Θυμάστε τι είχε συμβεί στο ματς του καλοκαιριού απέναντι στον Αγιαξ; Για περίπου ένα ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έμοιαζε σαν να μην πίστευε στις δυνατότητές του και έχασε ένα παιχνίδι που με βάση την εικόνα του δεν άξιζε να το χάσει. Πήγε στο Άμστερνταμ έχοντας δει και ξανά δει πιθανόν όλα όσα συνέβησαν στο πρώτο ματς, κοίταξε τους Ολλανδούς στα μάτια (οι Ολλανδοί οι οποίοι είναι πρωτοπόροι στο πρωτάθλημα και οδεύουν ολοταχώς για επιστροφή στους τίτλους), τους νίκησε και αποκλείστηκε σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία των πέναλτι.
Αυτός ο φόβος καμιά φορά επηρεάζει πολύ κυρίως το μυαλό των ποδοσφαιριστών. Να νομίζεις πως δεν μπορείς να πετύχεις κάτι, ακόμα και αν προσπαθήσεις. Είναι όμως προτιμότερο να προσπαθήσεις και ας μην τα καταφέρεις, παρά να ξέρεις πως απλά… παραδόθηκες στους δαίμονές σου. Ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε να παραδοθεί στους δαίμονές του το βράδυ της Πέμπτης απέναντι στη Φιορεντίνα. Και το έκανε έχοντας μάλιστα ένα ξεκίνημα ονειρεμένο. Ποιος απ’ όσους βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο χθες βράδυ πίστευε ότι οι πράσινοι στο 19′ θα ήταν μπροστά με 2-0, έχοντας ποσοστά… Κέντρικ Ναν; Δύο φορές κοίταξαν εστία, δύο στα δύο είχαν. Κι όμως χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια τους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα: γκολ η Φιορεντίνα στο 20′, μεγάλη ευκαιρία στο 22′, δεύτερο γκολ στο 23′.
Και από το 23′ μέχρι να πάνε στα αποδυτήρια έμοιαζε το κάθε λεπτό με αιώνας. Σοκαρίστηκαν, πάγωσαν, διαλύθηκαν ψυχολογικά. Αν έπρεπε να βάζαμε τάιμ άουτ στο ποδόσφαιρο, για κάτι τέτοιες στιγμές θα το χρειαζόμασταν. Ευτυχώς ήταν οφσάιντ ο Μορένο που σκόραρε στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου και πήγαν οι ομάδες με το 2-2 στα αποδυτήρια. Και βγήκαν απ’ αυτά με τον Παναθηναϊκό περισσότερο έτοιμο κυρίως ψυχολογικά. Σε θέμα νοοτροπίας και διαχείρισης.
Ένα ποδόσφαιρο περισσότερο στα δικά του μέτρα, παρά στο… run and gun που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Η επιλογή του Βιτόρια να επιλέξει τον Κώτσιρα αντί του Βαγιαννίδη μάλλον ατυχής ήταν και η αναγκαστική είσοδος του «Βάγια» όταν τραυματίστηκε ο συμπαίκτης του σουλούπωσε τα πράγματα από την πλευρά στην οποία είχε στοχεύσει η Φιορεντίνα. Η συνεργασία Ίνγκασον – Αράο λειτούργησε καλύτερα από το πρώτο ημίχρονο που… κουτουλούσαν, ο Ουνάι με τον Παναθηναϊκό να έχει πια περισσότερο την μπάλα στα πόδια του μπήκε και εκείνος περισσότερο στο παιχνίδι, ο Τετέ έδειξε ξανά πόσο περισσότερο ταιριάζει με τον Βαγιαννίδη, ο Σφιντέρσκι ταλαιπωρούσε την άμυνα της Φιορεντίνα σε κάθε του επαφή.
Και οι Τζούρισιτς και Σιώπης αποτέλεσαν τους στυλοβάτες του Παναθηναϊκού. Ο πρώτος έχει συμμετοχή σε όλα τα γκολ. Από δικά του πόδια έρχεται η πάσα που… ξεκλειδώνει την άμυνα της Φιορεντίνα στο 1-0, από δικό του σουτ και απόκρουση του τερματοφύλακα έρχεται το 2-0 του Μαξίμοβιτς, δική του είναι η ασίστ για το υπέροχο πλασέ του Τετέ και το τελικό 3-2. Όσο για τον Σιώπη; Ακόμα τρέχει. Και όχι μόνο τρέχει, αλλά είναι αυτός από τα πόδια του οποίου ξεκινάει η κόντρα επίθεση για το τρίτο γκολ. Ήταν υπέροχος. Και γενικά φέρνει μέσα στην ομάδα μια ένταση που δεν είχε. Που της έλειπε. Έναν τσαμπουκά που ξυπνά και τους γύρω του.
Η ρεβάνς στη Φλωρεντία δε θα είναι καθόλου εύκολη. Το αντίθετο. Θα ήταν απείρως καλύτερα τα πράγματα αν εκείνο το σουτ του Τζούρισιτς πήγαινε λίγα εκατοστά πιο δίπλα και δεν κατέληγε στο δοκάρι αλλά στα δίχτυα. Το 4-2 θα ήταν μαγικό και ίσως και πιο δίκαιο βάσει της συνολικής εικόνας του αγώνα. Γιατί ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος με εξαίρεση το διάστημα 20′-45′ που περισσότερο… μπλέχτηκε στο δικό του άγχος και τους δικούς του εφιάλτες. Όμως πάει στη Φλωρεντία με προβάδισμα, αλλά κυρίως με εκείνο το καρδιοχτύπι που μας είχε λείψει. Με εκείνη την προσμονή για ένα μεγάλο παιχνίδι, ένα μεγάλο βράδυ. Με τις μνήμες από τη Ρώμη το 2010…
