Η ώρα είναι επτά παρά είκοσι. Μπαίνω στον «Τάφο του Ινδού», σ’ αυτό το κλειστό που όσες φορές κι αν πάω νιώθω σαν το παιδί που πηγαίνει για πρώτη φορά στην παιδική χαρά και δεν χορταίνει να παίζει. Ετσι είναι για εμάς το «κλουβί». Κάθε φορά που περνάμε την πόρτα του είναι λες και βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον χώρο για πρώτη φορά. Ανεξήγητο, μα απολύτως αληθινό…
Βλέπω τριγύρω μου πολύ κόσμο χαμογελαστό. Αθλητές από όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού, παιδάκια με πράσινα κασκόλ, οικογένειες. Χαμογελάω κι εγώ με τη σειρά μου. Τι ωραία εικόνα. Γεμάτη υγεία, γεμάτη ελπίδα για ένα μέλλον καλύτερο, για ένα μέλλον πράσινο. Περήφανο και Παναθηναϊκό.
Αφού περνάω με δυσκολία, λόγω της πολυκοσμίας, τον διάδρομο, μπαίνω στον «Τάφο». Απέναντί μου, τα παιδιά της Θύρας 13. Πάντα εκεί. Δεν λείπουν ποτέ απ’ αυτή τη γωνιά, μια γωνιά που μεγάλωσε γενιές και γενιές. Στα αριστερά μου, όλα τα τμήματα του Παναθηναϊκού. Βόλεϊ, μπάσκετ, στίβος, πάλη, πυγμαχία, ξιφασκία, ράγκμπι κτλ. Ολοι τους με πράσινες φόρμες και το τριφύλλι στο στήθος. Κι’ αυτοί χαμογελαστοί. Και ευδιάθετοι. Λες και ο «Τάφος του Ινδού», με κάποιον τρόπο μαγικό, τους έκανε να ξεχάσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και να αφεθούν στην Παναθηναϊκή μαγεία. Ξαναχαμογελώ…
Κατευθύνομαι στα κάτω σκαλοπάτια. Και βλέπω μπροστά μου ανθρώπους σπουδαίους. Τον Παύλο και τον Θανάση Γιαννακόπουλο, τον διάδοχο, τον Δημήτρη, Παλαιμάχους αθλητές που έγραψαν μεγάλη ιστορία στον Σύλλογο. Ακόμη και ανθρώπους που ήταν στρατιώτες για το «τριφύλλι», όπως ο Ρούλης Αγραπιδάκης ή η Ρούξι Ντουμιτρέσκου. Από κοντά ο Γιάννης Αλαφούζος και ο Ηλίας Μιχαλαριάς. Η εικόνα όλων των παραγόντων να είναι αγκαλιασμένοι και να κόβουν μαζί την πίτα του Ερασιτέχνη συγκινεί. Είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός, παρά τα μύρια προβλήματα, είναι ενωμένος. Πιο ενωμένος από ποτέ…
Ηταν ωραία χθες στον «Τάφο». Δεν χρειαζόμαστε πολυτέλειες, ούτε πολλά «φτιασίδια» για γιορτές του Παναθηναϊκού μας. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μεράκι για τέτοιες εκδηλώσεις από ανθρώπους που πονάνε τον σύλλογο, μια εικόνα υγείας όπως αυτή της χθεσινής και πράσινα χαμόγελα. Και θα φεύγουμε μετά το τέλος με τα στήθια φουσκωμένα από περηφάνια, όπως χθες. Θα χαμογελάμε. Και θα είμαστε σίγουροι ότι έρχεται ένα μέλλον διαφορετικό, μα ένδοξο, όπως αρμόζει στον Παναθηναϊκό.
«Γιατί δεν υπάρχει άλλος, Σύλλογος μεγάλος…»
