Είναι μια ομάδα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του προπονητή της. Ούτε ψευτοτσαμπουκάδες, ούτε διαμαρτυρίες, ούτε ουρλιαχτά προς τους διαιτητές, ούτε καθυστερήσεις όπως κάνουν οι περισσότεροι στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και για όσους βιαστούν, ας τους προλάβω: ναι στην Ελλάδα είναι είδηση το… αυτονόητο.
Είναι είδηση το να βλέπεις μια ομάδα να δέχεται την ήττα της χωρίς κραυγές. Να τη διαχειρίζεται όπως πρέπει. Σαν μεγάλος σύλλογος, που πρώτα θα κοιτάξει τι δεν έκανε εκείνος σωστά μέσα στο γήπεδο και μετά θα ασχοληθεί με τα υπόλοιπα. Αυτό έκανε ο Παναθηναϊκός το βράδυ της Κυριακής. Θα του ήταν πολύ εύκολο, θα ήταν το αναμενόμενο και το σύνηθες, να βλέπαμε άλλες εικόνες με το τέλος του ντέρμπι στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Αφορμή υπήρξε άλλωστε. Το «κρύο» γκολ που δέχτηκε, μια ήττα που δεν άξιζε, μια βραδιά που γενικά μπορεί να σου αφήσει «πληγές» τις οποίες θα δυσκολευτείς να διαχειριστείς. Ο Παναθηναϊκός βγάζει μια εικόνα που καμία σχέση δεν έχει με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έπαιξε, έχασε, προχωράει. Έχει άλλωστε μπροστά του ένα πάρα πολύ δύσκολο ματς, αυτό στα Γιάννενα, που πια μπαίνει σε επίπεδο… τελικού. Χρειάζεται ένα μεγάλο αποτέλεσμα, τώρα που η πίεση είναι αφόρητη.
Είναι η εικόνα του ίδιου του Ιβάν Γιοβάνοβιτς εκείνη που περνάει σε όλη την ομάδα. Το λέμε και το ξανά λέμε, αλλά δεν κουραζόμαστε: ο Γιοβάνοβιτς είναι πολυτέλεια για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Όχι μόνο σε ότι αφορά την προπονητική του αξία, άλλωστε υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι προπονητές στη χώρα μας. Αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του, τους τρόπους του, τα όσα πρεσβεύει και λέει.
Ρωτήθηκε δύο φορές για τη διαιτησία, μία με τους παλμούς στο… κόκκινο, με το που έληξε το ματς και μία όταν πια ήταν σε μεγαλύτερη ηρεμία, στη συνέντευξη Τύπου. Δεν απάντησε, δε θέλησε να πάει την κουβέντα αλλού. Μίλησε μόνο για την ομάδα του, για όσα έκανε και κυρίως όσα δεν έκανε. Με ηρεμία και με σιγουριά. Κρατήστε το δεύτερο. Ο Γιοβάνοβιτς βγάζει μεγάλη σιγουριά για το δημιούργημά του. Στηρίζει τους παίκτες του, τους πιστεύει, πιστεύει στο πλάνο του και στο όραμά του. Πολύ σημαντικό για τη δύσκολη συνέχεια, ακόμα πιο σημαντικό για την εν γένει παρουσία του στον πάγκο του Παναθηναϊκού.
Μην ξεχνάμε πως το συμβόλαιο που υπέγραψε πέρσι το καλοκαίρι είναι έως το 2025 και ελπίζουμε να είναι για πολύ περισσότερο. Και να συνεχίσει τόσο ο ίδιος, όσο και η ομάδα που εκείνος δημιούργησε, να παράγει και καλό ποδόσφαιρο, να κατακτά τίτλους και να συνεχίζει να βαδίζει σε έναν δρόμο που στην Ελλάδα έχει μπει… απαγορευτικό σχεδόν για όλους τους υπόλοιπους. Της αυτοκυριαρχίας, της υγείας, της σωστής συμπεριφοράς μετά από δύσκολες βραδιές.
