Τρεις φάσεις στο πρώτο ημίχρονο. Στην πρώτη εκτελεστής ο Χρήστος Δώνης. Στις άλλες δύο εκτελεστής ο Ματίας Γιόχανσον. Ένας αμυντικός μέσος και ένας δεξιός μπακ. Για κακή του τύχη, η μία που πήγε μέσα ήταν οφσάιντ. Αν ο Παναθηναϊκός άνοιγε το σκορ στο Καραϊσκάκη, δε θα έφευγε χαμένος.
Θα ανάγκαζε τον Ολυμπιακό να ανεβάσει πολύ τις γραμμές του για να ψάξει την ανατροπή, θα έβρισκε ανοιχτούς χώρους για να του κάνει μεγαλύτερη ζημιά. Δυστυχώς για τον Δώνη και για την εξαιρετική δουλειά που κάνει εδώ και 1,5 χρόνο, το ρόστερ του δεν έχει παίκτες που να τελειώνουν τις φάσεις με ευκολία. Αν τους είχε, η μοίρα του Παναθηναϊκού και στο ντέρμπι και στη σεζόν θα ήταν διαφορετική.
Ο Ολυμπιακός έχει τον Ελ Αραμπί. Στο δικό του καλό διάστημα στο ματς, ο σέντερ φορ του, έστω κι αν δεν είχε… ακουμπήσει μπάλα σε όλο το ματς, έκανε αυτό που ξέρει. Τη μισή ευκαιρία, την έκανε γκολ, εκμεταλλευόμενος και την ολιγωρία του Σένκεφελντ, αλλά κυρίως το ένστικτο του σκόρερ που έχει. Αντίθετα, ο Παναθηναϊκός δεν έχει έναν τέτοιον «killer» στο ρόστερ του. Δεν έχει Ελ Αραμπί, δεν έχει Σφιντέρσκι, δεν έχει Λιβάγια. Ο Μακέντα δεν ήταν ποτέ τέτοιος.
Οι μεσοεπιθετικοί του δύσκολα μπορούν να του πάρουν ματς με δικά τους γκολ. Ο Χατζηγιοβάνης το έκανε στο Περιστέρι. Και ο Ζαχίντ στη Νέα Σμύρνη. Πέραν αυτών, τίποτα. Αν δεν έχει σέντερ φορ με εύκολο γκολ κι αν δεν έχει μεσοεπιθετικούς που θα βοηθήσουν όταν ο επιθετικός σου δεν είναι σε καλή μέρα, δύσκολα θα πάρεις ντέρμπι. Δεν τα κερδίζεις αυτά τα ματς περιμένοντας αν ο μπακ σου ή ο αμυντικός σου μέσος θα σκοράρουν. Νομοτελειακά, θα χάσεις.
Είναι κρίμα που έχασε ο Παναθηναϊκός ένα παιχνίδι στο οποίο για περίπου 60 λεπτά ήταν πολύ καλύτερος στο γήπεδο. Με καλή κυκλοφορία μπάλας, με κατοχή, με αυτοματισμούς. Ειδικά στο ανοιχτό γήπεδο, έχει τον τρόπο να βγαίνει με ταχύτητα και να πατάει στην αντίπαλη περιοχή με προϋποθέσεις.
Όμως το ρόστερ του είναι «κοντό». Ο Δώνης έβλεπε τους παίκτες του να κουράζονται και δεν υπήρχαν λύσεις που θα μπουν για να αλλάξουν το ματς. Ο Περέα είναι ακόμα «άγουρος», ο Μπεκ δεν είναι παίκτης υψηλού επιπέδου, ο Καμπετσής δύσκολα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όσο περισσότερο περνούσε η ώρα και ερχόταν κόπωση από τα πολλά τρεξίματα, τόσο μειώνονταν οι πιθανότητες για κάτι καλό.
Ο Παναθηναϊκός έκανε σωστά όλα όσα έπρεπε για 60 λεπτά, εκτός από το να βάλει την μπάλα στα δίχτυα. Αντίθετα, ο Γκεστράνιους λάθεψε στην πιο κρίσιμη φάση του αγώνα: το πάτημα του Μπα στον Μακέντα είναι πέναλτι. Πάτημα, πέσιμο, πέναλτι. Τόσο απλό. Ακατανόητη η απόφαση του Φιλανδού να μη δείξει βούλα.
Ακατανόητη και η στάση του Παναθηναϊκού να μην έχει αντιδράσει έως τώρα για μία τέτοια φάση…
