Λεωφόρος και Θύρα 13 λοιπόν…
Του Ar1stot3lis (paoabroad.com)
Μια υπερήλικη κυρία η πρώτη, μπήκε ήδη στα ενενήντα της τρία χρόνια και συνεχίζει. Γεννημένη το μακρινό 1922, έχει να διηγηθεί πάρα πολλά από τη σχεδόν εκατοντάχρονη ζωή της. Εχει βιώσει παγκόσμιους και εμφύλιους πολέμους, δικτατορία, κρίσεις. Τα χρόνια της δε θέλει και δεν μπορεί να τα κρύψει. Δεν ντρέπεται όμως γι’ αυτά. Τα γηρατειά άλλωστε δεν είναι ντροπή, είναι παράσημα. Στέκει πάντα αγέρωχη και αρχοντική, αν και τα τελευταία χρόνια έχει θυμώσει με κάποιους που επιθυμούν να τη στείλουν πρόωρα στον τάφο. Αμ δε! Για εκείνη, ο μοναδικός τάφος τον οποίον αναγνωρίζει και δέχεται αδιαμαρτύρητα είναι ο Τάφος του Ινδού. Ο πρωτότοκος της γιος, που γεννήθηκε το 1960… Η δεύτερη κυρία, αρκετά μικρότερη, του χρόνου γίνεται και επίσημα πενήντα ετών, αν και κάποιοι ισχυρίζονται ότι η πραγματικότητα τη θέλει μεγαλύτερη. Δηλώνει επίσημο έτος γέννησης το 1966, αυτή όμως μάλλον τα κρύβει τα χρονάκια της. Λέγεται ότι πρωτάνοιξε τα μάτια της κάπου μέσα στη δεκαετία του 1950. Τουλάχιστον έτσι λένε όσοι έζησαν τότε, με αυτούς που μεταγενέστερα το ερεύνησαν το θέμα να συμφωνούν. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να μην τους πιστέψουμε…
Και οι δύο αυτές κυρίες είναι οι παλαιότερες στο είδος τους. Έννοιες αλληλένδετες, σχεδόν αδερφικές. Η μία στηρίζει διαχρονικά την άλλη. Η Θύρα 13, ο μοναδικός ίσως θεματοφύλακας της Λεωφόρου, την υπερασπίζεται σθεναρά. Ως αντάλλαγμα, η Λεωφόρος στεγάζει τα μέλη της τα οποία με τη σειρά τους την προσέχουν ως κόρη οφθαλμού, πράσινου οφθαλμού για να είμαστε ακριβείς…
Θύρα 13 και Λεωφόρος…
Ενέπνευσαν, εμπνέουν και θα εμπνέουν όποιον έχει το τριφύλλι στην καρδιά και στο μυαλό. Όπως ενέπνευσαν το 1977 τον Γιώργο Χατζηνάσιο να γράψει τη μουσική για το πετυχημένο πανευρωπαϊκά «Μάθημα Σολφέζ». Ο διάσημος συνθέτης είχε ως ακουστικό ερέθισμα τα τραγούδια των φίλων του τριφυλλιού, όπως θα αποκαλύψει αρκετά χρόνια αργότερα…
Ενέπνευσαν όμως και ανθρώπους εκτός Παναθηναϊκού ή κι εκτός αθλητισμού. Πέρα από συνθήματα και ύμνους, τη Λεωφόρο και τη Θύρα 13 θα τις βρεις σε ταινίες, σε τηλεοπτικές σειρές, σε ποιητικές συλλογές καθώς σε μουσικά κομμάτια που άφησαν εποχή και χιλιοτραγουδήθηκαν από όλες τις ηλικίες…
«Στη Λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια» τραγούδησε για πρώτη φορά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου το 1991, σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Όχι σε οποιαδήποτε λεωφόρο, αλλά στη Λεωφόρο. Ένα κεφαλαίο γράμμα κάνει τη διαφορά. Ποτέ άλλοτε μια λεωφόρος δεν αγαπήθηκε τόσο όσο εκείνη. Καμία άλλη λεωφόρος, ούτε η Κηφισιάς, ούτε η Βουλιαγμένης, ούτε η Συγγρού, δε θα γίνει ποτέ η «Λεωφόρος». «Κι από το στέκι μας περνάω το παλιό…» Μεταξύ της Λεωφόρου και της Βικτώρια, στο νούμερο 115 υπάρχει εδώ και λίγα χρόνια το στέκι των οπαδών του Παναθηναϊκού. Λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο, πάντα επί της Λ. Αλεξάνδρας. Εκεί που τα φανάρια ανάβουν μόνο πράσινο…
«Πορεύσου όπου δεν πατεί η άμαξα, να μην ακολουθείς τα χνάρια άλλων, ούτε και την πλατιά λεωφόρο, αλλά δρόμους ασύχναστους, κι ας είναι η πορεία σου στενή» θα πει ο Καλλίμαχος τον 2ο αιώνα π.Χ. Στο ίδιο πνεύμα κι ο Ορφέας Περίδης (σε στίχους Κώστα Θεοδωρόπουλου) το 1993:
«Ποτέ από τη λεωφόρο, πάντοτε απ’ την ατραπό περνά ο δρόμος που οδηγεί στο σ’ αγαπώ Στο δρόμο για το φέγγον όρος εθελουσίως ασκητές Έτσι γαμεί η Λεωφόρος Έτσι αγαπάνε οι ποιητές»…
Ποιητές και ασκητές είναι δύο κατηγορίες που ευδοκιμούν ιδιαίτερα στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Αθλητές, προπονητές, παράγοντες και απλοί φίλαθλοι οι οποίοι επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της ατραπούς, που αφιέρωσαν ώρες, μέρες, χρόνια, δεκαετίες και άλλοτε και την ίδια τη ζωή τους για το Σύλλογο το Μεγάλο. Εθελουσίως χωρίς να ζητήσουν αντάλλαγμα. Άλλοι εμφανώς κι άλλοι αφανώς. Κάποιοι ρισκάροντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, όπως η ποδηλατίστρια Σοφία Κατσούλη η οποία τραυματίστηκε σοβαρά χθες στο τοπικό πρωτάθλημα, τρέχοντας για το τριφύλλι. Μικροί ήρωες της παναθηναϊκής καθημερινότητας. Αν κάνεις μια βόλτα στα έγκατα της Λεωφόρου, στις αίθουσες τμημάτων θα βρεις αρκετούς από αυτούς να είναι……«Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι».
Τι κι αν το είπε ένας βαμμένος ολυμπιακός, όπως ο αθάνατος Δημήτρης Μητροπάνος ,σε στίχους πάλι του Άλκη Αλκαίου το 1996; Το κομμάτι αυτό έχει άμεση σχέση με τη Θύρα 13 . Όπως διηγείται ο Θάνος Μικρούτσικος:
«Και ως ότι αφορά το άλλο δίστιχο “Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί και γελασμένοι”, μου είπε ο Αλκαίος που μένει κοντά στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας πως μετά τις δύο διαδοχικές ήττες -τώρα γίνανε και τρεις- του Παναθηναϊκού στην έδρα του είδε το εξής περνώντας από διανοούμενο της Θύρας 13 υποθέτω, απευθυνόμενος στον Βαρδινογιάννη έγραφε: “Στα τρελά μας όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί και γελασμένοι – Θύρα 13”».
Πόσες και πόσες φορές δεν «γελάστηκαν» οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αλήθεια… Πάντα όμως παραμένουν γελαστοί. Και γιατί όχι; Έχουν άλλωστε την τύχη να υπηρετούν τον πρώτο, τον καλύτερο, τον «Μεγάλο και Τρανό». Όσο υπάρχουν εκείνοι θα υπάρχει κι ο Παναθηναϊκός. Κι όσο υπάρχει ο Παναθηναϊκός εκείνοι θα συνεχίζουν να τραγουδούν και να γράφουν…
«…στιχάκια που δεν πρόλαβα να κάνω για ζωή αιμάτινη κλωστή θα τρέχουν απ’ το στόμα μου κι από την τρύπια τσέπη μου χιλιάδες αποκόμματα της Θύρας 13».
(Κατερίνα Γώγου, «Ξύλινο Παλτό», 1982)
