Ένας αποκλεισμός από μικρότερη ομάδα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί και στις… καλύτερες οικογένειες. Θυμίζουμε πως με σκάλες ποιοτικότερο ρόστερ από το φετινό έχεις μείνει έξω από τον Πανσερραϊκό, από τον Εργοτέλη της Β’ Εθνικής, από πολλούς και διάφορους. Μην τα θυμόμαστε, μην ξύνουμε πληγές. Το θέμα είναι ότι αυτές οι στιγμές αποτελούν την εξαίρεση, ενώ τώρα πάνε να γίνουν ο κανόνας.
Και πέρσι αποκλειστήκαμε από τη Λαμία στο Κύπελλο και φέτος και το κακό μπορεί να επαναληφθεί ακόμη και του χρόνου ελλείψει προοπτικής, οράματος και κανονικού επενδυτή. Το θέμα είναι ότι όλα αυτά έχουν πάψει να εκπλήσσουν, αντιμετωπίζονται σαν κάτι φυσιολογικό. Και μιντιακά το έχουμε αποδεχτεί και οπαδικά και παντού. Λες και μιλάμε για… άλλη ομάδα.
Μέχρι και οι αντίπαλοί σου γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, να σε χτυπήσουν και να σε ρίξουν κάτω. Αλλωστε και η ατάκα «για να περάσουμε τη Λαμία πρέπει να παίξουμε στο 100%» του Δώνη προς τους παίκτες το παραπάνω συμπέρασμα αποδεικνύει, άσχετα αν το τεχνικό τιμ και οι ποδοσφαιριστές είναι οι τελευταίοι που ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο μεγαλύτερος ελληνικός σύλλογος.
Γράφτηκε και στην προηγούμενη επικοινωνία μας, το επαναλαμβάνουμε και σήμερα για να μην ξεχνιόμαστε. Για να μην βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι (πρωτίστως) το αγωνιστικό, άσχετα αν μέσα στο γήπεδο συνήθως είναι ο καθρέφτης. Είναι μεγαλύτερο από μια ήττα ή ένα αποκλεισμό, δεν αφορά καν το παρόν και μια κακή σεζόν, αλλά το μέλλον. Αυτό που με την παρούσα διοίκηση «υπογράφεται» μαύρο.
Το ματς με τη Λαμία ήταν η πρώτη μεγάλη ήττα για τον Δώνη και τα παιδιά του, γιατί δεν μιλάμε απλά για ένα παιχνίδι, αλλά για απώλεια ΣΤΟΧΟΥ. Ξεκινόντας τη φετινή σεζόν και με την όρεξη να ανοίγει στην πορεία, δύο πράγματα είχες να κυνηγήσεις: Τη θέση στην πεντάδα για να σβήσεις την ευρωπαϊκή ποινή και την διάκριση στο Κύπελλο. Ακόμη κι αν δεν το έπαιρνες να έφτανες τουλάχιστον όσο πιο ψηλά γινόταν και όχι να αποκλείεσαι από τις «Λαμίες» και μάλιστα με τα δεύτερά τους. Το ένα από τα δύο λοιπόν ζητούμενα πέταξε, το άλλο παραμένει ανοιχτό αλλά σαφώς σε πιο δύσκολη μοίρα σε σχέση με τις προ μηνός συζητήσεις.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι με αυτά και με αυτά έσβησε και η φλόγα στον κόσμο. Από εδώ και μπρος και με εξαίρεση το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (άντε και με τον ΠΑΟΚ) στο ΟΑΚΑ θα είμαστε ξανά εμείς και εμείς. Δυστυχώς αλλά για να είμαστε ρεαλιστές όλο αυτό το ωραίο σκηνικό που είχε φτιαχτεί, με τις 25άρες στην εξέδρα, έχει εδώ και καιρό χαθεί και ο αποκλεισμός από τη Λαμία ήταν απλά το τελειωτικό χτύπημα. Ότι χειρότερο για τα παιδιά που έπαιρναν δύναμη από τον κόσμο, αλλά δεν το λες και έκπληξη όταν πρόκειται για έναν τόσο ταλαιπωρημένο λαό, χωρίς άλλες αντοχές.
Σε ότι αφορά το αγωνιστικό κομμάτι είναι εμφανές ότι η ομάδα έχει κάνει κοιλιά και βιώνει την πρώτη της κρίση. Λόγω της ιδιαιτερότητας του ρόστερ το πράγμα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο και θέλει προσοχή, ωστόσο πιστεύω ότι τόσο ο Νταμπίζας όσο και ο Δώνης που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι θα την βρουν την άκρη και θα δώσουν ξανά κίνητρο στους μικρούς, να τους επαναφέρουν τη χαμένη αυτοπεποίθηση.
ΥΓ: Δεν χρειάζεται να πούμε πως οποιαδήποτε προσπάθεια «εκμετάλλευσης» της ιστορίας με την 4η αλλαγή προκειμένου να επαναληφθεί το ματς θα συνιστά μέγιστη ξεφτίλα. Εχουμε χάσει τα πάντα, ας κρατήσουμε μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Αρκεί η ντροπή του αποκλεισμού. Φτάνει και περισσεύει.
