Κάθε ματς είναι και μία ξεχωριστή ιστορία. Κάθε φάση για την ακρίβεια είναι μία ξεχωριστή ιστορία. Και ο Παναθηναϊκός χαράμισε τόσες πολλές φάσεις στον αγώνα στο ΟΑΚΑ. Το έκανε λόγω της κακής του μέρας; Το έκανε λόγω της ανικανότητας του; Το έκανε γιατί δεν υπήρχε σωστός σχεδιασμός;
Ο Παναθηναϊκός έπαιζε σαν αουτσάιντερ στην έδρα του. Μπροστά στον κόσμο του και αυτό τα λέει όλα. Αυτό φάνηκε από το πρώτο λεπτό. Από το πως έμπαιναν στις φάσεις οι παίκτες του Ολυμπιακού και πως οι αντίστοιχοι του Παναθηναϊκού. Μοναδική εξαίρεση το τέταρτο δεκάλεπτο. Αλλά ακόμα και εκεί, ένα λάθος του ήρωα Διαμαντίδη, η λάθος επιλογή από τον πάγκο στο -4 και το λέι απ του τραγικού Σπανούλη έκαναν το 1-2 και έφεραν αγκαλιά τους Πειραιώτες με τον τίτλο.
Ανέλπιστο; Σε καμία περίπτωση. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε όλο το παιχνίδι χωρίς την παραμικρή βοήθεια στην επίθεση από τουλάχιστον έξι παίκτες του. Ο Μαυροκεφαλίδης κλήθηκε να δώσει λύσεις όταν ο Λάσμε φορτώθηκε με φάουλ και τα έκανε μαντάρα. Ο Ούκιτς κυνήγησε τον Σπανούλη, αλλά στην επίθεση ήταν απόντας. Ο Μπράμος απελπιστικά άστοχος και τρομαγμένος στις κρίσιμες επιθέσεις, θα μπορούσε να τελειώσει το παιχνίδι. Ο Κάρι ήταν σαν να μην έπαιξε και ο Ράιτ έδωσε ενέργεια και ταχύτητα αλλά τα τελειώματα του ήταν επιπέδου… παμπαίδων. Προσθέστε και τους μονίμους απόντες Γιάνκοβιτς και Παππάς (αλήθεια πόσο χειρότεροι είναι από τους Κάρι, Ράιτ και Ούκιτς που είδαμε χθες και δεν παίζουν καθόλου;) και θα δείτε ότι απέμειναν πλην του ήρωα Διαμαντίδη, ο Ματσιούλις που πλήρωσε όμως πολλές φορές τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του κάνοντας ανόητα λάθη, ο Φώτσης που επιθετικά δεν απείλησε αλλά πάλεψε αμυντικά, ο Λάσμε που στο τέλος φάνηκε εξαντλημένος από την υπερπροσπάθεια και ο Γκιστ που αν και ανέτοιμος ήταν ο μόνος μαζί με τον Γκαμπονέζο που τουλάχιστον πήγαν στο επιθετικό ριμπάουντ.
Ίσως όλο το παιχνίδι να είναι η φάση στο 29′. Όταν ο Ολυμπιακός συμπλήρωνε 90” στην επίθεση παίρνοντας τέσσερα ή πέντε επιθετικά ριμπάουντ και οι πράσινοι δεν μπορούσαν αν και ήταν στο -14 να αρπάξουν μία φορά την μπάλα. Σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός όσες φορές πλησίαζε στο σκορ έκανε κάτι λάθος. Και ο Ολυμπιακός παίζοντας σαν φαβορί… το εκμεταλλευόταν.
Το παιχνίδι χάθηκε στα πρώτα 30′ ενώ στο τέταρτο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός με την εμφάνιση του μας γέννησε με περισσότερα ερωτήματα… Αφού λοιπόν, ο Παναθηναϊκός όταν τρέχει μπορεί να απειλήσει γιατί τόσο καιρό πάει σε επιθέσεις 20; Γιατί ο Παναθηναϊκός πρέπει σώνει και ντε να παίζει συνέχεια με τον ίδιο τρόπο στην επίθεση και να μην αφήνει τους παίκτες του να πάνε σε ένας εναντίον ενός; Και πολλά ακόμα…
Θα πείτε… όταν οι πράσινοι μένουν να πολεμούν με τρεις ή τέσσερις τι περισσότερο μπορείς να περιμένεις.
Είναι απλό. Περιμένεις περισσότερο εγωισμό. Περιμένεις να μην στραβομουτσουνιάζουν όταν βγαίνουν αλλαγή αλλά να τρέχουν και να δίνουν το χέρι τους στον συμπαίκτη τους. Περιμένεις να μην χάνουν ριμπάουντ. Περιμένεις να παλεύουν για κάθε φάση στα 40′ και όχι μόνο στα τελευταία 10′. Και περιμένεις και βέβαια ο πάγκος να δίνει τις κατάλληλες βοήθειες.
Γιατί δεν μπορεί να είσαι τέσσερις πόντους πίσω 40” πριν το τέλος και να πηγαίνεις για τρίποντο (το σχέδιο ήταν για σουτ του Φώτση) όταν στην αμέσως επόμενη φάση που είσαι πέντε πόντους πίσω, ζητάς ποστ από τον Ματσιούλις. Δεν μπορείς να βλέπεις την ομάδα σου να φτάνει δύο φορές στην μείωση και να χάνει μετά τις μάχες κοντά στο καλάθι και να μην την βοηθάς με μία αλλαγή ή ένα τάιμ αουτ. Δεν μπορεί ο αντίπαλος πάγκος να παίρνει τάιμ άουτ και να σχεδιάζει την επόμενη επίθεση του και εσύ να στέκεσαι στο τι έχει γίνει ως τώρα…
Είπαμε κάθε φάση… είναι μία ιστορία. Και ο Παναθηναϊκός έχασε κάθε μάχη, σε κάθε φάση μέχρι το 30′ και από το 39′ ως το 40′. Ε με 9′ μπάσκετ… δεν κερδίζεις.
Αυτή η ομάδα έδειξε ότι πάσχει από πάθος, από κίνητρο και από θέληση. Έχουν μία ευκαιρία ακόμα. Αλλιώς καλό καλοκαίρι και καλή σταδιοδρομία όπου και αν πάνε. Θα μείνουμε με τους 2-3 που έχουν θέληση να πολεμάνε ακόμα και όταν τα πόδια τους λυγίζουν από την κούραση. Αυτοί είναι ο Παναθηναϊκός.
