Ο Νικόλας Βασιλαράς γράφει για την νοοτροπία “παιδικής χαράς” στα Γιάννινα και τους μπελάδες που έβαλε ο Παναθηναϊκός στο κεφάλι του.
Να πει κανείς πως είμαστε τίποτα χορτάτοι και μπορούμε να λέμε το Κύπελλο… “Κυπελλάκι” να το συζητήσουμε. Είσαι στα χειρότερά σου, ψάχνεις από κάπου να πιαστείς, σου παρουσιάζεται η ευκαιρία να κάνεις πορεία στον συγκεκριμένο στόχο και παρουσιάζεις αυτό το χάλι; Πλάκα κάνουμε τώρα και τι να δικαιολογήσεις από την παρωδία που είδαμε στα Γιάννινα;
ΟΚ, ο αγωνιστικός χώρος ήταν ως συνήθως για… ζώα και ο διαιτητής για… αυτόφωρο (κανονικό, όχι σαν τον Ολυμπιακών). Να τα δεχτούμε όλα αυτά και να τα βάλουμε στην εξίσωση όπως κάνουμε ΠΑΝΤΑ κι ας πετάει χαρταετό ο επίσημος Παναθηναϊκός. Αυτή την τραγωδία που παρουσίασαν ο Δώνης και οι παίκτες του πως να την δικαιολογήσεις; Εχει την πολυτέλεια ως ρόστερ ο Δώνης να ανοίγει τόσο πολύ το ροτέισον; Ενας παίκτης μας λείπει και τρέχουμε και δεν φτάνουμε, τι αλλαγές ήταν αυτές; Υποτίθεται ότι όλοι ξέρουν πως το Κύπελλο είναι στόχος και λύτρωση για τον Παναθηναϊκό και μπαίνουν μέσα λες και παίζουν φιλικό. Τόσο πολύ… μεγάλωσαν κάποιοι που απέκτησαν τουπέ και έχασαν το πάθος και τον τσαμπουκά τους;
Και μετά θα βγαίνουν να κλαίγονται γιατί δεν πάει ο κόσμος στο γήπεδο. Τι ακριβώς να πάει να δει, αυτό το χάλι; Το μόνο καλό είναι ότι υπάρχει και ρεβάνς. Θα έπρεπε να είναι τυπική διαδικασία αλλά τουλάχιστον υπάρχει και μπορεί να σωθεί η παρτίδα. Γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό, που βλέπει το τέρμα σαν το κεφάλι της καρφίτσας, τα δύο γκολ που ψάχνει μοιάζουν ΠΟΛΛΑ, αλλά… έλεος.
Με τον ΠΑΣ παίζεις, που είναι φορμαρισμένος αλλά διάολε στη Β’ ΕΘΝΙΚΗ παίζει πλέον. Μπαίνεις μέσα τους, πιάνεις από το πρώτο λεπτό από το λαιμό και τους βάζεις στα δίχτυα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο και δεν αξίζει να γράψουμε ούτε λέξη παραπάνω
