Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την κάθαρση που σε μεγάλο βαθμό ήρθε, την οργή για τα «χαμένα χρόνια» και την… απουσία του Παναθηναϊκού από τις εξελίξεις.
Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την κάθαρση που σε μεγάλο βαθμό ήρθε, την οργή για τα «χαμένα χρόνια» και την… απουσία του Παναθηναϊκού από τις εξελίξεις.
Η – διαφαινόμενη – κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ, ένα χρόνο μετά από αυτή της ΑΕΚ και το σπάσιμο της χούντας που αυτές συνεπάγονται είναι λογικό και επόμενο να γεννούν πρωτόγνωρα για τα τελευταία 25χρονια συναισθήματα και παράλληλα να βάζουν στο τραπέζι θέματα συζήτησης που αγνοούσαμε. Όχι εμείς που το φωνάζαμε, αλλά οι… διοικήσεις.
Καταρχήν, σε καθαρά Παναθηναϊκό επίπεδο, σε πιάνει μελαγχολία. Να ξέρεις ότι είσαι ο πρώτος που έχεις υποφέρει από Παράγκες και Εγκληματικές Οργανώσεις, να το φωνάζεις για δεκαετίες και να σε περνούν για τον τρελό του χωριού και όταν έρχεται η ώρα να καθαρίσει το πράγμα και να επανέλθει το περίφημο 50-50 να είσαι όχι απλά στην απ’ έξω αλλά στην χειρότερή σου φάση. Με αβέβαιο παρόν και ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον. Μην σου τύχει…
Από την άλλη, τόσο εμείς οι Παναθηναϊκοί όσο και γενικότερα όλοι όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο και έβλεπαν με ποιους τρόπους χτίζεται (ας μην βάλουμε σφυρηλατείται που είναι της μόδας και μπερδευτεί κόσμος…) η «καρδιά του πρωταθλητή», ένα πράγμα σκέφτονται τον τελευταίο καιρό: Τι θα γινόταν αν όλη αυτή η προσπάθεια κάθαρσης από την Κυβέρνηση και συγκεκριμένους παράγοντες είχε ξεκινήσει… καμιά 20αριά χρόνια νωρίτερα; Πως θα ήταν ο ποδοσφαιρικός χάρτης, ο οπαδικός και γενικότερα η ζωή μας, η οποία σαφώς και επηρεάζεται όταν δεν πάει καλά αυτό που τόσο λατρεύουμε; Τι θα γινόταν αν τα ματς τα σφύριζαν ξένοι διαιτητές και όχι οι «χιλιοτραγουδισμένοι» δικοί μας; Και ένα σωρό ακόμα «ομορφιές» και «μαγκιές» που κόπηκαν με το μαχαίρι, επειδή κάποιοι και ήθελαν και μπορούσαν.
Το χειρότερο λοιπόν απ’ όλα αυτά τα παραπάνω είναι ότι η ομάδα που ξεκίνησε την «φασαρία» και εκτέθηκε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον είναι απούσα από την κοσμογονία που συντελέστηκε ώστε να σπάσει το συγκεκριμένο απόστημα. Ο Γιάννης Αλαφούζος πάνω στην κρίσιμη στροφή όχι απλά έκανε πίσω αλλά επί της ουσίας οι θέσεις του και οι πράξεις του ταυτίστηκαν με αυτούς που τόσο καιρό έβγαζε στη σέντρα.
Παράλληλα, ο Παναθηναϊκός είναι πιο ανύπαρκτος και ανυπόληπτος από ποτέ στα θεσμικά όργανα, ενώ το «κανόνι» που βάρεσε στις πληρωμές μετέτρεψε ένα ρόστερ έτοιμο για πρωταθλητισμό σε μικρομεσαίες ομάδας. Σε ελεύθερη μετάφραση έχουμε φτάσει στο σημείο οι περισσότεροι Παναθηναϊκοί να μην θέλουν ούτε καν να ακούνε για την καθημερινότητα της ομάδας και από την άλλη ουδείς εκ των απέναντι να ασχολείται μαζί μας.
Πάλι καλά που η παρουσία στην ομάδα του Νταμπίζα, του Δώνη, του Σαραβάκου και ορισμένων ακόμη που ξέρουν που βρίσκονται και τι πρέπει να κάνουν έσωσε την παρτίδα και αποφύγαμε τα χειρότερα. Αλλά και πάλι μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για κανονικότητα έχουμε δρόμο πολύ…
