Την Τετάρτη το βράδυ στο ΟΑΚΑ απέναντι στην ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός παίζει το τελευταίο του χαρτί. Με νίκη παραμένει ζωντανός στη διεκδίκηση του ευρωπαϊκού διαβατηρίου, με οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα η επιστροφή στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα μοιάζει πλήρως ουτοπική. Γράφει ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Δίχως τον Ζοσέ Μαουρίσιο, τον Τάσο Χατζηγιοβάνη και, κατά πάσα πιθανότητα, τον Μπαρτ Σένκεφελντ. Για πολλοστή φορά με την πλάτη στον τοίχο, με τη ψυχολογία στο ναδίρ και με την ομάδα να παρουσιάζει εικόνα κατάρρευσης στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τον Αρη και δη από το 52ο λεπτό, αμέσως μετά την καθοριστική αποβολή του Μαουρίσιο.
Το συγκεκριμένο ματς προστέθηκε στην αλυσίδα των μεγάλων χαμένων ευκαιριών της φετινής σεζόν προκειμένου να διεκδικηθεί το μίνιμουμ των στόχων. Στη ρεβάνς του Κυπέλλου με τον ΠΑΣ Γιάννινα στη Λεωφόρο, ο Παναθηναϊκός έχασε τα αβγά και τα πασχάλια με το καλησπέρα. Μέσα σε επτά μόλις λεπτά. Από το 2’ έως το 9’. Στην Τρίπολη, απέναντι στον Αστέρα, τα γκρέμισε όλα στο 7ο και τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων, ενώ ήταν μπροστά στο σκορ με δύο γκολ διαφορά έως το 84′. Απέναντι στον Αρη έφταναν μόλις τρία λεπτά, απ’ το 62′ έως το 65′, για να επέλθει η κατάρρευση, να ανατραπεί το σκορ και να χαθεί ένα ακόμα ματς «ζωής ή θανάτου», το οποίο βύθισε εκ νέου το σύλλογο στην εσωστρέφεια.
Πλέον το ενδεχόμενο επιστροφής του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη μετά από τέσσερα χρόνια, δυσκόλεψε κατά πολύ και τα περιθώρια είναι ελάχιστα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να εξαντληθούν και οι τελευταίες μαθηματικές πιθανότητες που υπάρχουν. Τουναντίον, ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να εξαντλήσει τα περιθώρια που υπάρχουν, όποια κι αν είναι αυτά και να παλέψει μέχρι τέλους. Να δώσει τα πάντα στο χορτάρι μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του. Να πολεμήσει και να μην πέσει αμαχητί.
Στη μεγάλη εικόνα, ό,τι κι αν συμβεί στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, όσες μαθηματικές ελπίδες κι αν υπάρχουν μετά το πέρας αυτού, η διοίκηση του Παναθηναϊκού οφείλει επιτέλους να διδαχθεί και να μάθει απ’ τα λάθη της.
Να εμπεδώσει ότι οι ομάδες χτίζονται και βάζουν τα θεμέλιά τους στο ξεκίνημα της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός το περασμένο καλοκαίρι έκανε ποδοσφαιρικό έγκλημα από τη στιγμή που ο Αλαφούζος έδειξε τυφλή εμπιστοσύνη στον Τσάβι Ρόκα και προσέλαβε τον άπειρο Ντάνι Πογιάτος στη θέση του Γιώργου Δώνη. Με τον οποίο Δώνη ο Παναθηναϊκός είχε βάλει τα πράγματα σε μία σειρά και είχε τερματίσει στην τέταρτη θέση που οδηγούσε στην Ευρώπη, έχοντας το μισό μπάτζετ σε σχέση με φέτος. Το δίδυμο Πογιάτος – Ρόκα «γκρέμισε» εκ των πραγμάτων ό,τι είχε χτιστεί με κόπο κι ένα κάρο περιορισμούς την προηγούμενη διετία. Ο Μπόλονι δεν είναι αυτός που δημιούργησε το πρόβλημα στην ομάδα. Ηρθε για να βάλει μία τάξη, προσπάθησε να σώσει ό,τι σωζόταν και σ’ ένα βαθμό τα κατάφερε, αλλά δεν μπόρεσε να αποδείξει ότι διαθέτει το πακέτο για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στην ανταγωνιστικότητα που του αρμόζει. Οι απανωτές ρήξεις με τους παίκτες, η ποδοσφαιρικά αντιαισθητική εικόνα της ομάδας και η αμυντικογενής φιλοσοφία του, φτάνουν και περισσεύουν για να γείρουν την πλάστιγγα προς την απόφαση αποχώρησής του μετά το πέρας των πλέι οφ, ανεξαρτήτως κατάληξης. Αλλά στη ζυγαριά των ευθυνών είναι σαφές ότι του αναλογεί το μικρότερο μερίδιο.
Η διοίκηση του Τριφυλλιού οφείλει να κάνει, επιτέλους, την αυτοκριτική της, να καταλήξει έγκαιρα στον αντικαταστάτη του παίρνοντας το μικρότερο δυνατό ρίσκο, θωρακίζοντάς τον κατάλληλα και δίνοντάς του τα εχέγγυα για να χτίσει πάνω σε στέρεες βάσεις ένα ανταγωνιστικό σύνολο.
⚽ Διάβασε όλα τα νέα για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο
