Ο Τάσος Νικολογιάννης γράφει για την κατάσταση στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, τις υπερβολές που πρέπει να σταματήσουν και αφήνει ένα υστερόγραφο για το… rotation στην προεδρία.
Στην Ελλάδα ζούμε και μας αρέσουν οι υπερβολές. Ή να το πω διαφορετικά. Ενθουσιαζόμαστε και απογοητευόμαστε εύκολα. Αυτό συμβαίνει και με τον Παναθηναϊκό φέτος. Και για να λέω την αλήθεια, αρκετός κόσμος πήγε από την μεγάλη απογοήτευση στον τεράστιο ενθουσιασμό και επέστρεψε εκεί, που ήταν στην αρχή της σεζόν. Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι μία ομάδα, που έχει ταβάνι την είσοδο στην πεντάδα. Είναι το… δικό του πρωτάθλημα η είσοδος στην πεντάδα. Αυτή η ομάδα, φυσικά, ούτε για υποβιβασμό δεν είναι, όπως πίστευαν πολλοί πριν αρχίσει η χρονιά και πιστεύουν και τώρα κάποιοι, ούτε πήγαινε για πρωτάθλημα, όταν έκανε το σερί νικών στην αρχή της σεζόν.
Οι βαθμοί, που έχει η ομάδα στο γήπεδο είναι 37. Οι βαθμοί του Αλαφούζου είναι 31. Το -6 δεν μπορούμε να το χρεώνουμε στην ομάδα. Ο Δώνης και οι παίκτες σ αυτή την στιγμή με τους βαθμούς, που έχουν μαζέψει στο γήπεδο είναι τρεις βαθμούς πάνω από τον Αρη και τρεις βαθμούς πίσω από τον τρίτο Ατρόμητο. Χωρίς το -6 ο Παναθηναϊκός τώρα θα ήταν το φαβορί για να μπει στην πεντάδα. Αρα εντός γηπέδου συνολικά η πορεία της ομάδας, με βάση τις συνθήκες και το περιορισμένο ρόστερ είναι πετυχημένη.
Από κει και πέρα, ούτε το σερί νικών, που έκανε η ομάδα στις αρχές του πρωταθλήματος ήταν φυσιολογικό, ούτε το σερί των μη νικών, που κάνει το 2019 είναι φυσιολογικό. Τότε η ομάδα έκανε πέντε ευκαιρίες και έβαζε τρία γκολ και ο αντίπαλος είχε ευκαιρίες και τις έχανε. Τώρα για να βάλει γκολ η ομάδα θέλει περισσότερες ευκαιρίες και ο αντίπαλος σκοράρει στην πρώτη φάση. Η ρέντα, που υπήρχε στην αρχή της σεζόν έχει πάει τώρα με τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού. Και έχουμε τώρα έναν μέσο όρο, που είναι οι βαθμοί στο γήπεδο, που βάζουν την ομάδα στην πεντάδα. Το -6 είναι αυτό, που έχει φέρει τον Παναθηναϊκό εκτός πεντάδας και η κακή εικόνα της ομάδας το 2019 έχει μεγαλώσει την απογοήτευση του κόσμου.
Θα πρέπει, όμως, να είμαστε ρεαλιστές. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τη δυνατότητα με το ελλειματικό ρόστερ να καλύψει απουσίες βασικών παικτών, όπως του Γιόχανσον, η του Ινσούα, η να μην… πληρώσει την κακή κατάσταση κάποιων άλλων βασικών παικτών, όπως του Μακέντα, του Μπουζούκη και του Χατζηγιοβάνη . Αυτή είναι η αλήθεια και με αυτή πρέπει να πορευτούμε . Δυστυχώς, όσοι παίκτες έχουν έρθει από τον πάγκο δεν έχουν δείξει μία συνέπεια, ώστε να καλύψουν τα κενά. Η μεγάλη απογοήτευση είναι ο Μουνιέ, που μετράει αντίστροφα, αφού περισσότερο είναι τραυματίας, παρά κάνει προπονήσεις, ενώ και ο Αλτμαν τώρα σιγά-σιγά επανέρχεται μετά από 10 μήνες απουσίας λόγω του σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο. Επίσης μην ξεχνάμε τα σκαμπανεβάσματα, που κάνουν οι νέοι παίκτες, που μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους.
Αρα, όταν δεν είναι καλά οι 11-12 βασικοί υπάρχει πρόβλημα, όπως συμβαίνει εδώ και ένα μήνα. Ας κοιτάξουμε συνολικά την πορεία της ομάδας. Το πρόσημο είναι θετικό, όχι φυσικά για το μέγεθος του Παναθηναϊκού, αλλά για το μέγεθος της ομάδας, που λέγεται Παναθηναϊκός και την διοικεί ο Αλαφούζος. Τόσο μπορεί να πάει αυτός ο Παναθηναϊκός. Μέχρι την 5η, 6η θέση. Μέχρι εκεί. Παραπάνω δεν μπορεί . Και δεν θα μπορέσει με την παρούσα διοίκηση….
*Με την αποχώρηση του Κωνσταντίνου και την επιστροφή του Μαυροκουκουλάκη ο Αλαφούζος κάνει… rotation στους προέδρους, που δεν έχουν κανέναν ρόλο στον Παναθηναϊκό, παρά μόνο να υπογράφουν. Ευτελίζουν τον σύλλογο, όμως, όταν ανοίγουν το στόμα τους, όπως το άνοιγε ο Κωνσταντίνου, ο οποίος δεν παραιτήθηκε, αλλά τον… παραίτησαν. Τέτοιες κινήσεις δείχνουν την κατάντια του συλλόγου σε όλο της το μεγαλείο…
