Γεννήθηκα το 1984. Αρχισα να θυμάμαι καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα. Τον καιρό που η πιο πετυχημένη ελληνική ομάδα όλων των εποχών, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός, ξεκίνησε να «καταπίνει» τις κούπες. Μέχρι και σήμερα, δεν έχει κοιτάξει ποτέ πίσω της… Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος
Ας με συγχωρήσουν οι πιο παλιοί. Γεννήθηκα τον Σεπτέμβριο του 1984 και άρχισα να κρατάω στη μνήμη μου πράγματα καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα. Είτε αυτά έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό, είτε με οποιοδήποτε άλλον τομέα της ζωής. Είμαι απ’ τους τυχερούς που γνώρισαν για τα καλά την σπουδαιότερη ομάδα που «γέννησε» ο ελληνικός αθλητισμός. Τον μπασκετικό Παναθηναϊκό, των τελευταίων 18 ετών. Η μνήμη μου έχει καλά φυλαγμένες στο σκληρό της δίσκο όλες τις επιτυχίες, όλες τις κούπες, όλες τις μεγάλες νίκες από το 1996 και έπειτα. Από την βραδιά που το χέρι του… Θεού Βράνκοβιτς σηκώθηκε ως τον ουρανό για να κόψει το σουτ του Μοντέρο και έπειτα, ο Παναθηναϊκός δεν κοίταξε ποτέ πίσω του.
Εκείνη την τάπα του Βράνκοβιτς την ακολούθησε το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια, με Σούμποτιτς στον πάγκο και τον ΠΑΟΚ του Πέτζα αντίπαλο. Αργότερα ήρθε το δεύτερο ευρωπαϊκό στη Θεσσαλονίκη, το «ομορφότερο» στην Μπολόνια, το «εδώ θα το σηκώσουμε Παναθηναϊκέ» στην Αθήνα, το «καρδιοχτύπι» στο Βερολίνο, το «τελευταίο του Ζοτς» στη Βαρκελώνη. Κι όταν οι χρονιές δεν είχαν ευρωπαϊκό τρόπαιο, δεν υπήρξε ούτε μία σεζόν που δεν σηκώθηκε «πράσινη» κούπα.
Από το 1996 και έπειτα, η Ελλάδα έχει περάσει δεκάδες διαφορετικά στάδια. Η δραχμή έγινε ευρώ. Ο ΣΚΑΪ έγινε Alpha. Οι ταυτότητες δεν αναγράφουν θρήσκευμα και μπορούμε να ταξιδεύουμε μονάχα μ’ αυτές και δίχως διαβατήριο. Επέστρεψε η… μπύρα ΦΙΞ (!). Εκλεισε η ΕΡΤ. Τελείωσαν τα «Φιλαράκια». Η βενζίνη τότε δεν κόστιζε ούτε ένα ευρώ το λίτρο και όλα τα νοικοκυριά είχαν πετρέλαιο και ένα πιάτο φαγητό. Μεσουρανούσαν Βίσση και Ρουβάς και πλέον τα μπουζούκια γεμίζουν με τον Παντελή Παντελίδη.
Ένα πράγμα δεν άλλαξε. Οι «κούπες» του Παναθηναϊκού. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης σήκωσε την υπ’ αριθμόν 55. Αριθμός που προκαλεί ίλιγγο. Εδώ και 18 χρόνια, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι με διαφορά η καλύτερη ελληνική ομάδα όλων των εποχών. Για το ματς με τον Αρη δεν έχω να πω κάτι. Το Κύπελλο ο Παναθηναϊκός το κατέκτησε την 23η Δεκεμβρίου και το σήκωσε 1,5 μήνα μετά. Εκείνο το βράδυ, στο ΟΑΚΑ κόντρα στον αήττητο τότε Ολυμπιακό, οι παίκτες του Πεδουλάκη στέφθηκαν κυπελλούχοι Ελλάδας.
Να και μια ακόμα αλλαγή, αλλά πρόσφατη: στις 23 Δεκέμβρη όλοι είχαν τον Παναθηναϊκό ως αουτσάιντερ για όλα τα τρόπαια. Ως χαμένο από τον Ολυμπιακό. Σε 1,5 μήνα, τα πάντα είναι διαφορετικά και η πρώτη κούπα σε χέρια πράσινα. Καλύτερα να μασάς…
ΥΓ: Για τον καλύτερο ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό της φετινής σεζόν (βάσει αντιπάλου και συνθηκών) θα τα πούμε μέσα στις μέρες.
