Ανατρέξτε σε όλα όσα βλέπατε/διαβάζατε/ακούγατε παραμονές του αγώνα στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα. Δείτε τι συνέβη τις τελευταίες μέρες και κάντε τη σύγκριση. Τις πρώτες μέρες του χρόνου ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με… κοιμώμενο γίγαντα. Που θα πήγαινε ως αουτσάιντερ στο Φάληρο, που τα πάντα θα κρίνονταν από την απόδοση του Ολυμπιακού, που η ψυχολογία είχε αλλάξει, με τον Ολυμπιακό να μετρά πέντε σερί νίκες και μάλιστα τις τρεις απ’ αυτές στο ΟΑΚΑ.
Όλες εκείνες οι προβλέψεις έπεσαν μέσα. Ποτέ μια ήττα δεν είναι καλή. Εκείνη, όμως, στο ξεκίνημα του έτους στο ΣΕΦ ήταν άκρως διδακτική. Αυτός ο Παναθηναϊκός, ο φετινός Παναθηναϊκός, ο Παναθηναϊκός του Πασκουάλ, σου έδινε από εκείνο το παιχνίδι την εντύπωση πως θα πάρει και μάλιστα πολύ γρήγορα, ξανά το πάνω χέρι από τον αιώνιο αντίπαλό του. Κι ας έχασε και το έκτο κατά σειρά παιχνίδι. Αρκούσε μονάχα ένα… κλικ. Μια αλλαγή σκέψης. Μια συσπείρωση. Αυτό ακριβώς που έγινε τις τελευταίες μέρες δηλαδή και δεν είχε καμία σχέση με όλα όσα είδαμε να συμβαίνουν πριν από το προηγούμενο παιχνίδι.
Λίγες μέρες πριν το ντέρμπι Κυπέλλου, η θύρα 13 έβγαλε ανακοίνωση που καλούσε τον Γιαννακόπουλο να μείνει για πολλά χρόνια και ο Γιαννακόπουλος απαντούσε με σφιγμένη πράσινη γροθιά. Στο ματς με την Εφές το ΟΑΚΑ θύμισε ξανά κάτι από το παλιό, καλό ΟΑΚΑ, την έδρα δηλαδή που όμοιά της δύσκολα συναντάς σε όλη την Ευρώπη. Λίγες ώρες μετά, ο κόσμος είναι ξανά εκεί. Είναι η γνωστή φωτογραφία που κάνει την εμφάνισή της πριν από τόσο κρίσιμα ματς, με κόσμο και παίκτες στο κέντρο του κλειστού, να μοιάζουν σαν μια ομάδα όλοι μαζί. Και τη μέρα του αγώνα, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποφασίζει να ακολουθήσει την ομάδα. Ετούτη η συσπείρωση της τελευταίας εβδομάδας έστειλε τους παίκτες του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ με το μαχαίρι στα δόντια και σκέψη που δεν χωρούσε αμφισβήτηση: ή θα κέρδιζε ο Παναθηναϊκός ή θα έχανε ο Ολυμπιακός.
Στον αθλητισμό, πολλές φορές οι τακτικές πάνε περίπατο, μπροστά στο πάθος, τη θέληση και την τρέλα. Ο Παναθηναϊκός πήγε στο ΣΕΦ με ΟΛΑ. Με άριστη τακτική απ’ τον Πασκουάλ, που κέρδισε κατά κράτος τον Σφαιρόπουλο και ανάγκασε το δίδυμο Σπανούλη – Πρίντεζη σε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια τους εναντίον του Παναθηναϊκού. Πόσα θα έβαζες ο Μάντζαρης; Μέχρι ποιο λεπτό θα κρατούσε ζωντανό τον Ολυμπιακό; Στην επίθεση, τα ποσταρίσματα των τριών πρώτων δεκαλέπτων θύμισαν εποχές Ομπράντοβιτς και η το περιφερειακό σουτ της τέταρτης περιόδου απλά τελείωσαν ένα ματς το οποίο ο Παναθηναϊκός είχε σε απόλυτο έλεγχο από το πρώτο λεπτό.
Τακτικά θα διαβάσετε πολλά περισσότερα σε κείμενα ανθρώπων που το… κατέχουν καλύτερα το άθλημα. Εκεί που θέλω να σταθώ ιδιαίτερα είναι και στη συμπεριφορά των δύο πάγκων. Αυτή η συσπείρωση που λέγαμε πιο πάνω φαινόταν από τις αντιδράσεις του πάγκου του Παναθηναϊκού. Οι σφιγμένες γροθιές του Πασκουάλ για καλάθι στο πρώτο 4λεπτο (!!!) του αγώνα, οι πανηγυρισμοί του Παππά, που ήξερε από πριν πως δεν θα παίξει λεπτό, η ένταση του Γκιστ, τα… μπινελίκια του Φώτση, η τρέλα του Γιαννακόπουλου, η αγωνία των φροντιστών, τα σίγουρα χαμόγελα κυριαρχίας των βοηθών του Πασκουάλ. Για όποιον «μυρίζεται» έστω και λίγο την παναθηναϊκή ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου τμήματος, ήταν εύκολο να αντιληφθεί πως ο Παναθηναϊκός δεν θα έχανε το χθεσινό παιχνίδι ούτε αν κατέβαζε το εφηβικό τμήμα να παίξει. Διότι η συγκεκριμένη ομάδα, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, κουβαλά αυτό το… κάτι στο DNA του που όμοιό του δεν υπάρχει σε καμιά ομάδα στην Ευρώπη.
Περί διαιτησίας Ομολογώ πως αυτή τη φορά δεν περίμενα από τον Ολυμπιακό να σηκώσει «σκόνη» για τη διαιτησία. Έχασε ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ σε όλους τους τομείς, ήταν κατώτερος του Παναθηναϊκού από το 1’ μέχρι το 40’, δεν βρήκε κανένα σχέδιο αντίδρασης στην αντιμετώπιση του Ρίβερς, αν και θα έπρεπε να ήταν… ψυλλιασμένος, αφού δέκα μέρες πριν είχε πάει να τον κερδίσει μόνος του. Και τελικά, το… συμπέρασμα είναι πως φταίει το φάουλ του Μάντζαρη στον Ρίβερς.
Ο Ολυμπιακός πάει να πέσει και πάλι στην ίδια παγίδα που έπεφτε τόσα χρόνια, που έχανε τους τίτλους. Να βρει εξιλαστήριο θύμα στους διαιτητές. Ο Ολυμπιακός πρέπει κάποια στιγμή να μάθει να χάνει. Μια ομάδα που ξέρει να κερδίζει, ξέρει και να χάνει. Και ο Ολυμπιακός από το 2012 και έπειτα έχει κάνει πολλά βήματα προόδου, έχει κερδίσει και πάλι τη χαμένη του αίγλη, έχει κερδίσει τίτλους και μεγάλες νίκες. Μα ακόμα μοιάζει να μην ξέρει να χάνει.
Μια πραγματικά μεγάλη ομάδα πρέπει να γνωρίζει πως στο παιχνίδι είναι και η ήττα. Ο Παναθηναϊκός πριν από λίγους μήνες έχασε ένα πρωτάθλημα από βήματα του Σπανούλη. Θα μπορούσε να το είχε κάνει σημαία, να βάλει όλο τον επικοινωνιακό μηχανισμό να μιλά για κλοπές, γκρίζους λύκους, Βασιλακόπουλους, μαφίες και άλλα ωραία χαριτωμένα. Δεν το έκανε, παρ’ όλο που αδικήθηκε σε φάση ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ. Ο Ολυμπιακός έχασε, μετά από έξι σερί νίκες, μια πρόκριση σε τελικό Κυπέλλου και στέκεται σε μια φάση ένα λεπτό πριν το τέλος, που ήταν ήδη στο -5 και που λίγο πριν οι διαιτητές δεν έδωσαν πεντακάθαρο φάουλ στον Τζέιμς. Αν στον Ολυμπιακό δεν μάθουν να χάνουν, θα φτάσουν πολύ σύντομα να τους φταίνε όλοι και όλα, εκτός από την ομάδα τους, που θα χάνει τον έναν τίτλο πίσω απ’ τον άλλον.
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
