Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για την επιστροφή του Δημήτρη Κουρμπέλη έπειτα από 14 μήνες απουσίας και την υποχρέωση του Παναθηναϊκού να πάρει το κύπελλο και να βγει στην Ευρώπη.
Έτσι όπως τα κατάφεραν όλοι από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο στον Παναθηναϊκό η ομάδα τρέχει και δεν φθάνει για να βγει στην Ευρώπη. Οι τρεις ήττες ήρθαν σε παιχνίδια που σε κανένα δεν άξιζε να χάσει η ομάδα. Εχασε όμως και οι τρεις συνεχόμενες ήττες είναι απαράδεκτο γεγονός. Αν και στις δύο από αυτές φάγαμε πιστόλι από τα παλιά καλά χρόνια. Με τον ΟΦΗ το 1-3 έγινε 3-2 με τον ΠΑΟΚ το 0-1 έγινε 2-1. Για την πρόκριση με την Καρδίτσα και τη δεύτερη νίκη φυσικά και δεν θα πω κάτι. Αυτό έλειπε να είχες πρόβλημα να περάσεις και με την Καρδίτσα. Τότε ας το κλείναμε το μαγαζί.
Αυτό που πραγματικά με έκανε χαρούμενο χθες ήταν η επιστροφή του Δημήτρη Κουρμπέλη. Για 14 μήνες ήταν εκτός αγώνων και εκτός προπονήσεων. Έφτασε πλέον να περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό του. Οι δηλώσεις του δείχνουν και το βάρος, που ένιωθε τόσο καιρό. Και την κακή ψυχολογία του. Βρήκε δύναμη, όμως, και ξεπέρασε όσα εμπόδια εμφανίστηκαν μπροστά του. Και είναι και πάλι εδώ δυνατός και έτοιμος. Έτοιμος να κάνει αυτό, που γουστάρει και να παίξει ποδόσφαιρο. Η συγκίνηση του Δημήτρη μπροστά στην κάμερα άγγιξε κάθε φίλο του Παναθηναϊκού, αλλά και φίλο του ποδοσφαίρου που το είδε. Και δεν μιλάμε για ένα παιδί, που κάνει δηλώσεις. Σπάνια συμβαίνει αυτό. Για αυτό και ο τρόπος που μίλησε έχει ιδιαίτερη σημασία. Και έδειξε τον Γολγοθά, που πέρασε.
Μακάρι ο Δημήτρης να συνεχίσει από εδώ και πέρα γερός και δυνατός και να δούμε στο γήπεδο τον καλό Κουρμπέλη, όπως τον είχαμε συνηθίσει πριν τον τραυματισμό. Πρώτα για τον ίδιο και μετά για την ομάδα. Η παρουσία του στην ενδεκάδα θα ανεβάσει το επίπεδο και θα βοηθήσει πολύ και τον Ρούμπεν να φανεί πιο πολύ.
Οσον αφορά την ομάδα και τώρα μετά τις τρεις συνεχόμενες ήττες, που μας έχουν κάνει να μην βγαίνουμε από τα σπίτια μας από την ντροπή λέω αυτό, που έλεγα εδώ και καιρό. Η κατάκτηση του κυπέλλου και η έξοδος στην Ευρώπη δεν είναι στόχος. Υποχρέωση είναι. Ο Παναθηναϊκός θα παίξει στα ημιτελικά του κυπέλλου με την Λαμία και στη συνέχεια στον τελικό θα τον περιμένει είτε ο ΠΑΟΚ, είτε ο Ολυμπιακός. Μπορεί η Λαμία να έχει κάνει δύο ζημιές μέχρι τώρα, αλλά δεν το συζητάω καν να γίνει κανένα κάζο. Να κάνουν αυτό που πρέπει και να περάσουν στον τελικό. Και στη συνέχεια να κάνουν αυτό που πρέπει και να πάρουν το κύπελλο είτε με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, είτε με αντίπαλο τον Ολυμπιακό.
Θα μου πεις βολεύεσαι με ένα κυπελάκι, κοτζάμ Παναθηναϊκός; Φυσικά και όχι. Εγώ θα είμαι χαρούμενος μόνο όταν ο Παναθηναϊκός πάρει και πάλι το πρωτάθλημα και στην Ευρώπη κάνει αυτά, που μόνο αυτός ξέρει. Οτιδήποτε λιγότερο δεν με ικανοποιεί. Αλλά με την καταστροφική πορεία που έχει η ομάδα τα τελευταία χρόνια η κατάκτηση του κυπέλλου κόντρα σε μία μεγάλη ομάδα θα δώσει μία ώθηση για να γίνουν τη νέα σεζόν αυτά, που πρέπει και η ομάδα να κάνει πρωταθλητισμό. Τίποτα λιγότερο…
*Τι να πεις για την ομάδα βόλεϊ, για τον Σωτήρη Πανταλέων, για τον κόουτς Δημήτρη Ανδρεόπουλο για όλους τους παίκτες, την διοίκηση, όλους. Μόνο περηφάνια για όλους για αυτά, που μας προσφέρουν και τις χαρές, που μας χαρίζουν. Πρόκριση στα ημιτελικά στο Τσάλενζ καπ στην Ευρώπη. Το ευχαριστώ είναι λίγο για μία ομάδα, που πριν τέσσερα χρόνια έδινε μάχη για να μην πέσει κατηγορία…
