Ο Παναθηναϊκός για τρίτη συνεχόμενη χρονιά απουσίαζε από το μεγάλο ραντεβού της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Αντίθετα, ο «αιώνιος» αντίπαλός του ήταν και πάλι «παρών» στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας και μάλιστα έφτασε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης.
Η αλλαγή… σκηνικού τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει απογοήτευση και πίκρα στις τάξεις των «πρασίνων», που έχουν συνηθίσει να πρωταγωνιστούν την τελευταία 20ετία στα ευρωπαϊκά σαλόνια και να συλλέγουν τίτλους και όχι να αγκομαχούν να φτάσουν στους «8» της Ευρωλίγκας.
Πολλοί θα σχολιάσετε, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Παρά την απουσία του Παναθηναϊκού και από το φετινό φάιναλ φορ, τα αστέρια του παραμένουν διπλάσια από εκείνα του Ολυμπιακού.
Χωρίς να θέλω να μειώσω την τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού και την προσπάθεια που καταβάλει τα τελευταία χρόνια να καθιερωθεί στην Ευρώπη η ιστορία εξακολουθεί να γράφει: Παναθηναϊκός έξι ευρωπαϊκά τρόπαια, Ολυμπιακός τρία. Με άλλα λόγια οι «ερυθρόλευκοι» θέλουν δουλειά πολλή για να φτάσουν τους τίτλους του «τριφυλλιού» όχι μόνο τους ευρωπαϊκούς, αλλά και τους εγχώριους.
Και αυτά δεν τα λέω ούτε ως… παρηγοριά στον άρρωστο, ούτε για να χρυσώσω το χάπι κανενός. Απλά θεωρώ ότι το να φτάνουμε και στο άλλο άκρο και να τα ισοπεδώνουμε όλα είναι λάθος. Αυτά για να βάζουμε και λίγο τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και να μην αφορίζουμε με περίσσια ελαφρότητα και το κυριότερο, να ξεχνάμε….
Πάμε λοιπόν παρακάτω και στο παρόν.
Τα πράγματα φέτος είναι εμφανές ότι δεν ήρθαν όπως τα περίμενε η ομάδα. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην ατυχία που χτύπησε «κόκκινο», με τελευταίο «θύμα» τον Νίκο Παππά, στον οποίο εύχομαι περαστικά και να επιστρέψει σύντομα ακόμη πιο δυνατός. Το χειρότερο κατά τη γνώμη μου είναι ότι φτάνει το τέλος της σεζόν και η ομάδα ακόμη ψάχνει να βρει «ταυτότητα». Συγγνώμη αλλά εγώ αυτή την αίσθηση έχω. Θεωρώ ότι οι κινήσεις που έχουν γίνει καθ όλη τη διάρκεια της σεζόν είναι σπασμωδικές και δείχνουν από τη μια επιθυμία να στηριχθεί το πλάνο της ελληνοποίησης και από την άλλη άρνηση του να συμβιβαστεί με την ιδέα να χάσει τα κεκτημένα.
Με συγχωρείτε αλλά και τα δύο μαζί, είναι δύσκολο να γίνουν. Ή θα δείξεις υπομονή και θα παραμείνεις πιστός στο πλάνο σου, στηρίζοντάς το μέχρι τέλους με όποιο κόστος, ή θα κινηθείς με στόχο να κυνηγήσεις όλους τους στόχους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Θεωρώ ότι φέτος κάπου χάθηκε η… μπάλα. Αυτά όμως προς γνώση και συμμόρφωση για τη νέα χρονιά. Επειδή όμως προέχει η φετινή και απομένει η διεκδίκηση ενός τίτλου, ας περιμένουμε με το καλό να ολοκληρωθεί και θα χουμε χρόνο να πούμε περισσότερα.
