«New York, a place to live», αναφέρει ένα τουριστικό σλόγκαν από τις ΗΠΑ για χάρη της Νέας Υόρκης. Εκατοντάδες ωραιοποιημένες περιγραφές και εκατομμύρια κλισέ συνοδεύουν τον μύθο της. Ιστορίες που πολύ πιθανόν θα διηγηθεί στους νέους του συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ ο Σον Κιλπάτρικ.
Μέσα σε διάστημα είκοσι ημερών, ο Παναθηναϊκός θα μπολιαστεί… εις διπλούν από τον «αέρα» της Πολιτείας, καθώς ο Ρικ Πιτίνο, ετοιμάζει το έδαφος για να υποδεχθεί και να ενσωματώσει (όπως όλα δείχνουν) στο ρόστερ της ομάδας ένα παιδί μεγαλωμένο σε μια πόλη λίγα χιλιόμετρα από τη μητρόπολη, με στόχο να διορθωθούν τα κακώς κείμενα που έχουν φέρει τους «πράσινους» σε δύσκολη θέση, όσον αφορά τη Euroleague.
Όπως έγινε με τον Πιτίνο, έτσι και ο Κιλπάτρικ θα κάνει για πρώτη φορά ένα υπερατλαντικό ταξίδι για χάρη του μπάσκετ. Θα ανοίξει μπροστά του ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό, σε σχέση με όσα έζησε τα προηγούμενα χρόνια της πορείας του στο άθλημα. Για οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, τα πράγματα θα ήταν κάπως… ζόρικα και η προσαρμογή στα νέα δεδομένα ίσως απαιτούσε χρόνο. Για τον 29χρονο «μπομπέρ», ίσως να μην χρειαστεί τόσος, δεδομένου ότι η ζωή του είναι γεμάτη από ποικίλλες εικόνες και ιστορίες, οι οποίες έχουν ως εφαλτήριο τη γενέτειρά του.
«Να είσαι ηγέτης, όχι ακόλουθος»
Όλα άρχισαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στο Γιόνκερς, ένα από τα μεγαλύτερα αστικά συμπλέγματα της μητροπολιτικής περιοχής. Ο πιτσιρικάς τότε, Κιλπάτρικ άρχισε να ερωτεύεται το μπάσκετ, (ελέω και της δημοφιλίας του σε εκείνα τα μέρη) και αποφάσισε ότι θα πορευτεί μαζί του στο μέλλον, όταν σε ηλικία 9 ετών έβαλε 65 πόντους σε ένα συνοικιακό τουρνουά. Από τότε, τα πράγματα φάνηκαν να παίρνουν τον δρόμο τους, με τον Κιλπάτρικ να προχωρά με προσήλωση, βήμα το βήμα, μέχρι το κολέγιο.
Το περιβάλλον του 29χρονου σήμερα, Αμερικανού γκαρντ, δεν του προσέφερε τις καλύτερες επιρροές για να «ανθίσει», ή έστω να συνεχίσει απρόσκοπτα το έργο του, ψάχνοντας το big shot στο ΝΒΑ. Η μητέρα του πάντα στο πλευρό του και φρόντισε να του μεταδώσει τις κατάλληλες αρχές, ώστε να πατήσει από νωρίς στα πόδια του, αδιαφορώντας για το ότι συνέβαινε στη γειτονιά του: «Δεν προέρχομαι από την καλύτερη γειτονιά. Μεγάλωσα στο Cottage Garden του Yonkers. Στη γειτονιά μου, υπήρχαν άνθρωποι που είχαν αρκετά μπλεξίματα με τον νόμο και τα ναρκωτικά», είχε πει χαρακτηριστικά.
Όλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα θα μπορούσε να είχε οδηγήσει στον… εκτροχιασμό του ονείρου του, ωστόσο ο χαρακτήρας του αλλά και οι συμβουλές της μητέρας Κιλπάτρικ, η οποία τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με το άθλημα, δεν του επέτρεψαν να ξεφύγει. Η κυρία Κιλπάτρικ του είχε θέσει το εξής δίλημμα, εάν θέλει να ζήσει ως ηγέτης ή ως ακόλουθος. Και εκείνος, επέλεξε το πρώτο. Έτσι, μπορούσε πλέον να αρχίσει τον δικό του αγώνα, με πρώτο στόχο το να αποδείξει σε όλους, ότι η Νέα Υόρκη βγάζει και σουτέρ!
«Είναι πολλοί οι μύθοι που περιβάλλουν τη Νέα Υόρκη. Εγώ θα αποδομήσω αυτόν που λέει ότι οι παίκτες από την πόλη μπορούν μόνο να ντριμπλάρουν. Προφανώς, ο κόσμος επηρεάστηκε από τους Μάρμπουρι, Άντερσον και Τέλφερ, ωστόσο η δική μου η γενιά μπορεί και να σουτάρει», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά στη «γωνιά» του στο The Players Tribune. Από την αρχή της καριέρας του, πάλευε να αποδομήσει τα κλισέ και εν μέρει τα κατάφερε, μέσω της παρουσίας του στο λύκειο του Nοτρ Νταμ και στο κολέγιο του Σινσινάτι.
Τα εφηβικά του χρόνια πέρασαν μέσα στα παρκέ και οι επιδόσεις του τον ανέβαζαν σταδιακά στα μάτια των προπονητών του. Οι 28.7 πόντοι που έβαζε κατά μ.ο στα λυκειακά του χρόνια λειτούργησαν ως η κατάλληλη συστατική επιστολή για το κολέγιο. Προτού σκάσει για πρώτη φορά τη μπάλα στο παρκέ του Σινσινάτι, είχε στο μυαλό του ότι τίποτα δεν είναι εύκολο και πως στον δρόμο για το ΝΒΑ, δεν θα του χαριστεί τίποτα. Κάτι που είχε μάθει παρακολουθώντας από κοντά την πορεία του συμπολίτη του, Σεμπάστιαν Τέλφερ, η ιστορία του οποίου έγινε μάλιστα και ντοκιμαντέρ («Through the Fire»).
Το ίνδαλμά του και ο… Πιτίνο
Το εν λόγω ντοκιμαντέρ αποτέλεσε το… ευαγγέλιο του Κιλπάτρικ και ένα έμμεσο μάθημα ζωής. Εξάλλου, το τότε είδωλό του, Τέλφερ, είχε κατορθώσει να γίνει viral, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μεταπηδήσει απευθείας από το High School στο ΝΒΑ, παρακάμπτοντας το κολέγιο. Το απύθμενο ταλέντο του, δεν έφτασε για να τον καθιερώσει στην κορυφή, καθώς στην πορεία ενεπλάκη σε μια σειρά από σκάνδαλα με οπλοκατοχή που τον οδήγησαν να παίζει μπάσκετ στην Κίνα.
Μάλιστα, στην «σύνδεση» μεταξύ Κιλπάτρικ και Τέλφερ, υπάρχει και το όνομα του… Ρικ Πιτίνο. Σε ηλικία 13 ετών, ο Κιλπάτρικ παρακολούθησε από την εξέδρα μία από τις «παραστάσεις» του Τέλφερ, στην αναμέτρηση του Lincoln High με το Egdewater. Στην ίδια εξέδρα που βρέθηκε και ο νυν προπονητής του «τριφυλλιού», τσεκάροντας ως κόουτς του Λούιβιλ το -τότε αποκαλούμενο μεγάλο πρότζεκτ της Νέας Υόρκης: «Θυμάμαι ότι είδα τον Ρικ Πιτίνο κάπου στην εξέδρα. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα και κατάλαβα τη σημασία του κολεγίου», είχε αναφέρει για την πρώτη… συνύπαρξή του με τον μετέπειτα κόουτς του.
Οι «μάχες» στην D-League
Οι αξίες, η πίστη στις δυνάμεις του, οι εμπειρίες που αποκόμισε από τη ζωή στο Γιόνκερς και από την εξέλιξη όσων ήξεραν να παίζουν, αλλά όχι να διαχειρίζονται τη ζωή τους, έδωσε στον Κιλπάτρικ τα εφόδια ώστε να δουλεύει συνεχώς με γνώμονα το βήμα παραπάνω. Στο κολέγιο μπήκε ολίγον τι… ψαρωμένος, ωστόσο χρόνο με τον χρόνο, έδειχνε ολοένα και καλύτερος, καθώς η επιμονή του και ο υγιής ανταγωνισμός με τον φίλο του και νυν γκαρντ των Λέικερς, Λανς Στίβενσον, του έκανε καλό. Από τους 9π. (μ.ο) στην πρώτη του σεζόν, έφτασε στους 17. Επίδοση που του εξασφάλισε μια θέση στα κολεγιακά All Star Game και στην πανεπιστημιακή Εθνική Ομάδα.
Σε ηλικία 24 ετών, ολοκληρώνει τη φοίτηση του στο Σινσινάτι. Θεωρητικά, το επόμενο βήμα θα ερχόταν μέσω του draft, ωστόσο η ηλικία του δεν τον τοποθετούσε στα υψηλά κλιμάκια και τις προτιμήσεις των GM του ΝΒΑ. Έτσι, το όνομά του δεν εμφανίστηκε πουθενά στη διαδικασία του 2014. Ο δρόμος για το μέρος όπου «The Amazing Happens», είχε μόνο μία κατεύθυνση. Την D-League.
Εάν το draft αποτελούσε… λεωφόρο για τα παρκέ του ΝΒΑ, η D-League θα ήταν ο… αγροτικός παράδρομος. Εκεί έπρεπε πραγματικά να ξεχωρίσεις για να… ξεφύγεις από μια κατάσταση που συμπεριλαμβάνει περιπτώσεις παικτών που υποβιβάζονται από τα ρόστερ του ΝΒΑ για να μην τους ξεχάσουν, αλλά και παίκτες όπως ο Κιλπάτρικ, που διεκδικούν μέσω της δύσκολης οδού, το δικαίωμα στο όνειρο.
Κι όπως ήταν φυσικό, ο Σον ταλαιπωρήθηκε αρκετά για να βρει τον βηματισμό του: «Μην πω ψέματα, ταλαιπωρήθηκα αρκετά, ιδίως την πρώτη μου χρονιά. Υπήρξαν ματς που έλαμπα και άλλα στα οποία δεν μου έβγαινε τίποτα. Δεν ήξερα πως να αποκτήσω τα εχέγγυα για να παίξω στο ΝΒΑ. Παράλληλα, κόπηκαν οι δεσμοί με τους φίλους και γνωστούς από το κολέγιο. Οι μόνοι άνθρωποι που ενδιαφέρονταν για εμένα μετά τα ματς ήταν η μητέρα μου και οι παιδικοί μου φίλοι…».
Στα 25 του, ο Κιλπάτρικ δεν γνώριζε τι θα του… ξημερώσει σε μπασκετικό επίπεδο, ωστόσο το πάλεψε και κράτησε όλα όσα του έλεγε η μητέρα του στο τηλέφωνο. «Πρέπει να το περάσεις κι αυτό. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται»… Ο Κιλπάτρικ έμαθε από πρώτο χέρι στη συνέχεια, ότι μετά τα δύσκολα, βγαίνει πάντα ο ήλιος. Ένα σερί καλών εμφανίσεων με την ομάδα του Delaware, αρκούσε για να οδηγήσει τους σκάουτερ του ΝΒΑ, ώστε να σημειώσουν το όνομά του.
H Οδύσσεια των Two-Way και οι Νετς
Οι Μινεσότα Τίμπεργουλβς θα του έδιναν την ευκαιρία που τόσο ήθελε, τη σεζόν 2014-15. Όμως, για όλα τα ωραία που συμβαίνουν, είθισται να υπάρχει ένα… αλλά. Και η άλλη πλευρά του νομίσματος, αφορούσε τα Two Way Contracts, όπως αναφέρονται. Συμφωνίες που έχει δικαίωμα να πασάρει κάθε ομάδα του ΝΒΑ προς τους παίκτες που θέλει να τους δοκιμάσει δίχως να δεσμεύεται με την σύσταση μακροχρόνιου συμβολαίου. Εάν όλα πάνε καλά, τότε κάθε franchise θα έχει συν έναν ποιοτικό παίκτη από το πουθενά κι αν όχι, θα μπορεί να τον υποβιβάσει στη D-League.
Η στατιστική αναφέρει ότι ελάχιστοι καταφέρνουν να βγουν… νικητές από την ψυχοφθόρα αυτή διαδικασία (ένα από τα γνωστά μας παραδείγματα ήταν του Μάικ Τζέιμς με τους Σανς), όπου μέσα σε 10 ημέρες θα πρέπει ο εκάστοτε παίκτης να προσαρμοστεί με το περιβάλλον και όχι απλά να παίξει, αλλά να το κάνει και… τέλεια.
Ο Κιλπάτρικ ήταν ενδιαφέρον πρότζεκτ αλλά δεν κατάφερε να περάσει τα «τεστ» στα οποία τον υπέβαλλαν οι Τίμπεργουλβς και οι Νάγκετς. Τα δεδομένα δεν ήταν υπέρ του, κι όμως, εκείνος δεν έχασε την πίστη του και την εργατικότητά του, ενώπιον του νέου του στόχου. Οδεύοντας προς τα 26, ο Σον ήθελε να βρει ένα μέρος όπου -επιτέλους- θα μπορούσε να… ξεπακετάρει τη βαλίτσα του και να μονιμοποιηθεί. Κι αυτό δεν έγινε στη Μινεσότα, ούτε στο Ντένβερ, αλλά στην… ιδιαίτερη πατρίδα του. Οι Νετς από το Μπρούκλιν του προσέφεραν (ακόμη ένα) 10ήμερο συμβόλαιο, εκείνος ένιωσε… σαν στο σπίτι του παίζοντας φοβερά και έτσι, έβαλε την υπογραφή του σε πολυετή συμφωνία.
Στους Νετς, ο Κιλπάτρικ κατέγραψε 109 από τις συνολικά 157 παρουσίες του στο ΝΒΑ. Έφτασε να έχει κατά μ.ο 25.7 λεπτά συμμετοχής, έβαλε 38 πόντους (career high) στη νίκη επί των Κλίπερς (Οκτώβριος 2017), ωστόσο και πάλι, δεν μπόρεσε να βρει τη σταθερότητα που ήθελε. Από τον Φεβρουάριο του 2016 μέχρι τον Μάρτιο του 2018, ο 29χρονος έμεινε ελεύθερος από τους Νετς, πήρε 10ημερο συμβόλαιο στους Μπακς του Γιάννη Αντετοκούνμπο, το οποίο μετέτρεψε σε σταθερή συμφωνία, αλλά τον Μάρτιο του ’18 έπρεπε να αναζητήσει την τύχη του αλλού. Δύο νέες απόπειρες στους Clippers με αντίστοιχα 10ημερα συμβόλαια δεν πήγαν όπως τα περίμενε, κάτι που συνέβη και με τους Μπουλς (ασχέτως εάν μέτρησε 15π. κατά μ.ο ως «ταύρος»), όπου έμεινε… οριστικώς και αμετακλήτως ελεύθερος τον περασμένο Ιούλιο.
Αθήνα καλεί… Νέα Υόρκη
Ο στόχος της μονιμότητας στο ΝΒΑ δεν επετεύχθη για το παιδί από το Γιόνκερς, η ιστορία του οποίου δεν είναι τίποτε λιγότερο από μια κατάθεση πείσματος, δουλειάς, εμπειριών, ταλέντου και… ανταγωνισμού. Περνώντας μέσα από μια διαδικασία έμμεσων και άμεσων εμπειριών, ο Κιλπάτρικ απέκτησε το τσαγανό και τη δύναμη να συνεχίζει την προσπάθεια, κυνηγώντας το όνειρο κάθε νεαρού Αμερικανού, από τη στιγμή που σκάει για πρώτη φορά τη μπάλα του μπάσκετ σε κάποιο γηπεδάκι της γειτονιάς του.
Όλη αυτή η διαδικασία τον ωρίμασε, όπως συνέβη και με τις συμβουλές των δικών του ανθρώπων. Έμαθε να ζει με μια βαλίτσα στο χέρι, να δίνει μάχη με το χρόνο και με δεκάδες άλλους παίκτες που θα ήθελαν κάλλιστα να τον προσπεράσουν και να πάρουν μόνιμα συμβόλαια, να πηγαίνει στις προπονήσεις μισή ώρα πιο νωρίς ώστε να δουλέψει όσο περισσότερο γίνεται. Η εν λόγω ρουτίνα ήταν κοπιαστική, ωστόσο από τα πρώτα του βήματα, κατάφερε να του γίνει συνήθεια. Ωστόσο, κάποια στιγμή, έρχεται και η ώρα που οι αλλαγές μοιάζουν κάτι περισσότερο από επιβεβλημένες.
https://www.youtube.com/watch?v=k-3T1X9QGJI&t=44s
Από το καλοκαίρι του 2018 μέχρι το όνομά του να γραφτεί για πρώτη φορά στα «πράσινα ρεπορτάζ», ο Κιλπάτρικ συνέχισε την ατομική δουλειά, διεκδικώντας ξανά μια θέση στο ΝΒΑ. Σε αυτή την κατάσταση τον… βρήκε ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ, που φανέρωσε το ενδιαφέρον του και κατάφερε να καλύψει τα «θέλω» του, σε οικονομικό επίπεδο, επιμένοντας μάλιστα στην υπόθεσή του, έπειτα από την πρώτη άρνηση λόγω της αναμονής για μια νέα ευκαιρία στον «μαγικό κόσμο».
Τα ξημερώματα της 8ης Ιανουαρίου, έγινε γνωστή η προφορική συμφωνία του με το τριφύλλι. Η επιμονή του Παναθηναϊκού, το brand name του συλλόγου στην Ευρώπη αλλά και η παρουσία του συμπολίτη και σεβάσμιου, Ρικ Πιτίνο, προφανώς και αποτέλεσαν την αφορμή ώστε να δρομολογηθεί μια κίνηση-βόμβα, με τον ερχομό ενός παίκτη με 157 συμμετοχές και 10.3 π. κατά μ.ό στο ΝΒΑ. To νέο -άγνωστο- κεφάλαιο που ανοίγεται μπροστά στον Κιλπάτρικ, δεν είναι ικανό να τον… τρομάξει. Εξάλλου, έμαθε να αγαπά τα ταξίδια.
«Είμαι σινεφίλ, αλλά μπορώ να πω ότι απολαμβάνω περισσότερο τα ταξίδια. Μου αρέσει να πηγαίνω σε νέα μέρη και θα με ενδιέφερε να εξερευνήσω αρκετές τοποθεσίες ανά τον κόσμο», είχε πει χαρακτηριστικά στο επίσημο site του ΝΒΑ. Αυτά τα… νέα μέρη, θα έχουν ελληνικό «χρώμα», με τον Κιλπάτρικ να ετοιμάζεται για την Αθήνα, φέρνοντας ως «προίκα» τις ικανότητές του, τις αρχές του, τις εμπειρίες του, τις συμβουλές της μητέρας του που τις κρατά για πάντα ως φυλαχτό.
Κι αν η πραγματικότητα της Ευρώπης αποτελεί πεδίο άγνωστο για εκείνον, τα παρκέ αποτελούν τη μόνη γόνιμη λύση για τη γρήγορη προσαρμογή του: «Κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο νιώθω ότι δεν ανησυχώ πλέον για τίποτα. Είμαι σαν στο σπίτι μου»…
