Ο Παναθηναϊκός το έφερε εκεί ακριβώς που ήθελε. Στο δικό του σπίτι. Με τον κόσμο του δεν χάνεται αυτή η πρόκριση. Γράφει η Νίκη Μπάκουλη
Η Euroleague άλλαξε και να σου πω και κάτι; Καλά έκανε. Βλέπεις, η regular season των 30 αγωνιστικών έδωσε στον Παναθηναϊκό το χρόνο που χρειαζόταν για να ξανασυστηθούν οι παίκτες μεταξύ τους, να υιοθετήσουν τα “θέλω” του νέου τους προπονητή και τελικά, να αποκτήσουν ταυτότητα και να βρεθούν στην καλύτερη φάση τους, την πιο κατάλληλη στιγμή. Ξέρεις όμως, κάτι; Δύσκολα θα ήταν αυτή η εξέλιξη, αν ο Τσάβι Πασκουάλ δεν αποδεχόταν την πρόταση των “πρασίνων”, όπως και αν ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν άφηνε την ομάδα εκατό τοις εκατό πάνω στον Καταλανό. Ναι, το “τριφύλλι” έζησε κάτι που είχε να ζήσει από το 2012, να ‘χει δηλαδή, έναν προπονητή που να χαίρει της εμπιστοσύνης και της στήριξης των ιδιοκτητών και να μπορεί να δρα κατά το δοκούν, χωρίς να νιώθει πως βάζει το κεφάλι του στη λαιμητόμο, σε κάθε “όχι” ή την όποια δυσκολία.
Χρειάζεται να σου θυμίσω πώς έπαιζε η ομάδα πριν εμφανιστεί ο “Πασχάλης” στον πάγκο της; Ή ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες, όταν λίγοι κατάλαβαν πως δεν μπορούσε να αλλάξει άρδην τον τρόπο λειτουργίας, διότι θα ρίσκαρε να δει το οικοδόμημα να καταρρέει στα εξ ων συνετέθη. Έπρεπε να κάνει τους συμβιβασμούς του, να αλλάξει τη φιλοσοφία του ως προς το πώς παίζεται το μπάσκετ (θα δεις του χρόνου τι εννοώ). Τον πρώτο καιρό, είχε τα “θεματάκια” του και τα είδες και αυτά. Αλλά τη βρήκε την άκρη του, όταν άφησε πίσω όσα ήξερε -με όσα πορευόταν τα προηγούμενα χρόνια της καριέρας του- και εμπιστεύτηκε το ατομικό ταλέντο των παικτών.
Να πάρει ό,τι καλύτερο είχε να δώσει ο καθένας. Το θέαμα δεν ήταν πάντα ελκυστικό, αλλά τα θετικά αποτελέσματα αυξάνονταν και πλήθαιναν, ώσπου ο Παναθηναϊκός έφτασε στο σημείο να μπορεί να ονειρεύεται, βάσιμα. Όσο περνούσαν οι μήνες, διαπίστωσες πως όλοι εντάθηκαν στο “εμείς” και όλοι βρήκαν έναν τρόπο να είναι χρήσιμοι στο σύνολο. Ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως κλήθηκαν να αλλάξουν όλο τους το “είναι” και να επαναπροσδιοριστούν ως παίκτες.
Η απώλεια του Τζέιμς Γκιστ θα μπορούσε να είναι η ταφόπλακα στον όποιο στόχο, αν δεν υπήρχε στον πάγκο του “τριφυλλιού” κάποιος να εμπνεύσει εμπιστοσύνη, να πείσει τους παίκτες πως είχε τους τρόπους να τους κάνει αποτελεσματικούς και μετά και θεαματικούς. Παιχνίδι με το παιχνίδι, στο β’ γύρο του 10-5 και -κυρίως- των πειστικών εμφανίσεων στα κρισιμότερα ματς (βλ. Ρεάλ Μαδρίτης και ΤΣΣΚΑ Μόσχας στο ΟΑΚΑ, αλλά και την εκτός έδρας νίκη στη Βασκονία), μπορούσες να διακρίνεις στα μάτια όλων την αποφασιστικότητα για την επιτυχία. Με αυτή θα εμφανιστούν και στα Playoffs, με τον Παναθηναϊκό να ‘χει για πρώτη φορά το πλεονέκτημα έδρας, μετά τη σεζόν 2011-12. Και πες μου τώρα, ΠΩΣ να χάσει με τον κόσμο δίπλα του;
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
