 χρόνια και αντικείμενο δουλειάς μου είναι να ασχολούμαι με αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό. Γυμνάζω αθλητές του Παναθηναϊκού ενώ τα δύο τελευταία χρόνια γυμνάζω και παιδιά των ακαδημιών του τμήματος. Ασχολούμαι με τους δρομείς μόνο και κάνουμε μια προσπάθεια για να φτάσει το τμήμα εκεί που του αξίζει.
Η ιστορία του Παναθηναϊκού είναι μεγάλη, οι προσδοκίες του κόσμου είναι επίσης μεγάλες και αυτό είναι δικαιολογημένο. Η προσπάθεια από την δική μας την πλευρά είναι επίσης μεγάλη γιατί δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχουμε μείνει λόγω πολλών συγκυριών πολύ πίσω».
Είστε αρκετά χρόνια στο τμήμα και έχετε βιώσει την κάθοδο του τμήματος, τώρα με αυτή την προσπάθεια γίνεται να επανέλθει ο Παναθηναϊκός στην κορυφή;
«Τα πάντα γίνονται. Το όνομα Παναθηναϊκός είναι πάρα πολύ μεγάλο για να πούμε ότι κάτι δεν γίνεται. Η δυναμική που μπορεί να παράξει αυτό το σωματείο είναι επίσης μεγάλη, άρα δεν υπάρχει δεν γίνεται. Το μόνο που απαιτείται είναι σωστά βήματα, μια σωστή απόφαση και μια σταθερή πορεία. Δηλαδή θες μια απόφαση για το τμήμα να στηθεί πάλι και επίσης πίστωση χρόνου.
Εγώ δεν είμαι ικανοποιημένος με τον τρόπο που συμβαίνει αλλά αναγνωρίζω πως οι δυσκολίες είναι αρκετές. Όχι μόνο οικονομικές και λόγω κρίσης. Κυρίως λόγω έλλειψης εγκαταστάσεων στον Παναθηναϊκό. Το να μην έχεις ένα δικό σου γήπεδο για να προπονείς τους αθλητές σου ειδικά στον κλασσικό αθλητισμό είναι το πιο βασικό μας πρόβλημα. Είναι και θέμα συσσώρευσης κόσμου πρέπει να έρθει κόσμος».
Πόσους αθλητές προπονείται;
«Περίπου 30 αθλητές ίσως και λιγότερους. Προπονώ κυρίως ενήλικους αθλητές αλλά και εξελίξιμους νεαρούς αθλητές του τμήματος, αλλά δεν είμαι ευχαριστημένος, γιατί οι προσπάθειες που γίνονται για να έρθουν νέοι αθλητές στον στίβο, είναι αποσπασματικές.
Συνεπώς δεν μπορώ να πω ότι ο αριθμός των 30 αθλητών του Παναθηναϊκού είναι μεγάλος και με αυτή την έννοια όχι δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτό.
Πρέπει να γίνουν πιο συντονισμένες προσπάθειες για το τμήμα διαφορετικά δεν υπάρχει προκοπή. Φιλότιμες οι προσπάθειες του κύριου Ρήγα και της διοίκησης όμως πρέπει να γίνουν πιο συντονισμένες ενέργειες ούτως ώστε να στηριχθεί το τμήμα στο ξεκίνημά του πάλι και έτσι να αποδώσουν καρπούς όσες κινήσεις έχουν γίνει έως τώρα για το τμήμα.
Πρέπει να έρθουν 2-3 πρωταθλητές στον Παναθηναϊκό και κάποια ακόμη παιδιά για να ανέβει το πρεστίζ του τμήματος και να ανεβάσει την αγωνιστική του αξιολόγηση και φυσικά πρέπει να γίνει δουλειά».
Είδαμε μια «έκρηξη» ενθουσιασμού για τον κλασσικό αθλητισμό την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και έπειτα ξανά παρακμή. Γιατί να φέρει κάποιος το παιδί του στο τμήμα;
«Σίγουρα η αίγλη του στίβου και τα απόνερα του 2004 με τις εξελίξεις που υπήρξαν τότε, έχουν επηρεάσει την εξέλιξη του στίβου και την απήχηση που είχε στην αθλητική κοινωνία. Αυτό όμως δεν εμποδίζει να κάνεις ενέργειες και προσπάθειες να φέρεις νέα παιδιά, νέο αίμα και μέσα από εκεί να δουλέψεις και να παράξεις καινούργιους αθλητές».
Ο Ζήσης Κούρελλος παλιός αθλητής και νυν προπονητής του συλλόγου
«ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ»
Ο Ζήσης Κούρελλος, σπουδαίος αθλητής τα παλαιότερα χρόνια και νυν προπονητής του συλλόγου, αναλύει το μεγάλο πρόβλημα των ακαδημιών και των εγκαταστάσεων.
Είστε παλιός πρωταθλητής του Παναθηναϊκού στα καλά χρόνια, αλλά και νυν προπονητής. Μία ζωή με λίγα λόγια.
«Ναι είναι αλήθεια. Υπήρξα αθλητής του συλλόγου και πλέον συνεχίζω ως προπονητής, χωρίς να έχω αποχωρήσει όλα αυτά τα χρόνια από τον Παναθηναϊκό, στον οποίο θα προσφέρω για όσο μπορώ.
Ως αθλητής έχω τις περισσότερες νίκες στην Ελλάδα στο δέκαθλο, ενώ τέσσερις φορές κατέρριψα και το πανελλήνιο ρεκόρ.
Παράλληλα, έχω βγει δύο φορές Βαλκανιονίκης, αλλά έχω αγωνιστεί και σε πολλά άλλα αθλήματα, βοηθώντας το σύλλογο με άλλους αθλητές μαζί, να κερδίσει τίτλους».
Την καριέρα σας πότε τη σταματήσατε και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείται με την προπονητική;
«Το 1980 άρχισα να είμαι αθλητής και προπονητής, ενώ το 1982 σταμάτησα από τον αθλητισμό. Ήταν μία περίοδος όπου ο Παναθηναϊκός ήταν ψηλά με μεγάλες επιτυχίες σε όλα τα τμήματα.
Όσους βαθμούς έπαιρνε τότε ο Παναθηναϊκός, έπαιρναν όλες οι άλλες ομάδες μαζί».
Τι έχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια. Πέρα από τα χρήματα και πότε ήρθε η αποχή από τους τίτλους;
«Η αποχή ήρθε νωρίς, το 1986 με 1987, όταν ανέβηκε ο Πανελλήνιος, αλλά και σύλλογοι από τη Θεσσαλονίκη όπως είναι ο Ηρακλής. Όλη η Θεσσαλονίκη δούλευε για δύο συλλόγους.
Το τελικό χτύπημα για το στίβο, ήρθε όμως δέκα χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1997. Πήραμε τους Ολυμπιακούς αγώνες και το Παναθηναϊκό Στάδιο στο οποίο κάναμε προπονήσεις έκλεισε, με αποτέλεσμα να αρχίζουμε να ψάχνουμε γήπεδα που θα μπορούσαμε να έχουμε ως έδρα.
Αν δεν έχεις έδρα τελείωσες. Και δυστυχώς δεν φαίνεται να υπάρχει και λύση στο συγκεκριμένο θέμα. Αν δεν βρεθεί ένας χώρος στη Λεωφόρο κοντά, εκεί που είναι ο Παναθηναϊκός, τα πράγματα είναι δύσκολα.
Καλές οι μεταγραφές, αλλά οι εγκαταστάσεις είναι πολύ σημαντικές, ώστε να μαζέψεις και νέα παιδιά».
Με τις ακαδημίες τι εξέλιξη υπάρχει;
«Τα παιδιά είναι λίγα ακόμα, αλλά γίνεται προσπάθεια. Ο σύλλογος έχει αρκετά προβλήματα, δεν υπάρχουν χρήματα, αποτέλεσμα και των χρεών που άφησαν οι προηγούμενοι, οπότε υπάρχουν δυσκολίες.
Αν δεν φτιάξουμε σωστές ακαδημίες με 100 παιδιά, δεν θα υπάρξει μέλλον στο άθλημα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και είναι η μόνη λύση».
