Είχες πολλά να πεις και να γράψεις για τη δεύτερη συνεχόμενη «γκέλα» του Παναθηναϊκού στο πρωτάθλημα, που τον άφησε έξι βαθμούς πίσω από την κορυφή πριν καν φύγει ο Αύγουστος. Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την έκφραση «χάθηκε το πρωτάθλημα από τώρα», διότι δε συμφώνησα ποτέ με όσους θεωρούσαν πως η φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού είναι πραγματική διεκδικήτρια του τίτλου. Το ρόστερ της ομάδας έχει τρανταχτά κενά, εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν, ο σχεδιασμός είναι ποδοσφαιρικά λάθος και οι περισσότεροι παίκτες που ήρθαν είναι χαμηλού επιπέδου και όχι ικανοί να κάνουν πρωταθλητισμό υπό το βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός είναι για τη χώρα μας ένας ποδοσφαιρικός «γίγαντας», που προφανώς κάποιοι το ξεχνούν με αποτέλεσμα να βλέπουν παίκτες τύπου Άλτμαν ικανούς να τον οδηγήσουν σε τίτλους ή παίκτες τύπου Καμπέσας καλύτερους από εξτρέμ ακόμα και του πολύ πρόσφατου παρελθόντος (π.χ. Εμποκού). Δε λέω, είναι αναγκαία και απαραίτητη η αισιοδοξία και το να βρεις κάτι να «πατήσεις», όμως το γήπεδο είναι ο μεγαλύτερος καθρέφτης. Και στο γήπεδο δεν μπορείς να βαφτίσεις ψάρι το κρέας. Θα σε εκθέσει.
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, που σαν προσωπικότητες ικανές για πρωταθλητισμό εξαντλείται στον Μολέδο (που ήθελε να φύγει), στον Ζέκα (έφυγε), άντε και στον Τσάβες, που μόλις ήρθε, δεν θα μπορούσε να είναι σοβαρός διεκδικητής πρωταθλήματος, όσο καλός προπονητής κι αν είναι ο Ουζουνίδης. Όποιος υποστήριζε το αντίθετο «δούλευε» τον εαυτό του και τους γύρω του.
Ο δε διοικητικός Παναθηναϊκός, όχι ομάδα πρωταθλήματος δεν μπορεί να δημιουργήσει, αλλά πάλι καλά να λέμε που δεν… πέφτει κατηγορία. Η διαρροή μετά το τέλος του αγώνα με τον Λεβαδειακό γύρω από… κυβερνητική διαπλοκή, είναι περισσότερο αστεία από οποιαδήποτε άλλη διαρροή στο παρελθόν.
Η δε ταύτιση της εφημερίδας «Γαύρος» με τη χθεσινή θέση του Παναθηναϊκού δεν προκαλεί ούτε γέλιο, ούτε οργή. Προκαλεί ανατριχίλα. Όχι μόνο διότι φαίνεται πως πλέον Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός τείνουν διοικητικά να γίνουν «αδερφάκια», αλλά ακόμα περισσότερο διότι σε τέτοιες σχέσεις, ο ισχυρός είναι αυτός που κινεί τις μαριονέτες και τις μετατρέπει σε «παιχνιδάκι» του. Και γνωρίζουμε όλοι ποιος είναι ο διοικητικά ισχυρός μεταξύ των δύο… Πρωτοφανείς καταστάσεις για έναν σύλλογο που αλλιώς τον έμαθε ο κόσμος του και αν μη τι άλλο πάντα κρατούσε την αξιοπρέπειά του. Αν χαθεί κι αυτή, ζήτω που καήκαμε.
