Γράφει για τον Παναθηναϊκό ο Κώστας Μανωλιουδάκης.
Ούτε καν κρότος δεν έχει ακουστεί από το τέλος της σεζόν μέχρι σήμερα στο Κορωπί. Κι όλα δείχνουν ότι ούτε και θα ακουστεί το παραμικρό, παρά τη διαιώνιση της αποτυχίας και τα πίσω βήματα του Παναθηναϊκού από τον Δεκέμβριο του 2023 μέχρι σήμερα. Δεν τρέχει κάστανο.
Κι αν στα χαρτιά, δεύτερη ήταν η ομάδα και επί των ημερών του Γιοβάνοβιτς, δεύτερη είναι και φέτος, επί της ουσίας ουδεμία σχέση υπάρχει όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα της μίας ομάδας, με την άλλη. Οχι μόνο σε ό,τι αφορά τα «αιώνια» ντέρμπι και την αγωνιστική διαφορά που υπήρχε τότε με τον Ολυμπιακό, σε σχέση με τώρα που έχει γυρίσει ανάποδα. Αλλά επειδή τότε ο Παναθηναϊκός διεκδικούσε με αξιώσεις το πρωτάθλημα κι έφτασε μία ανάσα από την κατάκτησή του. Διότι για να το κατακτήσεις το πρωτάθλημα, θα πρέπει πρώτα να το διεκδικείς με αξιώσεις. Συστηματικά. Σε βάθος χρόνου, με διαχρονικότητα δηλαδή, πάνω σε ένα σταθερό μοντέλο που κάθε σεζόν θα βελτίωνες την ποιότητά σου αλλά και τις αδυναμίες σου.
Αυτή η ποδοσφαιρική κανονικότητα, που επέφερε ως αποτέλεσμα και τη σύνδεση ομάδας-κόσμου που υπήρχε και σήμερα απουσιάζει, δεν έχει ακόμα επανέλθει. Κι είναι ευθύνη της διοίκησης που δεν έχει επανέλθει μετά το αυτογκόλ που έβαλε πριν από 2.5 χρόνια.
Οπως επίσης είναι άγνωστο εάν ο Ρουί Βιτόρια μπορεί να την επαναφέρει από μόνος του. Εάν έχει την προσωπικότητα για να εμπνεύσει τα αποδυτήρια και να πάρει πάνω του όλο το βαπόρι και να το κουμαντάρει. Δεν μπορείς να το εγγυηθείς. Ούτε σου βγάζει την αισιοδοξία για να λες «θα τους φάμε όλους του χρόνου με τον Βιτόρια».
Η ομάδα ετοιμάζεται για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ κι αυτό δεν είναι αμελητέο, πλην όμως δεν συνιστά επιτυχία από τη στιγμή που λέγεσαι Παναθηναϊκός. Ενας λόγος παραπάνω όταν διέθεσες το μεγαλύτερο μπάτζετ μετά την πολυμετοχικότητα κι ακόμα προσπαθείς να συνέλθεις από την αυτοχειρία του 2023.
Η διοίκηση, η κορυφής της δηλαδή, εξακολουθεί να συμπεριφέρεται κυκλοθυμικά. Υπήρχαν πληροφορίες για αλλαγές, δεδομένες επαφές με CEO από το εξωτερικό στο μεσοδιάστημα από το στραπάτσο της Λαμίας έως και το τέλος της σεζόν, αλλά με εξαίρεση 2-3 υπαλλήλους της ΠΑΕ, στα γραφεία, δεν άνοιξε μύτη. Τίποτα. Ζερό.
Στο ποδοσφαιρικό τμήμα προσλήφθηκε ο Τάκης Φύσσας σε ρόλο supervisor και τίποτα άλλο, μία γενική αβεβαιότητα και καμία δοκιμή αλλαγή ώστε να επαναφέρει ελπίδα. Επεα πτερόεντα. Προφανώς όλα πήγαν πρίμα. Από την άλλη, για να είμαστε ακριβείς με την ιστορία, δεν αποτελεί απαραίτητο συστατικό της (Παναθηναϊκής) επιτυχίας να υπάρχει αισιοδοξία και ενθουσιασμός στις αρχές ενός καλοκαιριού. Οι επιτυχίες δεν έχουν έρθει καν με προπονητές-ονόματα, οι δύο τελευταίοι που κατέκτησαν το νταμπλ (Νιόπλιας, Σουμ) περισσότερο αμφισβητήθηκαν παρά προκαλούσαν ευφορία. Γενικώς με χαρές και πανηγύρια υπήρχε παραδοσιακά τυράκι και στην άκρη πιο πίσω φάκα.
