Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει στο panathinaikos24.gr για το έπος του Παναθηναϊκού στο Άμστερνταμ, σαν σήμερα το 1996 και μοιράζεται τις αναμνήσεις του.
Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει στο panathinaikos24.gr για το έπος του Παναθηναϊκού στο Άμστερνταμ, σαν σήμερα το 1996 και μοιράζεται τις αναμνήσεις του.
Μπορεί σήμερα ο Παναθηναϊκός να είναι στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας του, μπορεί οι διακρίσεις στην Ευρώπη να φαίνονται μακρινές, αλλά ότι γράφει δεν ξεγράφει. Και η ιστορία του μεγαλύτερου συλλόγου της Ελλάδας δεν σβήνει. Είναι εδώ, για να μας θυμίζει, γιατί ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική Ελληνική ομάδα, που έχει πετύχει τόσα στην Ευρώπη. Η 3η Απριλίου θα μείνει χαραγμένη για πάντα στην μνήμη μας για δύο τεράστιες νίκες του Παναθηναϊκού. Η μία ήταν με 1-0 επί της Μπαρτσελόνα στην Λεωφόρο το 2002 για τα προημιτελικά του τσάμπιονς λιγκ, αλλά η πρόκριση για τα ημιτελικά δεν ήρθε, διότι στη ρεβάνς ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος, είχε ευκαιρίες και αποκλείστηκε στις λεπτομέρειες.
Η μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία του συλλόγου, όμως, έγινε το 1996 την ίδια ημέρα. Στο Αμστερνταμ επί του τεράστιου Αγιαξ στην έδρα του, που είχε να χάσει δύο χρόνια. Και ήταν το τελευταίο παιχνίδι, που έδινε στην έδρα ο Αγιαξ και ο Παναθηναϊκός πήγε και του έκλεισε το σπίτι, κυριολεκτικά. Όχι για τους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ, αλλά για τον ημιτελικό του τσάμπιονς λιγκ ήταν αυτό το παιχνίδι. Και η νίκη επί του Αγιαξ μοιάζει με μία ομάδα να πηγαίνει στην Βαρκελώνη πριν λίγα χρόνια να κερδίζει την Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα. Ημουν από τους τυχερούς, που έζησα εκείνη την μαγική βραδιά. Στο γκολ του Βαζέχα, όλοι οι Ελληνες σαστίσαμε. Δεν πιστέψαμε, ότι η μπάλα πήγε στα δίχτυα και ο ίδιος ο Χρηστάρας το ίδιο έπαθε. Ηταν τέλειο το πλασέ, όσο απίστευτη ήταν η κούρσα του Δώνη. Πριν το παιχνίδι οι παίκτες μαζί με τον Χουάν Ρότσα μαζεύτηκαν στα αποδυτήρια σε ένα κύκλο και φώναξαν : «ΠΑΟ, ΤΕΛΙΚΟΣ». Το πίστευαν και το έδειξαν στο πρώτο παιχνίδι, μπήκαν λες και έπαιζαν… φιλικό, όπως είχε πει ο Μπορέλι στον Γιώργο Βαρδινογιάννη στο αεροπλάνο, όταν η ομάδα πήγαινε στο Αμστερνταμ.
Στην επιστροφή… χαμός. Στο αεροπλάνο όλοι μαζί τραγούδαγαν τον ύμνο, στο αεροδρόμιο απίστευτη υποδοχή. Για 15 ημέρες ο Παναθηναϊκός έζησε το όνειρο του τελικού, που έμοιαζε με θαύμα. Η απουσία του Μαρίνου Ουζουνίδη στη ρεβάνς επηρέασε την άμυνα, αλλά όπως και να το κάνουμε ο Αγιαξ ήταν άλλο επίπεδο. Και αυτό δείχνει την αξία της νίκης της 3ης Απριλίου 1996. Η μεγαλύτερη στην ιστορία του Παναθηναϊκού και στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.
Ο Δώνης δένει τις δύο περιόδους. Τότε έκανε την κούρσα, για να δώσει την πάσα στον Βαζέχα και να στείλει όλο τον κόσμο του Παναθηναϊκού στα ουράνια. Τώρα κάνει άλλη μια κούρσα, για να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό να βρει την χαμένη του αίγλη. Τότε σαν ποδοσφαιριστής, τώρα σαν προπονητής.
