Κάθε Κυριακή όλο και μεγαλύτερη… γλύκα έχει η κάθε νίκη του Παναθηναϊκού. Είτε είναι ντέρμπι και ανατρέπει σκορ, όπως με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ, είτε βρίσκει απέναντί του ομάδες που το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να αμυνθούν, όπως ο Αστέρας Τρίπολης, είτε συναντά αντιπάλους που δεν νοιάζονται για τη σωματική ακεραιότητα των συναδέλφων τους, όπως οι παίκτες της Λαμίας που έκαναν ορισμένα “εγκληματικά” μαρκαρίσματα με την ανοχή του Φωτιά (δύο κίτρινες ο άνθρωπος που αγνοεί εντελώς τους κανονισμούς ποδοσφαίρου, αλλά θέλει να μας πείσει πως είναι διαιτητής), είτε βλέποντας την κλάψα των άλλων για τα καταφανέστατα πέναλτι.
Κάθε Κυριακή κερδίζει, κάθε Κυριακή συνεχίζει να είναι πρώτος και καλύτερος, κάθε Κυριακή τους αφήνει να αναρωτιούνται ως που θα την πάει τη βαλίτσα. Για την ώρα θα τους… μάθουμε την προπαίδεια από την αρχή. Τρία επί οχτώ= 24. Κι έχει ο Θεός.
Μπορεί την επόμενη Κυριακή να βάλει τη δεύτερη ομάδα ο Γιοβάνοβιτς, που ξεμένει από παίκτες επειδή οι αντίπαλοι δεν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Και να κερδίσει τον Άρη με τον Μπιλάλ.
Ποτέ δεν ξέρεις με τον φετινό Παναθηναϊκό. Έβλεπα τον Βέρμπιτς να παρατάει την μπάλα στο 98′ επειδή φοβόταν πως κάτι θα του συμβεί και σκεφτόμουν πως μπορεί να ένιωθαν όλοι με αυτά που έβλεπαν.
Ο Τζανδάρης κόντεψε να βγάλει απ’ τη θέση του το κεφάλι του Τσέριν, αλλά δεν είδε κόκκινη κάρτα ούτε ο Φωτιάς, ούτε οι διαιτητές στο VAR.
Απ’ τον Φωτιά δεν έχω και πολλές απαιτήσεις. Αγνοεί ακόμα και τα βασικά του ποδοσφαίρου. Αλλά στο VAR τι ακριβώς έβλεπαν; Δεν είδαν το άκρως επικίνδυνο παίξιμο του Τζανδάρη για να τον στείλουν μια και καλή στα αποδυτήρια; Στη φάση του Ιωαννίδη ο αμυντικός της Λαμίας, Κορνέζος, του έσπασε τη μύτη αλλά ο Φωτιάς δεν έδειξε ούτε κίτρινη κάρτα. Ευτυχώς που έδωσε και φάουλ να λέμε.
Ο Παναθηναϊκός απέναντι στο ξύλο των γηπεδούχων και το μάλλον… ύποπτο παιχνίδι των διαιτητών (μάλλον έπιασε τόπο η κλάψα όσων κυνηγούν), είχε να αντιπαραθέσει ποιότητα. Μια κάθετη του Μπερνάρ, ένα τσίμπημα του Παλάσιος και τέλος στο ματς. Δύο μέρες να έπαιζε η Λαμία, γκολ δεν θα έβαζε στον Παναθηναϊκό.
Το καθάρισε το παιχνίδι ο Σάντσες, προκειμένου να μην υπάρχει άγχος στο τελευταίο 15λεπτο, που ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να παίξει με δέκα ποδοσφαιριστές αφού δεν είχε άλλες αλλαγές. Έκανε τέσσερις αναγκαστικές.
Όσο παίχτηκε ποδόσφαιρο στη Λαμία, δηλαδή στο πρώτο ημίχρονο, οι πράσινοι είχαν όλα εκείνα τα στοιχεία που διακρίνουν μια ομάδα που έχει στόφα πρωταθλήτριας και προσωπικότητα νικητή.
Αρχικά περιόρισε τους γηπεδούχους στο 1/4 του γηπέδου, δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό. Κυκλοφόρησε την μπάλα με άψογο τρόπο και με υπομονή. Έψαξε το γκολ ορθολογικά και από τα άκρα και από τον άξονα και αυτό ήρθε επειδή στο ρόστερ του υπάρχουν παιχταράδες. Μέχρι σήμερα ήταν ο Αϊτόρ, σήμερα ήταν ο Μπερνάρντ και ο Παλάσιος.
Οι δύο… κοντοί έκρυψαν την μπάλα στο 23′ και ο Σαράνοφ την είδε στα δίχτυα του. Οι πράσινοι έπαιξαν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με το ματς απέναντι στον Αστέρα, που επίσης ήταν σε παρόμοιες συνθήκες. Δηλαδή με… πούλμαν στην άμυνα και με πολύ βρώμικο παιχνίδι στις μονομαχίες.
Έπαιζαν περισσότερο άμεσα, με 1-2 επαφές, έκαναν συνεχώς κίνηση χωρίς την μπάλα και… μεγάλωναν με πιο αποτελεσματικό τρόπο το γήπεδο, απλώνοντας τους ποδοσφαιριστές τους.
Ήταν θέμα χρόνου να έρθει το γκολ και όταν ήρθε όλοι κατάλαβαν πως οι πράσινοι δεν πήγαν για να… αστειευτούν στη Λαμία αλλά για να πάρουν ακόμα μία νίκη και να συνεχίσουν με πατημένο το γκάζι και με τα φρένα σπασμένα την πορεία τους προς την κορυφή.
ΥΓ: Κάθε φορά που υπάρχει ένας τέτοιος τραυματισμός σαν αυτόν του Τρουιγιέ καταλαβαίνεις πόσο δύσκολο και άδικο γίνεται πολλές φορές το ποδόσφαιρο. Οι ευχές μαζί του για γρήγορη ανάρρωση.
ΥΓ.1: Ο Τσόκαϊ μοιάζει να είναι ένας ακόμα λαγός που βγαίνει από το καπέλο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Δείγμα θετικότατο για τον Αλβανό χαφ, για τον οποίο μαθαίναμε πως στις προπονήσεις δείχνει καταπληκτικά στοιχεία. Αλλά είναι άλλο να τον βλέπεις και στο γήπεδο να τα επιβεβαιώνει. Με τον Παναθηναϊκό να θυμίζει… νοσοκομείο, ίσως σύντομα τον δούμε και στην ενδεκάδα.
