Από χθες, ο Παύλος Γιαννακόπουλος ταξίδεψε για τη γειτονιά των αγγέλων, αλλά για όλους εμάς τους Παναθηναϊκούς θα είναι πάντα στην καρδιά μας, στην ψυχή και στο μυαλό μας. Θα είναι πάντα εδώ.
Όσοι βρεθήκαμε χθες το απόγευμα στο ΟΑΚΑ ανατριχιάσαμε, όταν όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού πέρασαν και άφησαν ένα λουλούδι στην θέση που καθόταν ο Παύλος, ο δικός τους Παύλος. Όταν οι οπαδοί της ομάδας φώναζαν συνθήματα αφιερωμένα στον πατέρα τους. Διότι αυτό ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος, για όλους τους φίλους της ομάδας. Ο πατέρας τους.
Τόσα χρόνια δεν θυμάμαι να έχει περάσει τόσο πετυχημένος παράγοντας από μία ομάδα και να είναι τόσο προσιτός σε όλους, στον κόσμο του Παναθηναϊκού, αλλά και στους αντιπάλους. Δεν θυμάμαι μέχρι σήμερα άλλον παράγοντα να αναγνωρίζεται από ΟΛΟΥΣ τους φίλους των άλλων ομάδων. Αυτό είναι σπάνιο και όμως, το πέτυχε ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Τον κέρδισε τον σεβασμό με την συμπεριφορά του.
Τον έβρισκες στον δρόμο και όταν του μιλούσες στεκόταν, σε χαιρετούσε και σου απαντούσε με ευχαρίστηση. Απλός και προσιτός, αν και ήταν ο κορυφαίος παράγοντας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Για αυτό και ήταν αγαπητός στους οπαδούς όλων των ομάδων. Σπάνιο φαινόμενο και δεν νομίζω να το ξαναζήσουμε.
Έκανε τον Παναθηναϊκό μεγάλο και τρανό στην Ευρώπη με τα έξι ευρωπαϊκά στο μπάσκετ και τους αμέτρητους τίτλους στην Ελλάδα. Και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και τόσα που έχουμε ζήσει το ομολογώ, ότι αν το 1979 είχε πάρει την ΠΑΕ (τον πρόλαβε για λίγο η οικογένεια Βαρδινογιάννη), ο Παναθηναϊκός θα είχε πάρει ευρωπαϊκό και στο ποδόσφαιρο και σήμερα θα ήταν η κορυφαία ομάδα σε τίτλους στην Ελλάδα.
Το λέω αυτό, διότι η τρέλα που είχε ο Παύλος Γιαννακόπουλος με τον Παναθηναϊκό δεν έχει προηγούμενο και την έχει μεταλαμπαδεύσει στον γιό του τον Δημήτρη. Τόσα χρόνια έβαλε ένα καράβι λεφτά σε ένα κουβά, αφού στο μπάσκετ τα έσοδα είναι ελάχιστα σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, άρα ότι έκανε, το έκανε για την μεγάλη του αγάπη τον Παναθηναϊκό. Για αυτό ο Παύλος ήταν είναι και θα είναι στις καρδιές μας. Δεν υπάρχει αθλητής, που να τον έχει γνωρίσει και να μην έχει πάθει πλάκα.
Ακόμα και σε παιχνίδια ποδοσφαίρου ερχόταν και θυμάμαι, ότι ήταν στην Ιταλία και έζησε από κοντά την μεγάλη πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Γιουβέντους στο Τορίνο το 1987 για το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Μετά, στα αποδυτήρια τον είχαν πάρει αγκαλιά οι τότε παίκτες της ομάδας με πρώτον από όλους τον Δημήτρη Σαραβάκο και τραγουδούσαν τον ύμνο. Μπορεί την ΠΑΕ να μην κατάφερε να την πάρει, αλλά ήταν κοντά στην ομάδα και ήξερε τους παίκτες.
Δεν υπάρχει αθλητής, που να έχει παίξει στον Παναθηναϊκό σε οποιοδήποτε άθλημα και να μην έχει την καλύτερη άποψη για τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Για αυτό Παύλο ΘΕΕ για πάντα ανάμεσά μας, μία ζωή θα είσαι μέσα στην καρδιά μας! Σε ευχαριστούμε για ΟΛΑ.
*Φυσικά την ημέρα, που έφυγε από την ζωή ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν θα μπορούσαν οι παίκτες να μην κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν τον Ολυμπιακό. Και έτσι έγινε, με συνοπτικές διαδικασίες, για το 73-58. Ο τίτλος που έρχεται θα είναι αφιερωμένος στον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Παύλο, που από εκεί που είναι τώρα, θα το χαρεί με την ψυχή του.
🏀 Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο μπάσκετ
