Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει στο Panathinaikos 24.gr για τα 50 χρόνια από το έπος του Γουέμπλεϊ, το οποίο κάνει περήφανο κάθε Παναθηναϊκό σε όλο τον κόσμο και για το ντοκιμαντέρ, που έφτιαξε η ΠΑΕ με γεγονότα και εικόνες, που σε κάνουν να νιώσεις ανατριχίλα και συγκίνηση.
Μεγάλη ημέρα η σημερινή. 2 Ιουνίου 1971. Πέρασε μισός αιώνας από την απίστευτη εκείνη ημέρα, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ με αντίπαλο την καλύτερη ομάδα -τότε-του πλανήτη τον τεράστιο Αγιαξ. Τον τελικό τον έχασε, από μία ανώτερη ομάδα, αλλά 50 χρόνια πέρασαν και καμία άλλη ελληνική ομάδα δεν κατάφερε να παίξει σε τελικό κυπέλλου Ευρώπης, ούτε πρωταθλητριών, ούτε ΟΥΕΦΑ, ούτε πιο παλιά Κυπελλούχων, ούτε τώρα Europa League. Mόνο μία ομάδα άγγιξε το όνειρο, που έζησαν ο Πούσκας και τα παιδιά του. Ποια ήταν η ομάδα; Μα φυσικά πάλι ο Παναθηναϊκός, που στον ένα ημιτελικό αποκλείστηκε από την Λίβερπουλ το 1985 και στον άλλον ημιτελικό τσάμπιονς λιγκ, αποκλείστηκε από τον τεράστιο Αγιαξ το 1996.
Απίστευτο αυτό, που πέτυχε η αρμάδα του Πούσκας και αν υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι ανάλογο κάποια στιγμή, μόνο ο Παναθηναϊκός μπορεί να το πετύχει. Και δεν το λέω εγώ, η ιστορία το λέει. Τόσα χρόνια ο Παναθηναϊκός δεν παίζει στην Ευρώπη και τα επίτεύγματά του, δεν τα έχει πλησιάσει καν άλλη ελληνική ομάδα.
Η σημερινή ημέρα είναι ξεχωριστή, για κάθε Παναθηναϊκό σε όλο τον πλανήτη. Και για αυτούς, που θυμούνται καλά το Γουέμπλεϊ και το έζησαν και για αυτούς, που έμαθαν αργότερα για το Ουέμπλεϊ.
Σήμερα όλοι οι Παναθηναϊκοί φουσκώνουμε από περηφάνια. Και αυτό το οφείλουμε στα παιδιά εκείνης της εποχής, που μας έκαναν περήφανους και μας κάνουν ακόμα περήφανους μισό αιώνα μετά. Ο Πούσκας, ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης, ο Ελευθεράκης, ο Οικονομόπουλος, ο Καμάρας, ο Καψής, ο Σούρπης και τα άλλα παιδιά έγραψαν ιστορία, που δεν ξεγράφει.
Από την ημέρα εκείνη και μετά το dna του Παναθηναϊκού έγινε ευρωπαϊκό και το ζήσαμε και τις επόμενες δεκαετίες. Από το Γουέμπλεϊ άρχισαν όλα. Ο Panathinaikos θα είναι για πάντα Panathinaikos ακόμα και αν την τελευταία δεκαετία δεν είναι. Θα ξανάρθουν το χρόνια τα δοξασμένα, έτσι είναι η ζωή κύκλους κάνει.
Είχα την τύχη χθες μαζί με άλλους συναδέλφους να δω το ντοκιμαντέρ μίας ώρας της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για το Γουέμπλεϊ. Με ξέρετε, ότι δεν συνηθίζω να λέω μεγάλα λόγια, όπως ξέρετε την κριτική, που έχω κάνει στην ΠΑΕ όλα αυτά τα χρόνια . Όταν βλέπω, λοιπόν, κάτι καλό επίσης θα το λέω. Αυτό το ντοκιμαντέρ, λοιπόν είναι επιπέδου Παναθηναϊκού. Μία ώρα με τους πρωταγωνιστές να περνάνε από μπροστά σου, να αποκαλύπτουν άγνωστες ιστορίες, γεγονότα, που ούτε καν τα ξέραμε και σκηνές εκείνης της εποχής, στιγμές, πρωτοσέλιδα, που σου προκαλούν συγκίνηση και ανατριχίλα. Ότι θέλει να δει ένας Παναθηναϊκός για το Ουέμπλεϊ το βλέπει σε αυτό το ντοκιμαντέρ, και αξίζουν μόνο συγχαρητήρια σε όσους το ετοίμασαν, δουλεύοντας για αμέτρητες ώρες, αλλά παρουσιάζοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Απόψε στην ΕΡΤ3 στις 20:00 και την πλατφόρμα της ERTFLIX στη συνέχεια θα μπορείτε να δείτε αυτό το ντοκιμαντέρ . Το εμβόλιο, που έκαναν οι παίκτες του Παναθηναϊκού, για να πάνε να παίξουν στην Μπρατισλάβα, που μαστιζόταν από την χολέρα, το καινούργιο αυτοκίνητο του Τότη Φυλακούρη στο Βελιγράδι, που το βρήκε χωρίς… λάστιχα, η παρέα που δημιουργήθηκε μετά την ανανέωση του Μπόμπεκ, ο Πούσκας, που ήρθε και απελευθέρωσε ψυχολογικά τους παίκτες, η κακή διαχείρηση πριν τον τελικό, όπου οι παίκτες πήγαν χωρίς παιχνίδι να αγωνιστούν με τον Αγιαξ, αλλά και η… τρέλα όλων των Ελλήνων με τον Παναθηναϊκό, και το πριμ του τότε προέδρου του Ολυμπιακού Γουλανδρή, που αρνήθηκαν ο Δομάζος και οι συμπαίκτες του. Ολα αυτά και άλλα πολλά σε ένα ντοκιμαντέρ, που τιμάει με τον καλύτερο τρόπο την σημερινή επέτειο 50 χρόνων από την συμμετοχή του Παναθηναϊκού στο τελικό του Ουέμπλεϊ.
