Ο Γιώργος Πετρίδης γράφει στο Panathinaikos24.gr για το Final Four του Άμπου Ντάμπι, τους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος και τον «δαίμονα» Σορτς.
Το όγδοο μπήκε στην… αναμονή, αφού ο Παναθηναϊκός δεν τα κατάφερε στο Άμπου Ντάμπι και έφυγε με άδεια χέρια από ένα αξέχαστο Final Four. Αυτή τη φορά οι «πράσινοι» δεν έδειξαν την απαιτούμενη σκληράδα και παρέδωσαν το στέμμα τους στη Φενέρμπαχτσε, η οποία ήταν η πιο… έτοιμη και φορμαρισμένη ομάδα σε αυτό το σημείο της σεζόν.
Κακά τα ψέματα, σε αυτές τις διοργανώσεις ξεχωρίζουν οι ομάδες που βγάζουν πολλούς πρωταγωνιστές και εκείνες που βρίσκονται στο κατάλληλο επίπεδο ετοιμότητας. Και οι Τούρκοι είχαν όλα αυτά στοιχεία, ενώ καθοδηγήθηκαν μαεστρικά από τον Γιασικεβίτσιους. Ήταν η σειρά του αγαπημένου Σάρας να το σηκώσει και να γίνει ο πρώτος στη σύγχρονη εποχή της λίγκας (σ.σ. από το 2000 και μετά δηλαδή) που κατακτά το τρόπαιο τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής. Το άξιζε και με το παραπάνω! Άραγε τι να απέγιναν και τι να λένε τώρα όλοι αυτοί που τον περνούσαν γενεές δεκατέσσερις χαρακτηρίζοντας τον «λίγο» ως τεχνικό;
Από ‘κει και πέρα, το Άμπου Ντάμπι και η ευρύτερη περιοχή μάς άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις. Καταρχάς, ήταν όλα τόσο οργανωμένα που νόμιζες ότι ζούσες σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν. Οι υποδομές τους εξαιρετικές, τα κτίρια και οι δρόμοι από… άλλο πλανήτη, το γήπεδο ήταν καταπληκτικό, ενώ οι άνθρωποι εκεί ήταν ευγενέστατοι και απόλυτα εξυπηρετικοί. Επίσης, οι επιλογές για φαγητό και διασκέδαση ήταν ποικίλες, ενώ οι τιμές δεν ήταν τόσο υπερβολικές (ειδικά για τις μετακινήσεις με ταξί), ούτε φυσικά υπήρχαν τόσες… απαγορεύσεις από τις τοπικές Αρχές, όπως έγραφαν σχεδόν όλοι. Μακάρι λοιπόν Final Four κάθε χρόνο εκεί! Μοναδικό ψεγάδι ήταν η υπερβολική ζέστη, αλλά και αυτή συνηθίζεται με το πέρασμα των ημερών.
Ο «επτάστερος» απέτυχε να ράψει το όγδοο αστέρι του και πίκρανε κάπως τον κόσμο του, ωστόσο όλοι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτή την ομάδα και να μην ξεχνάμε ότι το νερό έχει μπει στο… αυλάκι και τα καλύτερα είναι μπροστά μας. Για μια ακόμα φορά να υποκλιθούμε στους φίλους της ομάδας που έκαναν αυτό το μακρύ και δύσκολο -από πολλές απόψεις- ταξίδι, δίνοντας αρκετά λεφτά από το υστέρημά τους. Να ανοίξουμε μια παρένθεση εδώ και να αναφέρουμε ότι μάλλον χρειαζόταν καλύτερη οργάνωση από τους ιθύνοντες για να μην ήταν τόσο διάσπαρτοι και χωρισμένοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού στις εξέδρες του γηπέδου.
Να ανοίξουμε μια παρένθεση εδώ και να επισημάνουμε την ανάγκη για κατάργηση της… αστειότητας του μικρού τελικού. Ένα παιχνίδι εντελώς ανούσιο και αχρείαστο, που μόνο σε άδικο κόπο και ταλαιπωρία βάζει τους παίκτες και τους προπονητές. Επίσης, καλό θα είναι να επανεξετάσει το θέμα με τα εισιτήρια η Ευρωλίγκα. Μάλλον θα είναι πολύ καλύτερο να πωλούνται ξεχωριστά για τον κάθε ημιτελικό και τον μεγάλο τελικό, έτσι ώστε σε αυτά τα παιχνίδια να παρευρίσκονται μόνο οπαδοί των εμπλεκόμενων ομάδων και… ουδέτεροι.
Επιστρέφουμε στα δικά μας τώρα. Το «τριφύλλι» καλείται να αφήσει πίσω του την απογοήτευση από το Final Four και να στρέψει την προσοχή του στους τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος, που θα κρίνουν τον τελευταίο τίτλο της σεζόν. Αυτή θα είναι η τελευταία γεύση που θα μείνει στους φιλάθλους και στους οργανισμούς των δύο «αιωνίων», οι οποίοι θα παραταχθούν σε αυτά τα ματς κουβαλώντας έξτρα πίεση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Φαβορί σε αυτές τη σειρά δεν υπάρχει, με τον Παναθηναϊκό να έχει ένα και μόνο πλεονέκτημα: το αβαντάζ της έδρας. Μέχρι εκεί…
Κατά τα λοιπά, οι «πράσινοι» πυροδότησαν και ένα μεταγραφικό μπαμ με την απόκτηση του Τι Τζέι Σορτς. Ο γκαρντ της Παρί προέρχεται από εντυπωσιακές σεζόν και κάθε χρόνο παρουσιάζεται βελτιωμένος. Είναι «δαίμονας» και παίρνει εξαιρετικές αποφάσεις, ενώ είναι… μανούλα στο pick and roll. Ό,τι πρέπει δηλαδή για τον Λεσόρ. Ναι είναι μικρός το δέμας, αλλά από την άλλη είναι τρομερά εκρηκτικός- ειδικά στο πρώτο βήμα- και αθλητικός. Και όπως είπε πολύ σωστά ο Μονέκε, η πεντάδα Σορτς, Ναν, Όσμαν, Χουάντσο και Λεσόρ είναι… τρομακτική!
