Στις εποχές που ζούμε, δε θέλει και πολύ για να ξεσπάσει ένας μικρός “πόλεμος”. Ακόμη κι αν η ομάδα παίρνει ένα σημαντικό αποτέλεσμα μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού. Του “αιώνιου” αντιπάλου με το πανάκριβο ρόστερ, με τα πολλά χρήματα, με το σύγχρονο γήπεδο και με τη σταθερή διοίκηση. Βλέπετε, είναι τέτοια η κατάσταση εντός και εκτός της ΠΑΕ που ακόμη και ο πανηγυρισμός κάποιες φορές… απαγορεύεται ή αν θέλετε “παρεξηγείται” από… φίλους και εχθρούς.
Καθαρές κουβέντες, λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός, οι ποδοσφαιριστές το τεχνικό επιτελείο και ο κόσμος του, δεν πανηγύρισαν επειδή πήραν ισοπαλία στο “Γ. Καραϊσκάκης”. Πανηγύρισαν για την αξιοπρέπειά τους σε μια φρικτή σεζόν. Πανηγύρισαν για την αντίστασή τους, για την άρνησή τους να διαλυθούν, να απαξιωθούν πλήρως, να εξευτελιστούν στις συνειδήσεις φιλάθλων και οπαδών. Πανηγύρισαν διότι κόντρα σε όλους και όλα και με τα προβλήματα να παραμένουν (κανείς δεν είπε ότι το χθεσινό αποτέλεσμα εξαφανίζει τα όσα δεινά έχουν βρει τον σύλλογο), κρατούν ψηλά το κλαμπ και δείχνουν ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο. Δείχνουν, επίσης, ότι ένας τόσο μεγάλος Σύλλογος δεν “πεθαίνει” τόσο εύκολα. Ο Παναθηναϊκός έχει παρόν (δύσκολο και αναμφίβολα όχι αυτό που θέλουμε όλοι μας και που αρμόζει στην τεράστια ιστορία του), αλλά, να το θυμηθείτε όταν θα έρθει η ώρα, έχει και μέλλον…
Στο χθεσινό ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός των λίγων επιλογών, των βίαιων αλλαγών και των πολλών προβλημάτων, εκτός από πάθος και ψυχή, ήταν εξαιρετικός στο τακτικό κομμάτι. Οι ποδοσφαιριστές του Μαρίνου Ουζουνίδη ακολούθησαν πιστά τις εντολές του Εβρίτη προπονητή και, κατά κάποιον τρόπο, δικαιώθηκαν. Εκλεισαν χώρους, είχαν τρομερή αμυντική προσήλωση με ελάχιστα λάθη (σε ένα απ’ αυτά δέχθηκαν το γκολ) και ήταν ακόμη πιο επικίνδυνοι όταν έμειναν με 10 παίκτες. Η είσοδος του Μουνιέ… αναστάτωσε την αντίπαλη άμυνα και δεν είναι υπερβολή να τονίσουμε ότι οι “πράσινοι” θα μπορούσαν να φύγουν και με το “διπλό”. Μπορεί να δέχθηκαν 2-3 φάσεις μετά το αριθμητικό τους μειονέκτημα, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο. Δημιούργησαν, από την άλλη, και αυτοί ευκαιρίες και μάλιστα σημαντικές και γενικότερα η εικόνα του ματς, ήταν η εξής: Ο Παναθηναϊκός ήταν ομάδα και ο Ολυμπιακός ένα… πράγμα που θύμιζε κάτι από ομάδα. Κορυφαίοι οι Κουρμπέλης, Άλτμαν (να ευχηθούμε όλοι καλή ανάρρωση και κουράγιο), Τζανδάρης, Μουνιέ, από κοντά και οι Γιόχανσον, Ινσούα, Κουλιμπαλί.
Οπως γράψαμε και παραπάνω, τα προβλήματα δε λύθηκαν. Φαίνεται, όμως, ότι ο Μαρίνος Ουζουνίδης, οι συνεργάτες του και οι παίκτες του με τη δουλειά που κάνουν μπορούν να δημιουργήσουν μια βάση για καλύτερες μέρες στο μέλλον, ειδικά αν, τελικά, τους επόμενους μήνες έχουμε αλλαγή σελίδας στην ΠΑΕ (με αυτά θα ασχοληθούμε αργότερα). Ας τα δουν όλα αυτά οι άνθρωποι που διοικούν τώρα την ομάδα, ας τα αξιολογήσουν όπως πρέπει, ας εκτιμήσουν κι ας καταλάβουν ότι με σταθερότητα στο άμεσο μέλλον, με καθαρές εξηγήσεις, με συνέπεια στις πληρωμές και σωστές μεταγραφές επιπέδου και όχι της πλάκας, πολλά μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο.
Υ.Γ: Στο παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης το Σάββατο επιβάλλεται μια γεμάτη Λεωφόρος. Ο κόσμος πρέπει να πάει και να στηρίξει τη μάχη αυτών των ποδοσφαιριστών και του προπονητή του. Πρέπει να δώσει το “παρών”, να κάνει ξανά το “Απόστολος Νικολαϊδης” την έδρα που όλοι έχουμε γνωρίσει και να βροντοφωνάξει “ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ” για να στείλει μήνυμα προς κάθε αποδέκτη. Η ομάδα χρειάζεται τον κόσμο της και αυτό ας το καταλάβουν όλοι. Μικροί και μεγάλοι…
