Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για τον Παναθηναϊκό που αποδεικνύει ΜΕΣΑ στο τερέν ότι θα έπρεπε τουλάχιστον να σβήσει την ευρωπαϊκή του τιμωρία.
Οχι, δεν τρελαθήκαμε. Ούτε όσοι το γράφουμε, ούτε ο Δώνης που το είπε, ούτε κανείς. Σε… κατάθλιψη διαρκείας βρισκόμαστε γνωρίζοντας ότι όλο αυτό για το οποίο μιλάμε εδώ και καιρό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Παναθηναϊκός. Από την άλλη όμως δεν γίνεται να μην πούμε ότι η βαθμολογική θέση της ομάδας και το μη σβήσιμο της ευρωπαϊκής σου τιμωρίας δεν συνάδει με την αγωνιστική σου εικόνα.
Είναι προφανές ότι ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ, ούτε με τον Ολυμπιακό, ούτε και με την ΑΕΚ. Είναι πάντως ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ καλύτερος και από τον Ατρόμητο και από τον Αρη που παίρνουν τα δύο ευρωπαϊκά εισιτήρια,δίχως βεβαίως να μας φταίνε. Τα εγκλήματα του Αλαφούζου και το -6 πληρώσαμε, τα πρόσφατα επεισόδια με τον Ολυμπιακό, αλλά και την (οικονομική) αδυναμία να κάνεις 2-3 μεταγραφές τον Γενάρη και να δώσεις βάθος σε ένα “σκασμένο” ρόστερ όπως έκαναν οι ανταγωνιστές σου.
Κάπως έτσι τελειώνει φέτος μια σεζόν χωρίς να έχεις πετύχει ούτε το… μίνιμουμ των στόχων σου, δηλαδή μια θέση στην πεντάδα, κάτι που σε αδικεί με βάση το εξαιρετικό ξεκίνημα που έκανες, πριν σκάσεις και πριν αρχίσουν οι πιστολιές. Με τον Αρη καλή ώρα στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν και ήταν και πολλές…
Οι αγώνες που απομένουν κυρίως αποσκοπούν στη δυνατότητα για τον Δώνη να κάνει ένα τελικό ξεσκαρτάρισμα στο ρόστερ εν όψει της καινούργιας σεζόν. Και τα νέα σε κάποιες περιπτώσεις είναι καλά αφού υπάρχουν παιδιά που δείχνουν ότι μπορείς να στηριχτείς πάνω τους και να χτίσεις, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες.
Το ματς με τον Αρη θα ξεχαστεί γρήγορα, όχι όμως και το γκολ του Ινσούα. Ή μάλλον η… γκολάρα του “τρελού”, με ένα τελείωμα με μπόλικη αργεντίνικη αλητεία. Ηταν όλα τα λεφτά σε ένα παιχνίδι όπου ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε διπρόσωπος αλλά… τέλος καλό όλα καλά.
Με πολλά προβλήματα στο πρώτο ημίχρονο και καμία επαφή με την αντίπαλη περιοχή κόντρα σε έναν Αρη που ήθελε αλλά παραήταν φλύαρος. Στην επανάληψη αυξήθηκε η πίεση, έκλεψες πολλές μπάλες, έκανες φάσεις και δικαιώθηκες. Καθάρισες το ματς με δύο πολύ όμορφα γκολ. Γιατί και το πρώτο ήταν γκολάρα, ορισμός της ομαδικής δουλειάς.
Εξαιρετική ενέργεια από τον Οικονόμου, που γενικά ήταν καλός, ασίστ πάρε – βάλε από τον Μακέντα στον Δώνη και αυτός έσπασε τη γκίνια μπαίνοντας με τη μπάλα στα δίχτυα. Το δεύτερο δεν είναι να το περιγράφουμε, αλλά μονάχα να το βλέπετε. Και να μην το χορταίνετε…
Δεν σκότωσε κανένα θηρίο ο Παναθηναϊκός. Ωστόσο, όπως λέγαμε και μετά το ματς της Ριζούπολης, είναι σημαντικό ότι ακόμη και τώρα βρίσκει κίνητρο, δείχνει χαρακτήρα και το παλεύει μέχρι τέλους αν και… χαμένος. Σε αυτά τα παιδιά, αλλά και στον Νταμπίζα με τον Δώνη μόνο μπράβο αξίζουν. Αυτοί κάνουν τη δική τους υπέρβαση και δεν γίνεται να τους φορτώσουμε τα εγκλήματα άλλων και την απαξίωση του ποδοσφαίρου.
