Η σύγκριση της πώλησης του Μπεργκ με πωλήσεις άλλων παικτών άλλων ομάδων, δεν έχει κανένα νόημα. Ο Ολυμπιακός, για παράδειγμα, έχει μπει σε άλλα μονοπάτια όσον αφορά τις επαφές του με το εξωτερικό και κυρίως με ατζέντηδες. Όπως μπορεί να αγοράσει έναν παίκτη με ακριβό συμβόλαιο – διότι ομάδες δεν πληρώνει πια – έτσι μπορεί και να πουλήσει. Κι αν δεν πουλήσει, δεν θα έχει πρόβλημα. Αντίθετα με τον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός αν δεν πουλήσει, ώστε να πάρει ρευστό, δεν θα έχει ούτε να κάνει μεταγραφές, ούτε καν να κρατήσει πληρωμένους – άρα και χαρούμενους – τους παίκτες που έχει. Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πουλήσει τον Μπεργκ πάση θυσία για να “ζήσει” όπως φαίνεται.
Φυσικά, αυτό από το να φτάσει σε σημείο να τον… χαρίζει έναντι ενός τόσο μικρού ποσού για τα δεδομένα της αξίας του παίκτη, του τι έχει προσφέρει και από το τι χρονιά έρχεται, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Όπου φτωχός κι η μοίρα του όμως. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που όλη η αγορά γνωρίζει πως… πεινάει. Οι παίκτες τον ρεζιλεύουν με τις δηλώσεις τους, οι προσφυγές σκάνε η μία μετά την άλλη, οι υπάλληλοι πληρώνονται μια φορά τους τέσσερις μήνες, ο τεχνικός διευθυντής έφυγε. Και ο Αλαφούζος με τους συνεργάτες του προσεύχονται κάθε πρωί μην κάνει κανένα αστείο και τα βροντήξει και ο Ουζουνίδης, ο οποίος οδεύει προς… αποστολή αυτοκτονίας.
Δεν φτάνει όμως ο Ουζουνίδης. Προπονητής είναι ο άνθρωπος. Θέλετε να πούμε πως είναι καλός προπονητής; Να το πούμε. Πολύ καλός προπονητής; Να το πούμε κι αυτό. Μάγος πάντως δεν είναι. Ούτε θαύματα κάνει. Και με τον Ιούνιο να φεύγει, τον Παναθηναϊκό να έχει χάσει τον Μπεργκ, τον Κλωναρίδη, τον Λέτο, τον Εμποκού, να κινδυνεύει να χάσει τον Μολέδο, να βλέπει τον Χουλτ να κάνει προσφυγή και τον Βιγιαφάνιες να μην είναι και ιδιαίτερα ευχαριστημένος και… ψημένος στην ιδέα να παίζει με καμιά δεκαριά αμούστακα παιδιά, ο Ουζουνίδης μπορεί να φτάσει μέχρι ένα σημείο. Και πολύ φοβάμαι πως αυτό το σημείο είναι χαμηλότερο απ’ αυτό που φανταζόμαστε όλοι μας. Ο Παναθηναϊκός χάνει ή κινδυνεύει να χάσει όλους τους παίκτες που έκαναν πέρσι τη διαφορά. Όλους όμως!
Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν έχει κάνει ούτε μία μεταγραφή ακόμα. Κι αυτές που πάει να κάνει είναι στοιχήματα, που θα τα παίξεις κορώνα γράμματα για το αν θα σου βγουν. Εκτός αν πιστεύει κανείς πως ο Άλτμαν θα εξελιχθεί στο δεκάρι των ονείρων μας και ο Κολοβέτσιος σε Χένρικσεν. Επειδή ούτε το ένα θα γίνει, ούτε το άλλο (μακάρι να βγω ψεύτης και να κάνουν και οι δύο τη διαφορά), ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κοιτάξει τι θα κάνει με τις προσωπικότητες. Τις μεγάλες προσωπικότητες. Διότι έχει χάσει μπόλικες απ’ αυτές και δεν έχει πάρει τίποτα. Κι όσο κι αν ο Ουζουνίδης λέει στους παίκτες του πως του αρέσει να πιστεύουν όλοι ότι τα πράγματα είναι τραγικά και θα παρουσιαστούν καλύτεροι από πέρσι, δυστυχώς αν ο Παναθηναϊκός δεν κάνει μεταγραφές και μάλιστα καλές μεταγραφές, τα λεγόμενα του κόουτς δεν θα ισχύσουν.
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο από τον Γενάρη και μετά κυρίως λόγω του προπονητή του, δεν διαφωνεί κανείς σ’ αυτό. Αλλά είχε και μια μεσοεπιθετική γραμμή “φωτιά”. Είχε τον Μπεργκ, τον Εμποκού, τον Κλωναρίδη, τον Λέτο σαν εναλλακτική. Ποιότητα και προσωπικότητα. Τώρα δεν έχει τίποτα. Είναι στο μηδέν. Ο Ουζουνίδης είπε στους παίκτες πως “δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τα παρουσιάζουν έξω”, αλλά ελπίζω να το έκανε απλά για να τους φτιάξει λίγο το κέφι και να τους επαναφέρει την όρεξη για ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως ένας τόσο σημαντικός ποδοσφαιράνθρωπος και ο μοναδικός άνθρωπος στον οποίο μπορεί να ελπίζει ο Παναθηναϊκός για το αύριο, δεν βλέπει πως αν δεν έρθουν σημαντικοί παίκτες, τότε τα πράγματα θα παραμείνουν όπως τα βλέπουν οι “απ’ έξω”. Τραγικά…
