Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Μοναδικές. Ανεπανάληπτες. Απερίγραπτες. Σαν αυτές που βίωσε ο Παναθηναϊκός στη ρεβάνς της ημιτελικής φάσης του Κυπέλλου Ελλάδας στη Λεωφόρο, απέναντι στον ΠΑΟΚ, προκαλώντας συναισθήματα που θα μείνουν βαθιά χαραγμένα στην καρδιά των εκατομμυρίων φίλων του συλλόγου ανά τον ελληνισμό.
Με κομμένη την ανάσα. Στη λεπτομέρεια της λεπτομέρειας. Ποιος νοιάζεται αν το θέαμα ήταν κακό, οι ευκαιρίες ελάχιστες και ο Παναθηναϊκός εγκλωβισμένος δημιουργικά; Οι συγκινήσεις εξαιτίας του διακυβεύματος της πρόκρισης, σε συνδυασμό με την υπερπροσπάθεια όσων αθλητών αγωνίστηκαν, χωρίς αβάντες και σε συνθήκες ίδιων μέτρων και σταθμών, αύξησαν τους παλμούς στο μάξιμουμ.
Εκτόξευσαν τα συναισθήματα και την αδρεναλίνη στο θεό. Ανατριχίλα. Γούρια. Δάκρυα χαράς. Κλεισίματα τηλεοράσεων. Πλάτη αντί για πρόσωπο στις εκτελέσεις πέναλτι. Η απόλυτη έκσταση στο φινάλε. Ο βασιλιάς των σπορ έκατσε στο θρόνο του και σαγήνεψε τα πλήθη, διαγράφοντας διά παντός, τοξικότητες όλων των ειδών. Οσο πιο γρήγορα το καταλάβουν άπαντες, τόσο το καλύτερο.
Ο «Δράκος» Ντραγκόφσκι έμοιαζε ανίκητος στη διαδικασία των πέναλτι του χιτσκοκικού επαναληπτικού ημιτελικού. Πρώτος μάγκας με το σπαθί του, ένας γίγαντας!
Παρεμπιπτόντως, παίζουν και οι τερματοφύλακες στο ποδόσφαιρο, δεν είναι διακοσμητικός ο λόγος της ύπαρξής τους. Αντιθέτως, είναι κομβικός και ενίοτε κάνει τη διαφορά. Οπως την έκανε ο… τρελός Πολωνός.
Μάλλον θα πρέπει να περάσουν πρώτα κάποαι χρόνια για να συνειδητοποιήσουμε τι έχει καταφέρει ο Παναθηναϊκός τη φετινή σεζόν. Τρεις προκρίσεις θρίλερ, η μία πιο επική από την άλλη! Δεν το έχουν κάνει πολλοί. Με τρεις διαφορετικούς τερματοφύλακες, σίγουρα κανένας άλλος. Μπρινιόλι στη Μασαλία, Λοντίγκιν στο Φάληρο, Ντραγκόφσκι στη Λεωφόρο.
Απέναντι στη Μαρσέιγ ήταν το πιο γλυκό. Μέσα στο Βελτοντρόμ, με 65 χιλιάδες φρικαρισμένους Γάλλους, με πολιορκία άνευ προηγουμένου στο πρώτο ημίχρονο και με ανεπανάληπτη αντίδραση στο δεύτερο, με γκολ στην τελευταία φάση του ματς, όπως συνέβη την Τετάρτη στη Λεωφόρο με τον Λημνιό! Όχι ότι η πρόκριση μέσα στο Φάληρο πήγε πίσω. Το τριφύλλι έπαιξε δίχως την κολόνα του στην επίθεση, με τον Λοντίγκιν κέρβερο και Ελ Σιντ μαζί, με τον Ακαϊντίν να κάνει εσπευσμένα το ντεμπούτο του, με δύο προπονήσεις στο ενεργητικό του και σε θέση… στράικερ (!) με παρτενέρ τον Αϊτόρ.
Κόντρα στον ΠΑΟΚ εξαντλήθηκε ακόμη και η… φαντασία. Ελειπε το μισό κέντρο, ο αντίπαλος ήταν καλύτερος στην κανονική διάρκεια και είχε τρία «ματς μπολ» για να προκριθεί στον τελικό. Τα έχασε και τα τρία. Ας όψεται ο Ντραγκόφσκι και τα «καρύδια» των πράσινων εκτελεστών.
Ο Παναθηναϊκός φέτος έχει δείξει πολλάκις ότι διαθέτει ατσάλινο χαρακτήρα. Κακώς περνάει στα ψιλά ως επίτευγμα. Διότι τέτοιες προκρίσεις, με τον τρόπο που επιτεύχθηκαν, σε κάνουν να αισθάνεται άτρωτος. Ανίκητος. Κι αυτό από μόνο του είναι τεράστιας σημασίας για την κατάκτηση των εγχώριων στόχων, ήτοι του πρωταθλήματος και του κυπέλλου Ελλάδας, από τον Παναθηναϊκό τη φετινή σεζόν.
Όπως λέει και ο Φατίχ Τερίμ, η μοναδική ήττα που υπάρχει είναι όταν τα παρατάς….
